Parenteel van Frederik VIII van Denemarken
1 Frederik VIII van Denemarken is geboren op zaterdag 3 juni 1843 in Kopenhagen, zoon van Christiaan IX van Denemarken en Louise van Hessen-Kassel. Frederik is overleden op dinsdag 14 mei 1912 in Hamburg, 68 jaar oud.
Frederik trouwde met Louise Van Zweden. Louise is geboren op vrijdag 31 oktober 1851 in Stockholm slot, dochter van Karel XV Van Zweden en Louise der Nederlanden. Louise is overleden op zaterdag 20 maart 1926 in Amalienborg (Kopenhagen), 74 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Als kroonprins nam hij in 1864 deel aan de Tweede Duits-Deense Oorlog. Hij streed samen met zijn vader vruchteloos tegen de novemberconstitutie maar werd verder buiten de regering gelaten. Frederik was militair opgeleid en - in tegenstelling tot zijn vader - voorstander van een parlementaire regering. Op 28 juli 1869 huwde hij Louise, dochter van Karel XV van Zweden. Zij schonk hem acht kinderen. Toen Noorwegen zich in 1905 afscheidde van Zweden werd Frederiks tweede zoon Karel als Haakon VII koning van Noorwegen.
Frederik werd na Christiaans dood op 29 januari 1906 als Frederik VIII koning van Denemarken. Hij was een liberaal en populair bij politiek en volk. Onder hem werd het parlementaire stelsel praktisch uitgevoerd. In het licht van de dreigende Eerste Wereldoorlog had vooral de landsverdediging zijn interesse.
Frederik had hartproblemen en stierf in 1912 plotseling tijdens een van zijn incognito wandelingen in Hamburg op 69-jarige leeftijd. Hij werd opgevolgd door zijn oudste zoon Christiaan X.
Frederik werd na Christiaans dood op 29 januari 1906 als Frederik VIII koning van Denemarken. Hij was een liberaal en populair bij politiek en volk. Onder hem werd het parlementaire stelsel praktisch uitgevoerd. In het licht van de dreigende Eerste Wereldoorlog had vooral de landsverdediging zijn interesse.
Frederik had hartproblemen en stierf in 1912 plotseling tijdens een van zijn incognito wandelingen in Hamburg op 69-jarige leeftijd. Hij werd opgevolgd door zijn oudste zoon Christiaan X.
Heerlijkheid:
| van 1906 tot 1912 koning van Denemarken |
Notitie bij Louise: Door intimi werd zij Sessa genoemd. Zij werd door haar ouders bijzonder streng en eenzaam opgevoed, haar enige broertje Karel Oscar overleed jong waardoor zij alleen over bleef.
Heerlijkheid:
| koningin van Denemarken |
Kinderen van Frederik en Louise:
1 Christiaan X van Denemarken, geboren op maandag 26 september 1870 in Charlottenlund bij Kopenhagen. Volgt 2.
2 Haakon VII van Denemarken van Noorwegen, geboren op zaterdag 3 augustus 1872 in Charlottenlund. Volgt 12.
3 Louise Caroline van Denemarken, geboren op woensdag 17 februari 1875 in Amalienborg. Volgt 14.
4 Harald van Denemarken, geboren op zondag 8 oktober 1876 in Charlottenlund. Volgt 23.
5 Ingeborg van Denemarken, geboren op vrijdag 2 augustus 1878 in Kopenhagen. Volgt 26.
6 Thyra Louise van Denemarken, geboren op zondag 14 maart 1880. Thyra is overleden op vrijdag 2 november 1945, 65 jaar oud.
Notitie bij Thyra: Prinses Thyra werd geboren als zesde kind en derde dochter van de Deense koning Frederik VIII en zijn vrouw koningin Louise. Zij werd genoemd naar haar tante prinses Thyra. Ze bleef haar hele leven ongetrouwd en kreeg nooit kinderen. Ze woonde ook het grootste deel van haar leven samen met haar broer prins Gustaaf.
7 Gustaaf van Denemarken, geboren op vrijdag 4 maart 1887 in Charlottenlund. Gustaaf is overleden op donderdag 5 oktober 1944 in Egelund, 57 jaar oud.
Notitie bij Gustaaf: Prins Gustaaf werd geboren als de vierde zoon van de Deense koning Frederik VIII en zijn vrouw koningin Louise. Hij was tevens de broer van de eerste Noorse koning Haakon VII. Prins Gustaaf bleef zijn hele leven ongehuwd en kreeg nooit kinderen. Hij leefde het grootste deel van zijn leven samen met zijn zus Thyra, die eveneens ongehuwd bleef.
8 Dagmar van Denemarken, geboren op vrijdag 23 mei 1890. Volgt 37.
2 Christiaan X van Denemarken is geboren op maandag 26 september 1870 in Charlottenlund bij Kopenhagen, zoon van Frederik VIII van Denemarken (zie 1) en Louise Van Zweden. Christiaan is overleden op zondag 20 april 1947 in Amalienborg, 76 jaar oud.
Christiaan trouwde, 27 of 28 jaar oud, in 1898 met Alexandrine Augusta van Mecklenburg-Schwerin, 18 of 19 jaar oud. Alexandrine is geboren op woensdag 24 december 1879, dochter van Frederik Frans III van Mecklenburg-Schwerin en Anastasia Michajlovna van Rusland. Alexandrine is overleden op zondag 28 december 1952, 73 jaar oud.
Notitie bij Christiaan: Onder Christiaans bewind vonden beide wereldoorlogen plaats. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Haakon VII en de Nederlandse koningin Wilhelmina ontvluchtte hij tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn land niet. Hij bleef in Kopenhagen duidelijk aanwezig als symbool van de Deense zaak. Hij maakte dagelijks te paard een rit door de stad, niet begeleid door lakeien of bewakers.
Bekend is de mythe dat Christiaan toen de Deense joden werden verplicht een gele armband met Jodenster te dragen zelf ook een dergelijke armband droeg. In navolging hiervan zouden de Denen deze armband toen ook allemaal zijn beginnen te dragen zodat de joden niet meer opvielen. In werkelijkheid is er van dit verhaal niets waar. De Denen droegen nooit een Jodenster en de Duitse bezetter heeft de joden zelfs nooit verplicht er een te dragen.
Desondanks werkte Christiaan de Duitsers wel degelijk sterk tegen en sympathiseerde hij met de joden. Na een brandstichting in een Kopenhaagse synagoge in december 1941 zond hij bijvoorbeeld een steunbetuiging aan de rabbijn. Adolf Hitler zond Christiaan op diens zeventigste verjaardag een felicitatieboodschap. De koning antwoordde met het zéér beknopte "hartelijk bedankt", hetgeen Hitler natuurlijk als een belediging zag.
De bezetting van Denemarken maakte communicatie met IJsland onmogelijk. Het IJslandse parlement nam op 10 april 1940 het heft in eigen handen. Een maand later bezetten de Britten het eiland en op 17 juni 1944 stemde het IJslandse volk in een referendum vóór afscheiding van Denemarken.
De bejaarde Christiaan viel in oktober 1942 van zijn paard. Dit veroorzaakte chronische gezondheidsproblemen en hij verscheen sindsdien nauwelijks meer in het openbaar. Op 9 mei 1945 woonde hij - zichtbaar verzwakt en in een rolstoel - de heropening van de Deense Rijksdag bij. Hij stierf op 20 april 1947. Op zijn kist werd een armband geplaatst zoals de leden van het verzet tijdens de oorlog droegen.
Christiaan X was getrouwd met Alexandrine, dochter van groothertog Frederik Frans III van Mecklenburg-Schwerin, en een nicht van prins Hendrik der Nederlanden.
Bekend is de mythe dat Christiaan toen de Deense joden werden verplicht een gele armband met Jodenster te dragen zelf ook een dergelijke armband droeg. In navolging hiervan zouden de Denen deze armband toen ook allemaal zijn beginnen te dragen zodat de joden niet meer opvielen. In werkelijkheid is er van dit verhaal niets waar. De Denen droegen nooit een Jodenster en de Duitse bezetter heeft de joden zelfs nooit verplicht er een te dragen.
Desondanks werkte Christiaan de Duitsers wel degelijk sterk tegen en sympathiseerde hij met de joden. Na een brandstichting in een Kopenhaagse synagoge in december 1941 zond hij bijvoorbeeld een steunbetuiging aan de rabbijn. Adolf Hitler zond Christiaan op diens zeventigste verjaardag een felicitatieboodschap. De koning antwoordde met het zéér beknopte "hartelijk bedankt", hetgeen Hitler natuurlijk als een belediging zag.
De bezetting van Denemarken maakte communicatie met IJsland onmogelijk. Het IJslandse parlement nam op 10 april 1940 het heft in eigen handen. Een maand later bezetten de Britten het eiland en op 17 juni 1944 stemde het IJslandse volk in een referendum vóór afscheiding van Denemarken.
De bejaarde Christiaan viel in oktober 1942 van zijn paard. Dit veroorzaakte chronische gezondheidsproblemen en hij verscheen sindsdien nauwelijks meer in het openbaar. Op 9 mei 1945 woonde hij - zichtbaar verzwakt en in een rolstoel - de heropening van de Deense Rijksdag bij. Hij stierf op 20 april 1947. Op zijn kist werd een armband geplaatst zoals de leden van het verzet tijdens de oorlog droegen.
Christiaan X was getrouwd met Alexandrine, dochter van groothertog Frederik Frans III van Mecklenburg-Schwerin, en een nicht van prins Hendrik der Nederlanden.
Heerlijkheid:
| van 1912 tot 1947 koning van Denemarken, waartoe tot 1918 ook IJsland behoorde. Van 1918 tot 1944 regeerde hij over een onafhankelijk IJsland in personele unie met Denemarken. |
3 Frederik IX van Denemarken is geboren op zaterdag 11 maart 1899 in Sorgenfri, zoon van Christiaan X van Denemarken (zie 2) en Alexandrine Augusta van Mecklenburg-Schwerin. Frederik is overleden op vrijdag 14 januari 1972 in Kopenhagen, 72 jaar oud.
Frederik trouwde, 36 jaar oud, op vrijdag 24 mei 1935 in in de Storkyrkan, de domkerk van Stockholm met Ingrid Van Zweden, 25 jaar oud. Ingrid is geboren op maandag 28 maart 1910 in Stockholm, dochter van Gustaaf VI Adolf Van Zweden en Margaretha van Connaught. Ingrid is overleden op dinsdag 7 november 2000 in Fredensborg, 90 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1922 verloofde de kroonprins zich met de Griekse prinses Olga, maar de verloving hield geen stand. Het zou nog tot 1935 duren tot hij zich verloofde met de Zweedse prinses Ingrid, dochter van kroonprins Gustaaf VI Adolf en kroonprinses Margaretha.
Heerlijkheid:
| was van 1947 tot 1972 koning van Denemarken |
Kinderen van Frederik en Ingrid:
4 Margaretha II van Denemarken is geboren op dinsdag 16 april 1940 in Kopenhagen, dochter van Frederik IX van Denemarken (zie 3) en Ingrid Van Zweden.
Margaretha trouwde, 27 jaar oud, op zaterdag 10 juni 1967 met Henri de Laborde de Monpezat, 32 jaar oud. Henri is geboren op maandag 11 juni 1934 in Talence.
Notitie bij Margaretha: Margaretha kon in eerste instantie geen koningin worden, omdat de erfopvolging via de mannelijke lijn ging, maar na een referendum onder het Deense volk werd de Salische Wet afgeschaft. Vanaf dat moment was Margaretha kroonprinses van Denemarken.
Na de dood van haar vader in 1972 werd zij als Margaretha II (Deens: Margrethe 2.) koningin van Denemarken. Ze werd in Denemarken zeer populair.
Margaretha is de doopmeter van de Nederlandse kroonprins Willem-Alexander. De koning van het buurland Zweden, Karel XVI Gustaaf, is een volle neef van Margaretha.
Na de dood van haar vader in 1972 werd zij als Margaretha II (Deens: Margrethe 2.) koningin van Denemarken. Ze werd in Denemarken zeer populair.
Margaretha is de doopmeter van de Nederlandse kroonprins Willem-Alexander. De koning van het buurland Zweden, Karel XVI Gustaaf, is een volle neef van Margaretha.
Heerlijkheid:
| sinds 1972 koningin van Denemarken |
5 Frederik van Denemarken is geboren op zondag 26 mei 1968 in Kopenhagen, zoon van Henri de Laborde de Monpezat en Margaretha II van Denemarken (zie 4).
Notitie bij Frederik: De kroonprins doorliep de middelbare school in Kopenhagen, waar hij in 1986 eindexamen deed, nadat hij ook nog een jaar in het geboorteland van zijn vader, Frankrijk, naar school was gegaan. Hij studeerde aan Harvard en aan de Universiteit van Aarhus (politicologie) en werkte, na zijn afstuderen, een jaar als secretaris van de Deense ambassade in Parijs. Vervolgens vervulde hij tal van functies in het leger. Daarnaast vervult de kroonprins tal van andere maatschappelijke functies.
Op 15 oktober 2005 werd hun eerste kind, een zoon, geboren. Naar Deense traditie werden de namen van de prins, Christian Valdemar Henri John, pas bij zijn doop op 21 januari 2006 bekendgemaakt. Hij kreeg verschillende doopmeters en -peters, onder wie de Zweedse kroonprinses Victoria, de Noorse kroonprins Haakon en zijn vrouw prinses Mette-Marit, de neef van zijn moeder, de Griekse prins Pavlos en Christians oom Joachim.
In oktober 2006 maakte het hof bekend dat prinses Mary opnieuw in verwachting was. Zij beviel op zaterdag 21 april 2007 in het Rigshospitalet in Kopenhagen van een gezonde dochter. Het is het eerste prinsesje geboren in het Deens Koninklijk Huis sinds 1946. De naam van het meisje luidt Isabella Henrietta Ingrid Margrethe. Dit is op 1 juli 2007 bekendgemaakt bij haar doop. De peetouders van Isabella zijn: Prinses Mathilde van België, Prinses Alexia van Griekenland en Denemarken (een nicht van Prins Frederik), Dr. Nadine Johnston, Christian Buchwald, Peter Heering en Marie Louise Skeel.
Op 8 januari 2011 is Mary in het Rigshospitalet bevallen van een tweeling, eerste een jongetje, daarna een meisje. De bevalling verliep op natuurlijke wijze, zonder complicaties. De namen van het prinsje en prinsesje worden pas bij de doop op 14 april 2011 bekendgemaakt.
Wanneer hij de troon zal bestijgen zal hij Frederik X van Denemarken worden genoemd.
Frederik trouwde, 35 jaar oud, op vrijdag 14 mei 2004 in Kopenhagen met Mary Donaldson, 32 jaar oud. Mary is geboren op zaterdag 5 februari 1972 in Hobart. Op 15 oktober 2005 werd hun eerste kind, een zoon, geboren. Naar Deense traditie werden de namen van de prins, Christian Valdemar Henri John, pas bij zijn doop op 21 januari 2006 bekendgemaakt. Hij kreeg verschillende doopmeters en -peters, onder wie de Zweedse kroonprinses Victoria, de Noorse kroonprins Haakon en zijn vrouw prinses Mette-Marit, de neef van zijn moeder, de Griekse prins Pavlos en Christians oom Joachim.
In oktober 2006 maakte het hof bekend dat prinses Mary opnieuw in verwachting was. Zij beviel op zaterdag 21 april 2007 in het Rigshospitalet in Kopenhagen van een gezonde dochter. Het is het eerste prinsesje geboren in het Deens Koninklijk Huis sinds 1946. De naam van het meisje luidt Isabella Henrietta Ingrid Margrethe. Dit is op 1 juli 2007 bekendgemaakt bij haar doop. De peetouders van Isabella zijn: Prinses Mathilde van België, Prinses Alexia van Griekenland en Denemarken (een nicht van Prins Frederik), Dr. Nadine Johnston, Christian Buchwald, Peter Heering en Marie Louise Skeel.
Op 8 januari 2011 is Mary in het Rigshospitalet bevallen van een tweeling, eerste een jongetje, daarna een meisje. De bevalling verliep op natuurlijke wijze, zonder complicaties. De namen van het prinsje en prinsesje worden pas bij de doop op 14 april 2011 bekendgemaakt.
Wanneer hij de troon zal bestijgen zal hij Frederik X van Denemarken worden genoemd.
Notitie bij Mary: Ze werd geboren als Mary Elizabeth Donaldson in Hobart, Australië, als vierde en jongste kind van de wiskundige John Dalgleish Donaldson en zijn vrouw Henrietta Clark Horne. Ze heeft twee oudere zussen en een oudere broer. Haar vader hertrouwde na het overlijden van haar moeder met Susan Elizabeth Horwood.
Ze studeerde af als bedrijfskundig juriste aan de Universiteit van Tasmanië (1989-1994). Tussen 1994 en 1996 behaalde ze een diploma in reclame aan The Advertising Federation of Australia en een diploma in direct marketing aan de Australian Direct Marketing Association.
Na haar afstuderen ging ze werken voor een internationaal opererend reclamebureau. Ze werkte onder meer in Melbourne voor DDB Needham, in Edinburgh voor Rapp Collins Worldwide en in Sydney voor Young & Rubicam. Ook werkte ze nog een tijd in Parijs als lerares Engels. Na haar verloving met de Deense kroonprins werkte ze als projectleider voor Microsoft Denemarken. Tegenwoordig zet zij zich ook in voor de Deense Hartstichting. Op 20 februari 2009 werd ze benoemd tot luitenant in het Deense hjemmeværnet
Op 15 oktober 2005 beviel kroonprinses Mary van een zoon, prins Christian. De naam van Christian was ver voor de geboorte al bekend onder de bevolking, aangezien de kroonprinsen van Denemarken al generaties lang om en om Frederik en Christian worden genoemd. Op 21 april 2007 beviel ze van een dochter, prinses Isabella. Isabella is de Spaanse naam voor Elizabeth en zo heeft Mary haar oudste dochter vernoemd naar haarzelf, Mary Elizabeth Donaldson. Op 8 januari 2011 beviel Mary van een tweeling, eerst een zoon, daarna een dochter. De bevalling verliep op natuurlijke wijze en zonder complicaties. De namen van het prinsje en prinsesje worden pas bij de doop op 14 april 2011 bekendgemaakt.
Ze studeerde af als bedrijfskundig juriste aan de Universiteit van Tasmanië (1989-1994). Tussen 1994 en 1996 behaalde ze een diploma in reclame aan The Advertising Federation of Australia en een diploma in direct marketing aan de Australian Direct Marketing Association.
Na haar afstuderen ging ze werken voor een internationaal opererend reclamebureau. Ze werkte onder meer in Melbourne voor DDB Needham, in Edinburgh voor Rapp Collins Worldwide en in Sydney voor Young & Rubicam. Ook werkte ze nog een tijd in Parijs als lerares Engels. Na haar verloving met de Deense kroonprins werkte ze als projectleider voor Microsoft Denemarken. Tegenwoordig zet zij zich ook in voor de Deense Hartstichting. Op 20 februari 2009 werd ze benoemd tot luitenant in het Deense hjemmeværnet
Op 15 oktober 2005 beviel kroonprinses Mary van een zoon, prins Christian. De naam van Christian was ver voor de geboorte al bekend onder de bevolking, aangezien de kroonprinsen van Denemarken al generaties lang om en om Frederik en Christian worden genoemd. Op 21 april 2007 beviel ze van een dochter, prinses Isabella. Isabella is de Spaanse naam voor Elizabeth en zo heeft Mary haar oudste dochter vernoemd naar haarzelf, Mary Elizabeth Donaldson. Op 8 januari 2011 beviel Mary van een tweeling, eerst een zoon, daarna een dochter. De bevalling verliep op natuurlijke wijze en zonder complicaties. De namen van het prinsje en prinsesje worden pas bij de doop op 14 april 2011 bekendgemaakt.
Titel:
| kroonprinses van Denemarken en gravin van Monpezat. |
Kinderen van Frederik en Mary:
1 Christian van Denemarken, geboren op zaterdag 15 oktober 2005 in Kopenhagen. Hij is gedoopt op zaterdag 21 januari 2006.
Notitie bij Christian: Namen:
Christian: de Deense koningen heten sinds 1513 afwisselend Frederik en Christian (Nederlands: Christiaan), uiteraard met uitzondering van de enige koningin in die periode, Margaretha II; als koning zal de prins Christiaan XI zijn.
Valdemar: een andere traditionele Deense koningsnaam (Nederlands: Waldemar).
Henri: naar zijn grootvader prins Henrik (eigenlijk Henri), de echtgenoot van koningin Margaretha II.
John: naar zijn grootvader van moederskant John Dalgleish Donaldson.
Christian: de Deense koningen heten sinds 1513 afwisselend Frederik en Christian (Nederlands: Christiaan), uiteraard met uitzondering van de enige koningin in die periode, Margaretha II; als koning zal de prins Christiaan XI zijn.
Valdemar: een andere traditionele Deense koningsnaam (Nederlands: Waldemar).
Henri: naar zijn grootvader prins Henrik (eigenlijk Henri), de echtgenoot van koningin Margaretha II.
John: naar zijn grootvader van moederskant John Dalgleish Donaldson.
2 Isabella van Denemarken, geboren op zaterdag 21 april 2007 in Kopenhagen.
Notitie bij Isabella: Op 26 oktober 2006 maakte het Deense hof officieel bekend dat het kroonprinselijke paar begin mei 2007 hun tweede kind hoopt te krijgen. Het meisje werd op zaterdag 21 april 2007 geboren om iets over vier uur in de middag. Bij de geboorte woog ze 3350 gram en was 50 centimeter lang. Isabella heeft een oudere broer, de op 15 oktober 2005 geboren Prins Christian. Isabella heeft ook een broertje en een zusje, zij werden op 8 januari 2011 geboren. De namen van de tweeling worden pas bij hun doop bekendgemaakt.
Tot haar doop op 1 juli 2007 ging Isabella door het leven als lillepige, Deens voor ’kleine meid’. De peetouders van de prinses zijn: Prinses Mathilde van België, Prinses Alexia van Griekenland en Denemarken (een nicht van haar vader), Dr. Nadine Johnston, Christian Buchwald, Peter Heering, Marie Louise Skeel.
Namen:
Isabella: Spaans voor Elizabeth, de tweede naam van haar moeder, kroonprinses Mary.
Henrietta: naar haar oma, de jong overleden moeder van Kroonprinses Mary.
Ingrid: naar de grootmoeder van Prins Frederik, de geliefde koningin Ingrid.
Margrethe: naar haar oma van vaderskant en huidige koningin Margaretha II .
Tot haar doop op 1 juli 2007 ging Isabella door het leven als lillepige, Deens voor ’kleine meid’. De peetouders van de prinses zijn: Prinses Mathilde van België, Prinses Alexia van Griekenland en Denemarken (een nicht van haar vader), Dr. Nadine Johnston, Christian Buchwald, Peter Heering, Marie Louise Skeel.
Namen:
Isabella: Spaans voor Elizabeth, de tweede naam van haar moeder, kroonprinses Mary.
Henrietta: naar haar oma, de jong overleden moeder van Kroonprinses Mary.
Ingrid: naar de grootmoeder van Prins Frederik, de geliefde koningin Ingrid.
Margrethe: naar haar oma van vaderskant en huidige koningin Margaretha II .
Titel:
| Prinses van Denemarken |
6 Joachim van Denemarken is geboren op zaterdag 7 juni 1969 in Kopenhagen, zoon van Henri de Laborde de Monpezat en Margaretha II van Denemarken (zie 4).
Joachim trouwde, 26 jaar oud, op zaterdag 18 november 1995 met Alexandra Christina Manley, 31 jaar oud. Het huwelijk werd ontbonden op vrijdag 8 april 2005. Alexandra is geboren op dinsdag 30 juni 1964 in Hongkong.
Notitie bij Joachim: De prins bezocht het gymnasium in Kopenhagen en volgde ook twee jaar middelbaar onderwijs in Frankrijk, het geboorteland van zijn vader. Na de middelbare school, werkte hij een jaar op een boerderij in Australië, waarna hij landbouweconomie studeerde aan de Agrarische Hogeschool van Naesgaard.
Na zijn studie ging Joachim in dienst. Hij is thans reservekapitein bij de infanterie. Daarnaast vervult hij tal van maatschappelijke functies.
Na zijn studie ging Joachim in dienst. Hij is thans reservekapitein bij de infanterie. Daarnaast vervult hij tal van maatschappelijke functies.
Titel:
| Prins van Denemarken, graaf van Monpezat |
Notitie bij Alexandra: Zij werd tijdens haar huwelijk met prins Joachim officieel genoemd HKH Alexandra Prinses van Denemarken. Na ontbinding van dit huwelijk, verkrijging van nieuwe titels, en vervolgens het aangaan van een nieuw huwelijk met Martin Jørgensen wordt zij officieel genoemd Alexandra Christina, Gravin van Frederiksborg.
Alexandra heeft Brits, Chinees, Pools en Oostenrijks bloed. Alexandra is de oudste van 3 dochters. Haar vader is Richard Nigel Manley (geboren in Sjanghai in 1924, Britse vader en Chinese moeder) en haar moeder is Christa Maria Manley-Nowotny (Geboren in Oostenrijk in 1933, Poolse vader en Oostenrijkse moeder). Alexandra werd gedoopt in de Kathedraal van Sint John -Johannes- in Hongkong. Haar vader was een leidinggevende van een verzekeringsbedrijf, haar moeder werkte als manager van een communicatiebedrijf.
De gravin studeerde international business aan universiteiten in Oostenrijk, Japan en het Verenigd Koninkrijk. Het is niet bekend welke graad ze behaald heeft. Van 1990 tot 1995 was ze werkzaam bij: ’GT Management (Azië) Ltd’., Hongkong. Van 1990 tot 1993 werkte ze in de verkoop en marketing en daarna als waarnemend hoofd van die afdeling.
Toen ze trouwde met Joachim gaf ze haar Engelse nationaliteit op en stopte ze haar carrière in de marketing. Alexandra besloot ook haar geloof te veranderen. Ze was gedoopt voor de Anglicaanse Kerk, maar werd Lutheraanse.
Prinses Alexandra werd onmiddellijk heel populair in Denemarken. Vanwege haar stijlvolle smaak en haar vrijwilligerswerk werd ze de ’Diana van het Noorden’ genoemd (prinses Diana van Wales). Haar moedertaal is Engels, maar Duits is sinds haar jeugd haar tweede taal. Hierdoor leerde ze snel Deens. Na 2 jaar kon ze het zelfs accentloos spreken; daarnaast spreekt ze ook een mondje Frans. Ook spreekt zij Kantonees (vanwege haar verblijf in Hongkong), echter niet vloeiend.
Vanaf de zomer van 2004 gingen de roddels in Denemarken, Noorwegen en Zweden dat het huwelijk van Alexandra en Joachim ten einde was. De geruchten bleken waar te zijn. Op 16 september 2004 vertelde het echtpaar dat ze uit elkaar gingen en mogelijk zouden scheiden. Het werd de eerste scheiding binnen de koninklijke familie sinds 1846. Kranten hebben veel theorieën bedacht over de reden van de breuk. Haar alimentatie kreeg ze sinds 1 oktober 2004. Het koppel liet hun huwelijk officieel ontbinden op 8 april 2005.
In de zomer van 2005 verschenen er foto’s en beelden van Alexandra en haar nieuwe liefde, Martin Jørgensen. Hij is 14 jaar jonger dan zij. De geruchten gaan dat ze geliefden werden in 2003, toen Martin als geluidsman werkte voor een documentaire over Alexandra’s werk voor UNICEF. De vader van Martin, Jacob Jørgensen, heeft een eigen filmproductie bedrijf (JJ Film). Dit bedrijf maakte veel reportages over de koninklijke familie. Sinds de affaire tussen Martin en Alexandra aan het licht kwam, neemt een ander bedrijf deze taak op zich. Alexandra en Martin trouwden op 3 maart 2007.
Na haar scheiding kreeg ze het predicaat: ’Hare Hoogheid’. Op haar verjaardag op 16 april 2005, gaf koningin Margaretha II van Denemarken haar ex-schoondochter een eigen, persoonlijke titel: Gravin van Frederiksborg. Nu Alexandra is hertrouwd, heeft ze de titel prinses verloren, maar ze blijft gravin. De titel zal niet geërfd worden door haar zoons; die prinsen van Denemarken zijn. Ze is geen lid meer van de Deense Koninklijke familie, maar ze behoudt wel de familieordes en juwelen.
Alexandra heeft Brits, Chinees, Pools en Oostenrijks bloed. Alexandra is de oudste van 3 dochters. Haar vader is Richard Nigel Manley (geboren in Sjanghai in 1924, Britse vader en Chinese moeder) en haar moeder is Christa Maria Manley-Nowotny (Geboren in Oostenrijk in 1933, Poolse vader en Oostenrijkse moeder). Alexandra werd gedoopt in de Kathedraal van Sint John -Johannes- in Hongkong. Haar vader was een leidinggevende van een verzekeringsbedrijf, haar moeder werkte als manager van een communicatiebedrijf.
De gravin studeerde international business aan universiteiten in Oostenrijk, Japan en het Verenigd Koninkrijk. Het is niet bekend welke graad ze behaald heeft. Van 1990 tot 1995 was ze werkzaam bij: ’GT Management (Azië) Ltd’., Hongkong. Van 1990 tot 1993 werkte ze in de verkoop en marketing en daarna als waarnemend hoofd van die afdeling.
Toen ze trouwde met Joachim gaf ze haar Engelse nationaliteit op en stopte ze haar carrière in de marketing. Alexandra besloot ook haar geloof te veranderen. Ze was gedoopt voor de Anglicaanse Kerk, maar werd Lutheraanse.
Prinses Alexandra werd onmiddellijk heel populair in Denemarken. Vanwege haar stijlvolle smaak en haar vrijwilligerswerk werd ze de ’Diana van het Noorden’ genoemd (prinses Diana van Wales). Haar moedertaal is Engels, maar Duits is sinds haar jeugd haar tweede taal. Hierdoor leerde ze snel Deens. Na 2 jaar kon ze het zelfs accentloos spreken; daarnaast spreekt ze ook een mondje Frans. Ook spreekt zij Kantonees (vanwege haar verblijf in Hongkong), echter niet vloeiend.
Vanaf de zomer van 2004 gingen de roddels in Denemarken, Noorwegen en Zweden dat het huwelijk van Alexandra en Joachim ten einde was. De geruchten bleken waar te zijn. Op 16 september 2004 vertelde het echtpaar dat ze uit elkaar gingen en mogelijk zouden scheiden. Het werd de eerste scheiding binnen de koninklijke familie sinds 1846. Kranten hebben veel theorieën bedacht over de reden van de breuk. Haar alimentatie kreeg ze sinds 1 oktober 2004. Het koppel liet hun huwelijk officieel ontbinden op 8 april 2005.
In de zomer van 2005 verschenen er foto’s en beelden van Alexandra en haar nieuwe liefde, Martin Jørgensen. Hij is 14 jaar jonger dan zij. De geruchten gaan dat ze geliefden werden in 2003, toen Martin als geluidsman werkte voor een documentaire over Alexandra’s werk voor UNICEF. De vader van Martin, Jacob Jørgensen, heeft een eigen filmproductie bedrijf (JJ Film). Dit bedrijf maakte veel reportages over de koninklijke familie. Sinds de affaire tussen Martin en Alexandra aan het licht kwam, neemt een ander bedrijf deze taak op zich. Alexandra en Martin trouwden op 3 maart 2007.
Na haar scheiding kreeg ze het predicaat: ’Hare Hoogheid’. Op haar verjaardag op 16 april 2005, gaf koningin Margaretha II van Denemarken haar ex-schoondochter een eigen, persoonlijke titel: Gravin van Frederiksborg. Nu Alexandra is hertrouwd, heeft ze de titel prinses verloren, maar ze blijft gravin. De titel zal niet geërfd worden door haar zoons; die prinsen van Denemarken zijn. Ze is geen lid meer van de Deense Koninklijke familie, maar ze behoudt wel de familieordes en juwelen.
7 Benedikte van Denemarken is geboren op zaterdag 29 april 1944 in Kopenhagen, dochter van Frederik IX van Denemarken (zie 3) en Ingrid Van Zweden.
Notitie bij Benedikte: Prinses Benedikte en haar man wonen op het slot van de familie in het Duitse Bad Berleburg.
Benedikte trouwde, 23 jaar oud, op zaterdag 3 februari 1968 met Richard zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg, 33 jaar oud. Richard is geboren op maandag 29 oktober 1934 in Gießen. Notitie bij Richard: Hij is de zoon van Gustav Albrecht Prinz zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg en de Zweedse gravin Margareta Fouche d’Otrante. Tijdens het huwelijksfeest van zijn zuster Tatjana met Maurits Prinz von Hessen leerden de Nederlandse kroonprinses Beatrix en prins Claus elkaar kennen. Om de pers te misleiden werd lange tijd de suggestie in de lucht gehouden dat niet Claus, maar Richard zu Sayn-Wittgenstein zelf de aanstaande verloofde van de Nederlandse prinses was.
Kinderen van Benedikte en Richard:
2 Alexandra zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg, geboren op vrijdag 20 november 1970. Volgt 8.
8 Alexandra zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg is geboren op vrijdag 20 november 1970, dochter van Richard zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg en Benedikte van Denemarken (zie 7). Alexandra trouwde, 27 jaar oud, op zaterdag 6 juni 1998 met Jefferson von Pfeil und Klein Ellguth.
Kinderen van Alexandra en Jefferson:
9 Anne Marie Dagmar Ingrid van Denemarken is geboren op vrijdag 30 augustus 1946 in Kopenhagen, dochter van Frederik IX van Denemarken (zie 3) en Ingrid Van Zweden.
Notitie bij Anne: Op 18 september 1964, ze was toen net achttien jaar oud, trouwde ze in Athene met Constantijn II, die even daarvoor de Griekse troon had bestegen. Ze zou niet lang koningin van Griekenland zijn. Onlusten in het land, gevoegd bij niet altijd even democratische trekjes van de Griekse koning, leidden eerst in 1967 tot een staatsgreep van een aantal kolonels onder leiding van Georgios Papadopoulos. De koninklijke familie werd meteen het land uitgezet. In 1973 werd de monarchie definitief afgeschaft. Toen in 1974 de democratie in Griekenland werd hersteld, hoopten Constantijn en Anne Marie, tevergeefs op een uitnodiging het koningschap weer te gaan uitoefenen. Bij een referendum bleek dat 70 procent van de Grieken geen vertrouwen meer in hen had. Sindsdien woont het paar, dat vijf kinderen kreeg, in Londen.
Kinderen:
Prinses Alexia (10 juli 1965), gehuwd met Carlos Morales en moeder van drie dochters en een zoon:
Arrietta Morales (24 februari 2002)
Ana Maria Morales (15 mei 2003)
Carlos Morales jr. (30 juli 2005)
Amelia Morales (26 oktober 2007)
Kroonprins Paul (20 mei 1967), gehuwd met Marie-Chantal Miller en vader van één dochter en vier zonen:
Prinses Maria Olympia (25 juli 1996)
Prins Constantijn Alexios (29 oktober 1998)
Prins Achilleas Andreas (12 augustus 2000)
Prins Odysseas Kimon (17 september 2004)
Prins Aristidis Stavros (29 juni 2008)
Prins Nikolaos (1 oktober 1969), gehuwd met Tatiana Blatnik
Prinses Theodora (9 juni 1983)
Prins Philippos (26 april 1986)
Anne trouwde, 18 jaar oud, op vrijdag 18 september 1964 in Athene met Constantijn II, koning van de Hellenen van Griekenland, 24 jaar oud. Constantijn is geboren op zondag 2 juni 1940 in Athene, zoon van Paul I, Koning der Hellenen van Griekenland en Frederika van Brunswijk. Kinderen:
Prinses Alexia (10 juli 1965), gehuwd met Carlos Morales en moeder van drie dochters en een zoon:
Arrietta Morales (24 februari 2002)
Ana Maria Morales (15 mei 2003)
Carlos Morales jr. (30 juli 2005)
Amelia Morales (26 oktober 2007)
Kroonprins Paul (20 mei 1967), gehuwd met Marie-Chantal Miller en vader van één dochter en vier zonen:
Prinses Maria Olympia (25 juli 1996)
Prins Constantijn Alexios (29 oktober 1998)
Prins Achilleas Andreas (12 augustus 2000)
Prins Odysseas Kimon (17 september 2004)
Prins Aristidis Stavros (29 juni 2008)
Prins Nikolaos (1 oktober 1969), gehuwd met Tatiana Blatnik
Prinses Theodora (9 juni 1983)
Prins Philippos (26 april 1986)
Notitie bij Constantijn: Constantijn werd in 1940 geboren als zoon van prins Paul, de jongere broer en troonopvolger van de toenmalige koning George II. Zijn moeder was Frederika van Brunswijk, een dochter van hertog Ernst August van Brunswijk en een kleindochter van keizer Wilhelm II.
Constantijn besteeg in 1964 als opvolger van zijn vader de troon, op een moment dat, door de schuld van koningin-moeder Frederika, de bodem voor de Griekse monarchie te verzuurd was om haar nog een kans te bieden zich te ontwikkelen volgens de constitutionele principes van de West-Europese en Scandinavische koningshuizen.
Toch had de jonge koning alle vereiste kwaliteiten om populair te worden. Hij had gestudeerd, was sportief (olympisch kampioen zeilen) en dynamisch, en was in 1964 gehuwd met Anne Marie, dochter van Frederik IX van Denemarken, een prinses met onberispelijke democratische geloofsbrieven.
Het bleef roerig in Griekenland. Reeds in 1965 ontsloeg de koning de socialistische regering van premier Papandreou wegens een conflict over het door Papandréou gewenste ontslag van bepaalde legerofficieren. Een omstreden beslissing, waarachter men de hand van Frederika vermoedde. Vele Griekse politici betwistten het recht van de koning om een regering te ontslaan die een parlementaire meerderheid achter zich had. Langdurige kabinetscrises en onlusten waren het gevolg.
In mei 1967 zouden nieuwe verkiezingen worden gehouden. Conservatieve krachten in het land vreesden dat links daarbij wel eens de absolute meerderheid zou halen waardoor Griekenland het gevaar liep geleidelijk onder communistische invloed te geraken.
Op 21 april 1967 kwam door een staatsgreep een groep rechtse, conservatieve legerofficieren – “de kolonels” – aan de macht. De ’sterke mannen’ waren Georgios Papadopoulos en Stylianos Patakos. In Washington keek men oogluikend toe: alles was beter dan een links Griekenland.
Onder druk ging de koning in op de eisen van de kolonels, maar in het geheim werkte hij een plan uit voor een tegencoup. In december 1967 kwam koning Constantijn II in verzet tegen de militaire junta maar mislukte in zijn opzet door verraad. Constantijn rekende ook vergeefs op steun en sympathie van het volk. Als gevolg daarvan werd de koninklijke familie het land uit gezet. De kolonels hieven de grondwet op, verboden alle politieke partijen en zegden de Conventie voor de Rechten van de Mens op.
In 1973 verving de Griekse regering de monarchie door een republiek met Georgios Papadopoulos als president. Bij het referendum van juli 1973 keurde de meerderheid van de Griekse kiezers de nieuwe republikeinse grondwet goed.
Maar de dagen van het Kolonelsregime waren geteld. Na het verzet van de studenten van de Polytechnische School te Athene volgde in november 1973 een militaire staatsgreep die zonder bloedvergieten verliep. Papadopoulos werd door zijn medestanders van 1967 ten val gebracht: sindsdien zat hij een levenslange gevangenisstraf uit tot aan zijn dood op 27 juni 1999.
Toen in 1974 oud-premier Karamanlís de democratie herstelde wachtte de koning op een uitnodiging om terug te keren, maar die bleef uit. Bij een nieuw referendum bleek dat het Griekse volk Constantijn niet meer vertrouwde: 70% van de Grieken koos voor een republiek. De koning aanvaardde het verdict en leeft sindsdien als een succesvol zakenman in Londen. Door zijn verwantschap met haast alle Europese vorstenhuizen is hij een welkome gast op alle plechtigheden aan de Spaanse, Britse en Scandinavische hoven.
Constantijn besteeg in 1964 als opvolger van zijn vader de troon, op een moment dat, door de schuld van koningin-moeder Frederika, de bodem voor de Griekse monarchie te verzuurd was om haar nog een kans te bieden zich te ontwikkelen volgens de constitutionele principes van de West-Europese en Scandinavische koningshuizen.
Toch had de jonge koning alle vereiste kwaliteiten om populair te worden. Hij had gestudeerd, was sportief (olympisch kampioen zeilen) en dynamisch, en was in 1964 gehuwd met Anne Marie, dochter van Frederik IX van Denemarken, een prinses met onberispelijke democratische geloofsbrieven.
Het bleef roerig in Griekenland. Reeds in 1965 ontsloeg de koning de socialistische regering van premier Papandreou wegens een conflict over het door Papandréou gewenste ontslag van bepaalde legerofficieren. Een omstreden beslissing, waarachter men de hand van Frederika vermoedde. Vele Griekse politici betwistten het recht van de koning om een regering te ontslaan die een parlementaire meerderheid achter zich had. Langdurige kabinetscrises en onlusten waren het gevolg.
In mei 1967 zouden nieuwe verkiezingen worden gehouden. Conservatieve krachten in het land vreesden dat links daarbij wel eens de absolute meerderheid zou halen waardoor Griekenland het gevaar liep geleidelijk onder communistische invloed te geraken.
Op 21 april 1967 kwam door een staatsgreep een groep rechtse, conservatieve legerofficieren – “de kolonels” – aan de macht. De ’sterke mannen’ waren Georgios Papadopoulos en Stylianos Patakos. In Washington keek men oogluikend toe: alles was beter dan een links Griekenland.
Onder druk ging de koning in op de eisen van de kolonels, maar in het geheim werkte hij een plan uit voor een tegencoup. In december 1967 kwam koning Constantijn II in verzet tegen de militaire junta maar mislukte in zijn opzet door verraad. Constantijn rekende ook vergeefs op steun en sympathie van het volk. Als gevolg daarvan werd de koninklijke familie het land uit gezet. De kolonels hieven de grondwet op, verboden alle politieke partijen en zegden de Conventie voor de Rechten van de Mens op.
In 1973 verving de Griekse regering de monarchie door een republiek met Georgios Papadopoulos als president. Bij het referendum van juli 1973 keurde de meerderheid van de Griekse kiezers de nieuwe republikeinse grondwet goed.
Maar de dagen van het Kolonelsregime waren geteld. Na het verzet van de studenten van de Polytechnische School te Athene volgde in november 1973 een militaire staatsgreep die zonder bloedvergieten verliep. Papadopoulos werd door zijn medestanders van 1967 ten val gebracht: sindsdien zat hij een levenslange gevangenisstraf uit tot aan zijn dood op 27 juni 1999.
Toen in 1974 oud-premier Karamanlís de democratie herstelde wachtte de koning op een uitnodiging om terug te keren, maar die bleef uit. Bij een nieuw referendum bleek dat het Griekse volk Constantijn niet meer vertrouwde: 70% van de Grieken koos voor een republiek. De koning aanvaardde het verdict en leeft sindsdien als een succesvol zakenman in Londen. Door zijn verwantschap met haast alle Europese vorstenhuizen is hij een welkome gast op alle plechtigheden aan de Spaanse, Britse en Scandinavische hoven.
Heerlijkheid:
| was van 1964 tot 1974 (sinds 1967 in ballingschap) de laatste koning van Griekenland |
10 Knoet van Denemarken is geboren op vrijdag 27 juli 1900 in Sorgenfri, zoon van Christiaan X van Denemarken (zie 2) en Alexandrine Augusta van Mecklenburg-Schwerin. Knoet is overleden op maandag 14 juni 1976 in Kopenhagen, 75 jaar oud.
Notitie bij Knoet: Van 1947 tot 1953 was prins Knoet Christiaan beoogd troonopvolger, omdat zijn broer koning Frederik IX enkel dochters had. Na een referendum wijzigde Denemarken echter de grondwet, zodat erfopvolging ook in vrouwelijke lijn mogelijk werd gemaakt. Daardoor kon de oudste dochter van Frederik IX in 1972 als Margaretha II de Deense troon bestijgen. Prins Knoet Christiaan behield wel zijn leven lang de titel van erfprins.
Knoet trouwde, 33 jaar oud, op vrijdag 8 december 1933 met Caroline Mathilde van Denemarken, 19 jaar oud. Zie 25 voor persoonsgegevens van Caroline. Kinderen van Knoet en Caroline:
1 Elisabeth van Denemarken, geboren op woensdag 8 mei 1935 in Kopenhagen.
Notitie bij Elisabeth: Prinses Elisabeth was werkzaam op het Ministerie van Buitenlandse Zaken van 1956 tot 2001 en was verschillende malen in het buitenland werkzaam.
Prinses Elisabeth is nooit getrouwd en heeft geen kinderen. Wel heeft ze 25 jaar samengeleefd, tot zijn overlijden in 2006, met Claus Hermansen.
Prinses Elisabeth is nooit getrouwd en heeft geen kinderen. Wel heeft ze 25 jaar samengeleefd, tot zijn overlijden in 2006, met Claus Hermansen.
2 Ingolf van Denemarken, geboren op zaterdag 17 februari 1940 in Kopenhagen.
Notitie bij Ingolf: Bij zijn geboorte was prins Ingolf tweede in lijn voor de Deense troonopvolging na zijn vader, maar na een wijziging van de Deense grondwet in 1953, die erfopvolging ook in vrouwelijke lijn mogelijk maakte, verloor hij die positie. In 1968 gaf de prins zijn rechten op de Deense troon volledig op door zonder toestemming van de koning in het huwelijk te treden met het Deense burgermeisje Inge Terney. Hij nam toen de titel Graaf van Rosenborg aan.
In 1998 huwde Ingolf een tweede keer, ditmaal met de Deense Sussie Hjorhøy. Hij heeft geen kinderen.
In 1998 huwde Ingolf een tweede keer, ditmaal met de Deense Sussie Hjorhøy. Hij heeft geen kinderen.
3 Christian van Denemarken, geboren op donderdag 22 oktober 1942 in Kopenhagen. Volgt 11.
11 Christian van Denemarken is geboren op donderdag 22 oktober 1942 in Kopenhagen, zoon van Knoet van Denemarken (zie 10) en Caroline Mathilde van Denemarken (zie 25).
Notitie bij Christian: Bij zijn geboorte was prins Christian derde in lijn voor de Deense troonopvolging na zijn vader en zijn oudere broer Ingolf, maar na een wijziging van de Deense grondwet in 1953, die erfopvolging ook in vrouwelijke lijn mogelijk maakte, viel hij terug naar de zevende plaats. In 1971 verloor de prins zijn rechten op de troon volledig door zonder toestemming van de koning in het huwelijk te treden met het Deense burgermeisje Anne-Dorthe Maltoft-Nielsen. Hij voert sindsdien de titel Graaf van Rosenborg.
Het echtpaar heeft drie kinderen.
Camilla Alexandrine Kristine (29 oktober 1972);
Josephine Caroline Elisabeth (29 oktober 1972);
Feodora Mathilde Helena (27 februari 1975).
Christian trouwde met Anne-Dorthe Maltoft-Nielsen. Het echtpaar heeft drie kinderen.
Camilla Alexandrine Kristine (29 oktober 1972);
Josephine Caroline Elisabeth (29 oktober 1972);
Feodora Mathilde Helena (27 februari 1975).
12 Haakon VII van Denemarken van Noorwegen is geboren op zaterdag 3 augustus 1872 in Charlottenlund, zoon van Frederik VIII van Denemarken (zie 1) en Louise Van Zweden. Haakon is overleden op zaterdag 21 september 1957 in Oslo, 85 jaar oud.
Haakon trouwde, 23 jaar oud, op woensdag 22 juli 1896 in Buckingham Palace met Maud van Saksen-Coburg en Gotha van Wales, 26 jaar oud. Maud is geboren op vrijdag 26 november 1869 in Londen, dochter van Eduard VII van het Verenigd Koninkrijk en Alexandra van Denemarken. Maud is overleden op zondag 20 november 1938 in Londen, 68 jaar oud.
Notitie bij Haakon: Haakon VII werd geboren als Karel van Denemarken (Carl) op 3 augustus 1872 te Charlottenlund nabij Kopenhagen. Hij was de tweede zoon van de latere koning Frederik VIII van Denemarken en diens vrouw koningin Louise van Zweden. Hij was een jongere broer van Christiaan (1870-1947), later als Christiaan X de koning van Denemarken, huwde Alexandrine Augusta van Mecklenburg-Schwerin. Hij was een oudere broer van: prinses Louise Caroline (1875-1906), huwde Frederik George van Schaumburg-Lippe. Prins Harald (1876-1949), huwde Helene Adelheid van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg. Prinses Ingeborg (1878-1958), huwde prins Karel van Zweden. Prinses Thyra (1880-1945), bleef ongehuwd. Prins Gustaaf (1887-1944), bleef ook ongehuwd. En prinses Dagmar (1890-1961), huwde Jørgen Castenskiold.
Via zijn vader was hij een kleinzoon van koning Christiaan IX en koningin Louise van Hessen-Kassel. En via zijn moeder was hij een kleinzoon van koning Karel XV van Zweden, die als Karel IV koning van Noorwegen was,en koningin Louise der Nederlanden, een kleindochter van koning Willem I der Nederlanden. Carl werd koning van Noorwegen nog voor zijn vader en broer koning van Denemarken werden. Tijdens zijn regering over Noorwegen zag hij zijn vader, Frederik VIII in 1906, zijn broer, Christiaan X in 1912, en zijn neefje Frederik IX, in 1947, de troon van Denemarken bestijgen. Carl was een prins uit het huis Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, een zijtak uit het huis Oldenburg. Het huis Oldenburg is een invloedrijk Noord-Europees vorstengeslacht, en regeerde Denemarken als sinds 1448, en van 1536 tot 1814 regeerde dit geslacht ook over Noorwegen, verbonden met Denemarken in het koninkrijk Denemarken-Noorwegen. Dit geslacht kwam eigenlijk uit het noorden van Duitsland. De Oldenburg familie had al banden met Noorwegen sinds de late middeleeuwen. En via zijn vader stamde Carl af van meerdere Noorse koningen, die regeerden over een onafhankelijk Noorwegen, waaronder: Haakon V, Christiaan I, Frederik I, Christiaan III, Frederik II, Christiaan IV en Frederik III. Frederik III voegde Noorwegen samen met Sleeswijk en Holstein, waarna het tot 1814 geen onafhankelijke status had. Christiaan Frederik was van mei tot oktober 1814 koning van een onafhankelijk Noorwegen. Ook Christiaan Frederik was een voorvader van Carl.
Prins Carl werd opgevoed aan het hof van Kopenhagen, en ging later studeren aan de Koninklijke Deense Marine Academie.
Op 22 juli 1896 huwde hij te Buckingham Palace met Prinses Maud van Saksen-Coburg en Gotha (ook wel bekend als Maud van Wales). Maud was de jongste dochter van de latere koning Eduard VII van het Verenigd Koninkrijk en koningin Alexandra van Denemarken. Koningin Alexandra was de oudste dochter van koning Christiaan IX en koningin Louise. Koningin Alexandra was dus een tante van prins Carl.
Na enige jaren van politieke onrust koos het Noorse volk in 1905 ervoor zich van Zweden af te scheiden. Op 18 november van dat jaar koos het parlement, het Storting, Karel als koning van Noorwegen. Deze keuze werd in een referendum door het volk bevestigd. Karel werd op 22 juni 1906 gekroond in de Nidaros-kathedraal in Trondheim. Hij noemde zich nu Haakon, naar de gelijknamige middeleeuwse koningen van Noorwegen.
Toen de Duitsers met Operatie Weserübung Noorwegen in april 1940 bezetten leidde Haakon twee maanden lang het verzet en weigerde de nieuwe regering onder Vidkun Quisling te erkennen. Hierna week hij uit naar Engeland en leidde de regering in ballingschap in de Londense wijk Rotherhithe. Hij vormde een belangrijk symbool voor het Noorse verzet. In 1945 keerde hij weer naar zijn land terug.
Haakon stierf op 21 september 1957 in Oslo aan de gevolgen van een val in zijn badkamer, twee jaar eerder. Alexander volgde hem op als Olaf V.
Via zijn vader was hij een kleinzoon van koning Christiaan IX en koningin Louise van Hessen-Kassel. En via zijn moeder was hij een kleinzoon van koning Karel XV van Zweden, die als Karel IV koning van Noorwegen was,en koningin Louise der Nederlanden, een kleindochter van koning Willem I der Nederlanden. Carl werd koning van Noorwegen nog voor zijn vader en broer koning van Denemarken werden. Tijdens zijn regering over Noorwegen zag hij zijn vader, Frederik VIII in 1906, zijn broer, Christiaan X in 1912, en zijn neefje Frederik IX, in 1947, de troon van Denemarken bestijgen. Carl was een prins uit het huis Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, een zijtak uit het huis Oldenburg. Het huis Oldenburg is een invloedrijk Noord-Europees vorstengeslacht, en regeerde Denemarken als sinds 1448, en van 1536 tot 1814 regeerde dit geslacht ook over Noorwegen, verbonden met Denemarken in het koninkrijk Denemarken-Noorwegen. Dit geslacht kwam eigenlijk uit het noorden van Duitsland. De Oldenburg familie had al banden met Noorwegen sinds de late middeleeuwen. En via zijn vader stamde Carl af van meerdere Noorse koningen, die regeerden over een onafhankelijk Noorwegen, waaronder: Haakon V, Christiaan I, Frederik I, Christiaan III, Frederik II, Christiaan IV en Frederik III. Frederik III voegde Noorwegen samen met Sleeswijk en Holstein, waarna het tot 1814 geen onafhankelijke status had. Christiaan Frederik was van mei tot oktober 1814 koning van een onafhankelijk Noorwegen. Ook Christiaan Frederik was een voorvader van Carl.
Prins Carl werd opgevoed aan het hof van Kopenhagen, en ging later studeren aan de Koninklijke Deense Marine Academie.
Op 22 juli 1896 huwde hij te Buckingham Palace met Prinses Maud van Saksen-Coburg en Gotha (ook wel bekend als Maud van Wales). Maud was de jongste dochter van de latere koning Eduard VII van het Verenigd Koninkrijk en koningin Alexandra van Denemarken. Koningin Alexandra was de oudste dochter van koning Christiaan IX en koningin Louise. Koningin Alexandra was dus een tante van prins Carl.
Na enige jaren van politieke onrust koos het Noorse volk in 1905 ervoor zich van Zweden af te scheiden. Op 18 november van dat jaar koos het parlement, het Storting, Karel als koning van Noorwegen. Deze keuze werd in een referendum door het volk bevestigd. Karel werd op 22 juni 1906 gekroond in de Nidaros-kathedraal in Trondheim. Hij noemde zich nu Haakon, naar de gelijknamige middeleeuwse koningen van Noorwegen.
Toen de Duitsers met Operatie Weserübung Noorwegen in april 1940 bezetten leidde Haakon twee maanden lang het verzet en weigerde de nieuwe regering onder Vidkun Quisling te erkennen. Hierna week hij uit naar Engeland en leidde de regering in ballingschap in de Londense wijk Rotherhithe. Hij vormde een belangrijk symbool voor het Noorse verzet. In 1945 keerde hij weer naar zijn land terug.
Haakon stierf op 21 september 1957 in Oslo aan de gevolgen van een val in zijn badkamer, twee jaar eerder. Alexander volgde hem op als Olaf V.
Heerlijkheid:
| van 1905 tot 1957 de eerste koning van Noorwegen na het einde van de personele unie met Zweden |
Notitie bij Maud: Maud werd geboren op 26 november 1869 in het Marlborough House, Londen. Ze was de jongste dochter van de toenmalige Prins van Wales, de latere koning Eduard VII en diens echtgenote Alexandra, dochter van koning Christiaan IX van Denemarken. Ze werd op 24 december gedoopt op Marlborough House door John Jackson, Bisschop van Londen. Hierbij waren verschillende leden van de hoge adel als doopgetuigen aanwezig, waaronder koning Karel XV van Zweden en Noorwegen, prins Leopold, de latere tsarina Maria Fjodorovna en kroonprinses Louise van Denemarken.
De prinses had nog vier broers en zussen, Albert Victor, George, Louise en Victoria. En ze had ook een jonger broertje, John. Prinses Maud was een levendig kind en had de bijnaam “Harry”. De prinses ging regelmatig mee met de reizen die haar familie naar Denemarken ondernam en vergezelde haar moeder later op cruises naar Noorwegen en de Middellandse Zee.
Op 22 juli 1896 trad Maud in een privé-kapel van Buckingham Palace in het huwelijk met haar neef Karel van Denemarken. Hij was de tweede zoon van kroonprins Frederik van Denemarken, de oudere broer van haar moeder Alexandra. Van haar vader kreeg Maud het landhuis Appleton House te Sandringham voor de bezoeken die ze regelmatig aan Engeland zou brengen. Hier werd ook haar enige zoon, prins Alexander, geboren op 2 juli 1903.
Prins Karel diende bij de Deense marine en hij en zijn familie woonden vooral in Denemarken tot 1905. In dat jaar werd de oude band tussen Noorwegen en Zweden door het parlement van Noorwegen opgeheven en werd besloten de troon van Noorwegen aan Karel aan te bieden. Karel accepteerde het aanbod en besteeg de troon als Haakon VII, waarbij zijn zoon, de nieuwe kroonprins, de naam Olav kreeg. Koning Haakon en koningin Maud werden op 22 juni 1906 gekroond in de Nidaros-domkerk in Trondheim.
Koningin Maud bleef altijd erg gehecht aan Engeland, maar wist zich snel aan te passen aan haar nieuwe thuisland en haar taken als koningin. Ze steunde verschillende goede doelen, vooral degene voor kinderen en dieren, en moedigde muzikanten en artiesten aan. Haar laatste officiële optreden in Engeland was bij de kroning van haar neef tot koning George VI van het Verenigd Koninkrijk in 1937.
Maud stierf aan een hartverlamming in Londen in 1938, drie dagen na een operatie. Haar lichaam werd overgebracht naar Noorwegen en werd vervolgens begraven in het koninklijke mausoleum bij Akershus.
Verschillende gebieden, gebergten e.d. werden naar de koningin genoemd. De bekendste hiervan is het Koningin Maudland.
De prinses had nog vier broers en zussen, Albert Victor, George, Louise en Victoria. En ze had ook een jonger broertje, John. Prinses Maud was een levendig kind en had de bijnaam “Harry”. De prinses ging regelmatig mee met de reizen die haar familie naar Denemarken ondernam en vergezelde haar moeder later op cruises naar Noorwegen en de Middellandse Zee.
Op 22 juli 1896 trad Maud in een privé-kapel van Buckingham Palace in het huwelijk met haar neef Karel van Denemarken. Hij was de tweede zoon van kroonprins Frederik van Denemarken, de oudere broer van haar moeder Alexandra. Van haar vader kreeg Maud het landhuis Appleton House te Sandringham voor de bezoeken die ze regelmatig aan Engeland zou brengen. Hier werd ook haar enige zoon, prins Alexander, geboren op 2 juli 1903.
Prins Karel diende bij de Deense marine en hij en zijn familie woonden vooral in Denemarken tot 1905. In dat jaar werd de oude band tussen Noorwegen en Zweden door het parlement van Noorwegen opgeheven en werd besloten de troon van Noorwegen aan Karel aan te bieden. Karel accepteerde het aanbod en besteeg de troon als Haakon VII, waarbij zijn zoon, de nieuwe kroonprins, de naam Olav kreeg. Koning Haakon en koningin Maud werden op 22 juni 1906 gekroond in de Nidaros-domkerk in Trondheim.
Koningin Maud bleef altijd erg gehecht aan Engeland, maar wist zich snel aan te passen aan haar nieuwe thuisland en haar taken als koningin. Ze steunde verschillende goede doelen, vooral degene voor kinderen en dieren, en moedigde muzikanten en artiesten aan. Haar laatste officiële optreden in Engeland was bij de kroning van haar neef tot koning George VI van het Verenigd Koninkrijk in 1937.
Maud stierf aan een hartverlamming in Londen in 1938, drie dagen na een operatie. Haar lichaam werd overgebracht naar Noorwegen en werd vervolgens begraven in het koninklijke mausoleum bij Akershus.
Verschillende gebieden, gebergten e.d. werden naar de koningin genoemd. De bekendste hiervan is het Koningin Maudland.
Kind van Haakon en Maud:
1 Olaf V van Noorwegen, geboren op donderdag 2 juli 1903 in Appleton House bij Sandringham. Volgt 13.
13 Olaf V van Noorwegen is geboren op donderdag 2 juli 1903 in Appleton House bij Sandringham, zoon van Haakon VII van Denemarken van Noorwegen (zie 12) en Maud van Saksen-Coburg en Gotha van Wales. Olaf is overleden op donderdag 17 januari 1991 in Oslo, 87 jaar oud.
Olaf trouwde met Märtha Van Zweden. Zie 29 voor persoonsgegevens van Märtha.
Notitie bij Olaf: Toen de Duitsers Noorwegen in april 1940 bezetten leidde zijn vader Haakon VII twee maanden lang het verzet en weigerde de nieuwe regering onder Vidkun Quisling te erkennen. Daarna week hij uit naar Engeland en leidde de regering in ballingschap in de Londense wijk Rotherhithe. De overige leden van de koninklijke familie weken uit naar de Verenigde Staten. Ze reisden daar rond om steun te winnen voor de Noorse zaak. Märtha en de kinderen brachten deze tijd door in Washington D.C. alwaar zij goed bevriend raakte met Franklin Delano Roosevelt.
In 1945 keerde de familie terug naar Noorwegen. Prinses Märtha stierf op 5 april 1954 in een ziekenhuis in Oslo. Met de dood van Haakon VII op 21 september 1957 werd Olaf koning. In eerste instantie wilde de Noorse regering weinig aandacht besteden aan de troonsovername door Olaf. Het liefst had de regering dat Olaf door middel van een eedaflegging het koningschap op zich genomen zou hebben. Olaf zelf wilde echter ingezegend worden. Dit geschiedde op 22 juni 1958 in de kathedraal van Nidaros in Trondheim.
Er lag een zware druk op de schouders van Olaf. Zijn vader stond symbool voor de Noorse vrijheidsstrijd en zelfstandigheid. Het was nu aan Olaf om deze trend door te zetten. Door zijn sterke plichtsgevoel en medemenselijkheid en het verder uitdragen van zijn vaders motto "Alt for Norge" ("Alles voor Noorwegen") werd hij al snel een populaire en geliefde koning.
Een sprekend voorbeeld is dat hij het voor elkaar kreeg dat de plicht om in de auto een gordel te dragen voor hem niet gold, maar hij stond wel gewoon in de file in plaats van de rijbaan voor openbaar vervoer te gebruiken (waartoe hij het recht had). Tijdens de oliecrisis van 1973 was autorijden in Noorwegen verboden en daarom nam de koning de metro naar zijn skioord. Toen hij een kaartje wilde kopen zei de conducteur dat andere mensen dat al voor hem hadden gedaan. Toen een journalist hem vroeg of hij niet bang was onbeveiligd rond te lopen, antwoordde hij: "Waarom zou ik bang zijn? Ik heb vier miljoen lijfwachten!" - de Noren.
Olaf sportte graag en had in 1928 bij de Olympische Spelen zelfs goud gewonnen bij zeilen. Hij is voor zijn dood in 1991 nog actief geweest om de Winterspelen naar het Noorse Lillehammer 1994 te krijgen. Hij was ook geïnteresseerd in kunst - en dan met name 19e- en 20e-eeuwse Scandinavische schilderkunst - en kon opmerkelijk goed namen en gezichten onthouden.
Zijn overlijden op 17 januari 1991 werd gevolgd door massaal rouwbetoon van het Noorse volk. Zijn zoon Harald volgde hem op als koning.
Mediabestanden
In 1945 keerde de familie terug naar Noorwegen. Prinses Märtha stierf op 5 april 1954 in een ziekenhuis in Oslo. Met de dood van Haakon VII op 21 september 1957 werd Olaf koning. In eerste instantie wilde de Noorse regering weinig aandacht besteden aan de troonsovername door Olaf. Het liefst had de regering dat Olaf door middel van een eedaflegging het koningschap op zich genomen zou hebben. Olaf zelf wilde echter ingezegend worden. Dit geschiedde op 22 juni 1958 in de kathedraal van Nidaros in Trondheim.
Er lag een zware druk op de schouders van Olaf. Zijn vader stond symbool voor de Noorse vrijheidsstrijd en zelfstandigheid. Het was nu aan Olaf om deze trend door te zetten. Door zijn sterke plichtsgevoel en medemenselijkheid en het verder uitdragen van zijn vaders motto "Alt for Norge" ("Alles voor Noorwegen") werd hij al snel een populaire en geliefde koning.
Een sprekend voorbeeld is dat hij het voor elkaar kreeg dat de plicht om in de auto een gordel te dragen voor hem niet gold, maar hij stond wel gewoon in de file in plaats van de rijbaan voor openbaar vervoer te gebruiken (waartoe hij het recht had). Tijdens de oliecrisis van 1973 was autorijden in Noorwegen verboden en daarom nam de koning de metro naar zijn skioord. Toen hij een kaartje wilde kopen zei de conducteur dat andere mensen dat al voor hem hadden gedaan. Toen een journalist hem vroeg of hij niet bang was onbeveiligd rond te lopen, antwoordde hij: "Waarom zou ik bang zijn? Ik heb vier miljoen lijfwachten!" - de Noren.
Olaf sportte graag en had in 1928 bij de Olympische Spelen zelfs goud gewonnen bij zeilen. Hij is voor zijn dood in 1991 nog actief geweest om de Winterspelen naar het Noorse Lillehammer 1994 te krijgen. Hij was ook geïnteresseerd in kunst - en dan met name 19e- en 20e-eeuwse Scandinavische schilderkunst - en kon opmerkelijk goed namen en gezichten onthouden.
Zijn overlijden op 17 januari 1991 werd gevolgd door massaal rouwbetoon van het Noorse volk. Zijn zoon Harald volgde hem op als koning.
Mediabestanden
Heerlijkheid:
| was van 1957 tot 1991 als Olaf V (Noors: Olav V) koning van Noorwegen. |
Kinderen van Olaf en Märtha:
1 Ragnhild van Noorwegen, geboren op maandag 9 juni 1930 in Oslo.
Notitie bij Ragnhild: Prinses Ragnhild trouwde op 15 mei 1953 met de Noorse bodybuilder Erling Sven Lorentsen. Het paar woont in Rio de Janeiro, Brazilië en kreeg drie kinderen (Haakon, Ingeborg en Ragnhild). Ragnhild staat bekend als buitengewoon conservatief. Hoewel zij zelf vermoedelijk een van de eerste prinsessen uit een regerend vorstenhuis was die met een burgerjongen trouwde, bekritiseerde zij in 2004 op de Noorse televisie openlijk haar neef kroonprins Haakon en diens zus Märtha Louise om het feit dat zij met gewone burgers waren getrouwd. Zij zei met name te vrezen dat het huwelijk van de kroonprins met Mette-Marit de Noorse monarchie om zeep zou helpen. Ook sprak ze uit er gelukkig over te zijn dat zij vermoedelijk al dood was, als Haakon en Mette-Marit de troon zouden bestijgen.
2 Astrid Maud Ingeborg van Noorwegen, geboren op vrijdag 12 februari 1932 in Oslo.
Notitie bij Astrid: Zij is de tweede dochter van koning Olav V en kroonprinses Märtha en een oudere zuster van de huidige koning Harald V.
Op 12 januari 1961 trouwde ze met Johan Martin Ferner, sindsdien staat ze bekend als "Prinses Astrid, mevrouw Ferner". Het paar woont in Oslo en kreeg vijf kinderen (Cathrine (1962), Benedikte (1963), Alexander (1965), Elisabeth (1969) en Carl-Christian (1972))
Sinds de dood van haar moeder, kroonprinses Märtha, in 1954 vergezelde ze haar vader vaak bij officiële gelegenheden. Ook is ze beschermvrouwe van tal van liefdadigheidsinstellingen. Haar bijzondere belangstelling geldt de jeugd. Ze zette zich onder meer in voor kinderen met dyslexie.
In 2002 besloot de Noorse regering haar van staatswege een pensioen toe te kennen.
Op 12 januari 1961 trouwde ze met Johan Martin Ferner, sindsdien staat ze bekend als "Prinses Astrid, mevrouw Ferner". Het paar woont in Oslo en kreeg vijf kinderen (Cathrine (1962), Benedikte (1963), Alexander (1965), Elisabeth (1969) en Carl-Christian (1972))
Sinds de dood van haar moeder, kroonprinses Märtha, in 1954 vergezelde ze haar vader vaak bij officiële gelegenheden. Ook is ze beschermvrouwe van tal van liefdadigheidsinstellingen. Haar bijzondere belangstelling geldt de jeugd. Ze zette zich onder meer in voor kinderen met dyslexie.
In 2002 besloot de Noorse regering haar van staatswege een pensioen toe te kennen.
14 Louise Caroline van Denemarken is geboren op woensdag 17 februari 1875 in Amalienborg, dochter van Frederik VIII van Denemarken (zie 1) en Louise Van Zweden. Louise is overleden op woensdag 4 april 1906 in slot Nachod in Ratiboritz (Bohemen), 31 jaar oud. Louise trouwde, 21 jaar oud, op dinsdag 5 mei 1896 in Kopenhagen met Frederik van Schaumburg-Lippe, 28 jaar oud. Frederik is geboren op donderdag 30 januari 1868 in Ratiboritz. Frederik is overleden op maandag 17 december 1945 in Bad Kudowa, 77 jaar oud. Frederik trouwde later op woensdag 26 mei 1909 met Antoinette van Anhalt-Dessau (1885-1963).
15 Marie Luise Dagmar Bathildis Charlotte van Schaumburg-Lippe is geboren in 1897, dochter van Frederik van Schaumburg-Lippe en Louise Caroline van Denemarken (zie 14). Marie is overleden in 1938, 40 of 41 jaar oud. Marie trouwde, 18 of 19 jaar oud, op donderdag 27 april 1916 met Frederik Sigismund van Pruisen, 24 jaar oud. Frederik is geboren op donderdag 17 december 1891 in Potsdam (Babelsberg), zoon van Frederik Leopold van Pruisen en Louise van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg. Frederik is overleden op woensdag 6 juli 1927 in Luzern, 35 jaar oud.
16 Louise Victoria van Pruisen is geboren in 1917, dochter van Frederik Sigismund van Pruisen en Marie Luise Dagmar Bathildis Charlotte van Schaumburg-Lippe (zie 15). Louise is overleden in 2009, 91 of 92 jaar oud. Louise trouwde met Hans Reinhold.
17 Frederik Karel van Pruisen is geboren in 1919, zoon van Frederik Sigismund van Pruisen en Marie Luise Dagmar Bathildis Charlotte van Schaumburg-Lippe (zie 15). Frederik is overleden in 2006, 86 of 87 jaar oud. Frederik:
18 Christiaan van Schaumburg-Lippe is geboren op zondag 20 februari 1898 in Ödenburg, zoon van Frederik van Schaumburg-Lippe en Louise Caroline van Denemarken (zie 14). Christiaan is overleden op zaterdag 13 juli 1974 in Bückeburg, 76 jaar oud. Christiaan trouwde, 38 of 39 jaar oud, in 1937 met Feodora van Denemarken, 26 of 27 jaar oud. Zie 24 voor persoonsgegevens van Feodora.
19 Willem Frederik van Pruisen is geboren in 1939, zoon van Christiaan van Schaumburg-Lippe (zie 18) en Feodora van Denemarken (zie 24). Willem trouwde met Ilone von Gelgenheimb.
20 Waldemar van Pruisen is geboren in 1940, zoon van Christiaan van Schaumburg-Lippe (zie 18) en Feodora van Denemarken (zie 24). Waldemar trouwde met Anne Lise Johansen.
21 Harald van Pruisen is geboren in 1948, zoon van Christiaan van Schaumburg-Lippe (zie 18) en Feodora van Denemarken (zie 24). Harald:
22 Stephanie Alexandra van Schaumburg-Lippe is geboren in 1899, dochter van Frederik van Schaumburg-Lippe en Louise Caroline van Denemarken (zie 14). Stephanie is overleden in 1925, 25 of 26 jaar oud. Stephanie trouwde met Viktor Adolf van Bentheim en Steinfurt.
23 Harald van Denemarken is geboren op zondag 8 oktober 1876 in Charlottenlund, zoon van Frederik VIII van Denemarken (zie 1) en Louise Van Zweden. Harald is overleden op woensdag 30 maart 1949 in Kopenhagen, 72 jaar oud. Harald trouwde, 32 jaar oud, op woensdag 28 april 1909 in Glücksburg met Helene Adelheid van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, 20 jaar oud. Helene is geboren op vrijdag 1 juni 1888 in Holstein. Helene is overleden op zaterdag 30 juni 1962 in Hellerup, 74 jaar oud.
Kinderen van Harald en Helene:
24 Feodora van Denemarken is geboren op zondag 3 juli 1910 in Jaegersborghus, dochter van Harald van Denemarken (zie 23) en Helene Adelheid van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg. Feodora is overleden op maandag 17 maart 1975 in Bückeburg, 64 jaar oud. Feodora trouwde, 26 of 27 jaar oud, in 1937 met Christiaan van Schaumburg-Lippe, 38 of 39 jaar oud. Zie 18 voor persoonsgegevens van Christiaan.
Kinderen van Feodora en Christiaan: zie 18.
25 Caroline Mathilde van Denemarken is geboren op maandag 27 april 1914 in Jægersborghus, dochter van Harald van Denemarken (zie 23) en Helene Adelheid van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg. Caroline is overleden op dinsdag 12 december 1995 in Sorgenfri, 81 jaar oud. Caroline trouwde, 19 jaar oud, op vrijdag 8 december 1933 met Knoet van Denemarken, 33 jaar oud. Zie 10 voor persoonsgegevens van Knoet.
Kinderen van Caroline en Knoet: zie 10.
26 Ingeborg van Denemarken is geboren op vrijdag 2 augustus 1878 in Kopenhagen, dochter van Frederik VIII van Denemarken (zie 1) en Louise Van Zweden. Ingeborg is overleden op woensdag 12 maart 1958 in Stockholm, 79 jaar oud. Ingeborg trouwde, 19 jaar oud, op vrijdag 27 augustus 1897 in Kopenhagen met Karel Van Zweden, 36 jaar oud. Karel is geboren op woensdag 27 februari 1861 in Stockholm, zoon van Oscar II Van Zweden en Sophia van Nassau-Weilburg. Karel is overleden op woensdag 24 oktober 1951 in Stockholm, 90 jaar oud.
Notitie bij Karel: Prins Karel werd gezien als een goede kandidaat voor de Noorse troon die in 1905 onbezet bleef. Echter was koning Oscar II het hier niet mee eens, en daardoor deed Karel afstand van zijn rechten op de Noorse troon. De Deense prins, Karel, een broer van Karels vrouw Ingeborg, werd koning van Noorwegen als koning Haakon VII.
Hij werd vaak de blauwe prins genoemd omwille van zijn blauwe uitrusting. Hij hield niet van het protocol en leidde een eigen gezinsleven. Door de huwelijken van zijn dochters was hij de grootvader van zowel de latere koningen Boudewijn en Albert II van België, alsmede hun zuster de latere groothertogin Josephine Charlotte van Luxemburg en daarnaast van koning Harald V van Noorwegen.
Hij werd vaak de blauwe prins genoemd omwille van zijn blauwe uitrusting. Hij hield niet van het protocol en leidde een eigen gezinsleven. Door de huwelijken van zijn dochters was hij de grootvader van zowel de latere koningen Boudewijn en Albert II van België, alsmede hun zuster de latere groothertogin Josephine Charlotte van Luxemburg en daarnaast van koning Harald V van Noorwegen.
Titel:
| prins van Zweden, hertog van Västergötland |
Kinderen van Ingeborg en Karel:
1 Margaretha Sofia Van Zweden, geboren op zondag 25 juni 1899 in Stockholm. Volgt 27.
2 Märtha Van Zweden, geboren op donderdag 28 maart 1901 in Stockholm. Volgt 29.
3 Astrid Sofia Lovisa Thyra Van Zweden, geboren op vrijdag 17 november 1905 in Stockholm. Volgt 30.
4 Karel Van Zweden, geboren op dinsdag 10 januari 1911 in Stockholm. Karel is overleden op vrijdag 27 juni 2003 in Málaga, Spanje, 92 jaar oud.
Notitie bij Karel: Prins Karel was drie keer getrouwd.
In 1937 gaf hij zijn rechten op de Zweedse troon op om te trouwen met de Zweedse gravin Elsa von Rosen (7 februari 1904 -15 april 1991). Op de dag van zijn huwelijk 6 juli 1937 nam zijn zwager koning Leopold III hem op in de Belgische adel als Prins Bernadotte.
In 1951 scheidde hij van zijn echtgenote.
In 1954 trad hij voor de tweede keer in het huwelijk met Ann Margareta Larsson (22 maart 1921 - 1975) van wie hij in 1961 scheidde.
In 1978 trad hij voor de derde keer in het huwelijk, ditmaal met Kristine Rivelsrud (22 april 1932)
Uit zijn eerste huwelijk had prins Karel een dochter: Gravin Madeleine Ingeborg Ella Astrid Elsa Bernadotte. Zij trad in 1962 in het huwelijk met de Belgische graaf Charles Ullens de Schooten Whetnall met wie ze drie dochters en een zoon kreeg:
Marie-Christine (24 maart 1964)
Jean-Charles (6 oktober 1965); hij is een peetoom van gravin Leonore, de jongste dochter van prins Constantijn der Nederlanden.
Astrid (17 maart 1971)
Sophie (27 februari 1973); in het verleden is zij door de Europese roddelpers aan verschillende Europese prinsen gekoppeld zoals prins Felipe van Spanje.
In 1977 kreeg Madeleine een dochter Désirée terwijl zij nog getrouwd was met graaf Charles. Na hun scheiding in 1980 trad Madeleinde in het huwelijk met Nicos Kogevinas, de vader van Désirée.
In 1937 gaf hij zijn rechten op de Zweedse troon op om te trouwen met de Zweedse gravin Elsa von Rosen (7 februari 1904 -15 april 1991). Op de dag van zijn huwelijk 6 juli 1937 nam zijn zwager koning Leopold III hem op in de Belgische adel als Prins Bernadotte.
In 1951 scheidde hij van zijn echtgenote.
In 1954 trad hij voor de tweede keer in het huwelijk met Ann Margareta Larsson (22 maart 1921 - 1975) van wie hij in 1961 scheidde.
In 1978 trad hij voor de derde keer in het huwelijk, ditmaal met Kristine Rivelsrud (22 april 1932)
Uit zijn eerste huwelijk had prins Karel een dochter: Gravin Madeleine Ingeborg Ella Astrid Elsa Bernadotte. Zij trad in 1962 in het huwelijk met de Belgische graaf Charles Ullens de Schooten Whetnall met wie ze drie dochters en een zoon kreeg:
Marie-Christine (24 maart 1964)
Jean-Charles (6 oktober 1965); hij is een peetoom van gravin Leonore, de jongste dochter van prins Constantijn der Nederlanden.
Astrid (17 maart 1971)
Sophie (27 februari 1973); in het verleden is zij door de Europese roddelpers aan verschillende Europese prinsen gekoppeld zoals prins Felipe van Spanje.
In 1977 kreeg Madeleine een dochter Désirée terwijl zij nog getrouwd was met graaf Charles. Na hun scheiding in 1980 trad Madeleinde in het huwelijk met Nicos Kogevinas, de vader van Désirée.
27 Margaretha Sofia Van Zweden is geboren op zondag 25 juni 1899 in Stockholm, dochter van Karel Van Zweden en Ingeborg van Denemarken (zie 26). Margaretha is overleden op dinsdag 4 januari 1977 in Gentofte, 77 jaar oud.
Notitie bij Margaretha: Zij was een Zweedse prinses uit het huis Bernadotte.
Zij was de oudste dochter van prins Karel van Zweden en diens vrouw Ingeborg van Denemarken. Zij was een zuster van de latere Belgische koningin Astrid en de Noorse kroonprinses Märtha.
Na de dood van haar zus, kroonprinses Märtha, in 1954 stond zij haar zwager koning Olaf V van Noorwegen regelmatig bij. Zij werd peettante van diens kleindochter prinses Märtha Louise.
Margaretha trouwde, 18 jaar oud, op woensdag 22 mei 1918 in Stockholm met Axel van Denemarken, 29 jaar oud. Axel is geboren op zondag 12 augustus 1888 in Kopenhagen, zoon van Waldemar van Denemarken en Marie van Bourbon-Orléans. Axel is overleden op dinsdag 14 juli 1964 in Kopenhagen, 75 jaar oud. Zij was de oudste dochter van prins Karel van Zweden en diens vrouw Ingeborg van Denemarken. Zij was een zuster van de latere Belgische koningin Astrid en de Noorse kroonprinses Märtha.
Na de dood van haar zus, kroonprinses Märtha, in 1954 stond zij haar zwager koning Olaf V van Noorwegen regelmatig bij. Zij werd peettante van diens kleindochter prinses Märtha Louise.
Notitie bij Axel: In 1932 was Axel lid van het Internationaal Olympisch Comité. Ook was hij enige tijd directeur van de Scandinavische luchtvaartmaatschappij SAS. Op 4 september 1948 vertegenwoordigde hij het Deense koningshuis bij de inhuldiging van koningin Juliana.
Kinderen van Margaretha en Axel:
1 George Waldemar van Denemarken, geboren op vrijdag 16 april 1920 in Kasteel Bernstorff. Volgt 28.
2 Flemming van Denemarken, geboren op donderdag 9 maart 1922 in Stockholm. Flemming is overleden op woensdag 19 juni 2002 in Antibes, 80 jaar oud.
Notitie bij Flemming: Hij werd opgeleid tot officier bij de Deense marine en werd kapitein-luitenant-ter-zee. Tussen 1961 en 1984 was prins Flemming directeur bij het bedrijf van zijn schoonvader.
In 1949 huwde hij met de Deense Ruth Nielsen. Omdat zijn bruid een burgermeisje was, moest hij zijn prinsentitel opgeven. Sindsdien voert hij de titel Graaf van Rosenborg. Het echtpaar kreeg vier kinderen: Axel, Birger, Carl Johan en Desirée.
In 1949 huwde hij met de Deense Ruth Nielsen. Omdat zijn bruid een burgermeisje was, moest hij zijn prinsentitel opgeven. Sindsdien voert hij de titel Graaf van Rosenborg. Het echtpaar kreeg vier kinderen: Axel, Birger, Carl Johan en Desirée.
28 George Waldemar van Denemarken is geboren op vrijdag 16 april 1920 in Kasteel Bernstorff, zoon van Axel van Denemarken en Margaretha Sofia Van Zweden (zie 27). George is overleden op maandag 29 september 1986 in Kopenhagen, 66 jaar oud (oorzaak: De prinses overleed in 1980, aan de gevolgen van een hartaanval).
George trouwde, 30 jaar oud, op zaterdag 16 september 1950 met Anne Bowes-Lyon, 32 jaar oud. Anne is geboren op dinsdag 4 december 1917 in Washington D.C., dochter van John Herbert Bowes-Lyon en Fenella Hepburn-Stuart-Forbes-Trefusis. Anne is overleden op vrijdag 26 september 1980 in Londen, 62 jaar oud. Anne is weduwe van Thomas Anson, met wie zij trouwde op donderdag 28 april 1938.
Titel:
| (een Deense prins uit het huis Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg.) |
Titel:
| (was een lid van de Engelse adel en door haar huwelijk, een Deense prinses) |
29 Märtha Van Zweden is geboren op donderdag 28 maart 1901 in Stockholm, dochter van Karel Van Zweden en Ingeborg van Denemarken (zie 26). Märtha is overleden op maandag 5 april 1954 in Oslo, 53 jaar oud.
Märtha trouwde met Olaf V van Noorwegen. Zie 13 voor persoonsgegevens van Olaf.
Notitie bij Märtha: Zij was de dochter van Prins Karel van Zweden en prinses Ingeborg van Denemarken en een oudere zuster van de latere Belgische koningin Astrid. Op 21 maart 1929 trouwde zij met de Noorse kroonprins Olav. Märtha en Olav waren neef en nicht (Märtha’s moeder was een zus van koning Haakon VII) en het huwelijk betekende een verbetering van de betrekkingen tussen Noorwegen en Zweden. Vijfentwintig jaar eerder was de unie tussen Noorwegen en Zweden opgeheven, en werd de grootvader van Märtha, Oscar II van Zweden van de Noorse troon gestoten.
Hoewel het huwelijk op het eerste gezicht een verstandshuwelijk leek, was het toch gelukkig. In 1979 vertelde Olav dat de dag van zijn huwelijk met Märtha, de gelukkigste dag van zijn leven was. Prinses Märtha overleed in 1954 aan de gevolgen van kanker, drie jaar voordat haar man koning Haakon VII zou opvolgen.
Hoewel het huwelijk op het eerste gezicht een verstandshuwelijk leek, was het toch gelukkig. In 1979 vertelde Olav dat de dag van zijn huwelijk met Märtha, de gelukkigste dag van zijn leven was. Prinses Märtha overleed in 1954 aan de gevolgen van kanker, drie jaar voordat haar man koning Haakon VII zou opvolgen.
Heerlijkheid:
| Van 1929 tot 1954 was zij kroonprinses van Noorwegen. |
Kinderen van Märtha en Olaf: zie 13.
30 Astrid Sofia Lovisa Thyra Van Zweden is geboren op vrijdag 17 november 1905 in Stockholm, dochter van Karel Van Zweden en Ingeborg van Denemarken (zie 26). Astrid is overleden op donderdag 29 augustus 1935 in Küssnacht am Rigi, 29 jaar oud.
Astrid trouwde, 20 jaar oud, op donderdag 4 november 1926 in Stockholm met Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel van Belgie, 25 jaar oud. Leopold is geboren op zondag 3 november 1901 in Brussel, zoon van Albert Leopold Clément Marie Meinrad van Belgie en Elisabeth in Beieren. Leopold is overleden op zondag 25 september 1983 in Sint Lambrechts Woluwe, 81 jaar oud. Leopold trouwde later op zaterdag 6 december 1941 met Mary Lilian Henriette Lucie Josephine Ghislaine Baels (1916-2002).
Notitie bij Astrid: was de dochter van prins Karel van Zweden en prinses Ingeborg van Denemarken. Haar zus Märtha van Zweden, was kroonprinses van Noorwegen; koningin Astrid was dus een tante van de huidige koning Harald V van Noorwegen. Haar oom was Christiaan X van Denemarken, en haar grootvader was koning Oscar II van Zweden. Via haar moeder stamde ze af van de Nederlandse koning Willem I.
Bij haar aankomst in Antwerpen, vergat de prinses alle ceremonieel en vloog haar verloofde om de hals; dit spontane gebaar was het begin van de enorme sympathie die de vorstin bij de bevolking verwierf.
Door haar huwelijk in 1926 met de toenmalige Belgische kroonprins Leopold werd zij na de dood van koning Albert I in 1934 koningin der Belgen. De blijde intreden (de planmatig afgelegde bezoeken aan de negen provinciehoofdsteden) werden druk bijgewoond. Van het volk kreeg ze door nationale intekening het diadeem der negen provinciën.
In de koninklijke familie was er bezorgdheid vanwege haar lutherse afkomst. Een paar jaar na haar huwelijk bekeerde de koningin zich tot het rooms-katholieke geloof.
Het paar woonde eerst in het Bellevue-paleis te Brussel. Nadien verhuisde het gezin naar het Kasteel van Stuyvenberg, waar Boudewijn en Albert werden geboren. De koningin deed aan naastenliefde en organiseerde zelf inzamelacties ten behoeve van de minderbedeelden. Als ze een aangrijpende verzoekbrief kreeg, ging ze soms persoonlijk op onderzoek uit om het in de brief aangeroerde probleem op te lossen.
Dood
In 1935 kwam de koningin der Belgen op 29-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi. De koning verloor de controle over de wagen waarin het paar incognito, onder de naam Renard, een uitstapje maakte. De vorstin werd uit de auto geslingerd en tegen een boom gekatapulteerd. Door ernstig hoofdletsel was zij op slag dood. Samen met de vorstin overleed ook haar vierde ongeboren kind, terwijl haar andere kinderen thuis waren. De koningin werd opgebaard met een omzwachteld hoofd.
Vele Belgen waren in rouw en treurden om de prinsjes en het prinsesje die op jonge leeftijd hun moeder verloren. Door dit ongeval was Astrid slechts een jaar koningin. Leopold treurde om haar verlies en verbood zijn kinderen over haar te spreken. Haar boudoir liet hij intact en hij bewaarde haar met bloed besmeurde jurk.
Küssnacht schonk Leopold de grond van de plaats van het ongeluk, waarop Leopold een kapel liet bouwen ter herinnering aan haar. Astrid zelf ligt begraven in een praalgraf in de koninklijke crypte te Laken. Ze rust naast haar echtgenoot en diens tweede vrouw, Lilian, prinses van Retie.
Astrid schonk de dynastie de latere koningen Boudewijn en Albert II en groothertogin Josephine-Charlotte van Luxemburg (11 oktober 1927).
Nagedachtenis
Op 1 december 1935 bezorgden de Belgische Posterijen een heruitgave van een zestal reeds bestaande frankeerzegels met de beeltenis van koningin Astrid, ditmaal evenwel voorzien van een zwarte rouwrand rondom.
Koningin Astrid heeft tot op de huidige dag nog haar bewonderaars, en er zijn door de jaren heen talrijke boeken over haar verschenen.[2] Soms ziet men een verband met prinses Diana en prinses Grace, die net als Astrid door de bevolking op handen gedragen werden en net als Astrid ten gevolge van een auto-ongeval om het leven kwamen. Er zijn in België veel monumenten, gebouwen, parken, straten en pleinen naar haar vernoemd, waaronder het Astridpark in Brugge en het Koningin Astridplein in Antwerpen. Ook Nederland heeft in Noordwijk een Koningin Astrid Boulevard.
Ter gelegenheid van haar honderdste geboortedag, in 2005, organiseerden nabestaanden een tentoonstelling over de vorstin. Deze nam plaats deels in het Koninklijke Paleis van Stockholm: Astrid, Prinsessa i Sverige - Drottning i Belgien en deels in het Koninklijk Paleis te Brussel: Ogenblikken met Astrid. De tentoonstelling werd plechtig geopend door koning Albert, koningin Paola, koningin Fabiola, koning Harald, koningin Sonja, koning Karel Gustaaf, koningin Silvia, groothertog Jan, groothertog Hendrik en groothertogin Maria Teresa. Behalve door nog andere, hier niet genoemde familieleden, werd de opening ook bijgewoond door een keur aan ministers en politici.
Bij haar aankomst in Antwerpen, vergat de prinses alle ceremonieel en vloog haar verloofde om de hals; dit spontane gebaar was het begin van de enorme sympathie die de vorstin bij de bevolking verwierf.
Door haar huwelijk in 1926 met de toenmalige Belgische kroonprins Leopold werd zij na de dood van koning Albert I in 1934 koningin der Belgen. De blijde intreden (de planmatig afgelegde bezoeken aan de negen provinciehoofdsteden) werden druk bijgewoond. Van het volk kreeg ze door nationale intekening het diadeem der negen provinciën.
In de koninklijke familie was er bezorgdheid vanwege haar lutherse afkomst. Een paar jaar na haar huwelijk bekeerde de koningin zich tot het rooms-katholieke geloof.
Het paar woonde eerst in het Bellevue-paleis te Brussel. Nadien verhuisde het gezin naar het Kasteel van Stuyvenberg, waar Boudewijn en Albert werden geboren. De koningin deed aan naastenliefde en organiseerde zelf inzamelacties ten behoeve van de minderbedeelden. Als ze een aangrijpende verzoekbrief kreeg, ging ze soms persoonlijk op onderzoek uit om het in de brief aangeroerde probleem op te lossen.
Dood
In 1935 kwam de koningin der Belgen op 29-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi. De koning verloor de controle over de wagen waarin het paar incognito, onder de naam Renard, een uitstapje maakte. De vorstin werd uit de auto geslingerd en tegen een boom gekatapulteerd. Door ernstig hoofdletsel was zij op slag dood. Samen met de vorstin overleed ook haar vierde ongeboren kind, terwijl haar andere kinderen thuis waren. De koningin werd opgebaard met een omzwachteld hoofd.
Vele Belgen waren in rouw en treurden om de prinsjes en het prinsesje die op jonge leeftijd hun moeder verloren. Door dit ongeval was Astrid slechts een jaar koningin. Leopold treurde om haar verlies en verbood zijn kinderen over haar te spreken. Haar boudoir liet hij intact en hij bewaarde haar met bloed besmeurde jurk.
Küssnacht schonk Leopold de grond van de plaats van het ongeluk, waarop Leopold een kapel liet bouwen ter herinnering aan haar. Astrid zelf ligt begraven in een praalgraf in de koninklijke crypte te Laken. Ze rust naast haar echtgenoot en diens tweede vrouw, Lilian, prinses van Retie.
Astrid schonk de dynastie de latere koningen Boudewijn en Albert II en groothertogin Josephine-Charlotte van Luxemburg (11 oktober 1927).
Nagedachtenis
Op 1 december 1935 bezorgden de Belgische Posterijen een heruitgave van een zestal reeds bestaande frankeerzegels met de beeltenis van koningin Astrid, ditmaal evenwel voorzien van een zwarte rouwrand rondom.
Koningin Astrid heeft tot op de huidige dag nog haar bewonderaars, en er zijn door de jaren heen talrijke boeken over haar verschenen.[2] Soms ziet men een verband met prinses Diana en prinses Grace, die net als Astrid door de bevolking op handen gedragen werden en net als Astrid ten gevolge van een auto-ongeval om het leven kwamen. Er zijn in België veel monumenten, gebouwen, parken, straten en pleinen naar haar vernoemd, waaronder het Astridpark in Brugge en het Koningin Astridplein in Antwerpen. Ook Nederland heeft in Noordwijk een Koningin Astrid Boulevard.
Ter gelegenheid van haar honderdste geboortedag, in 2005, organiseerden nabestaanden een tentoonstelling over de vorstin. Deze nam plaats deels in het Koninklijke Paleis van Stockholm: Astrid, Prinsessa i Sverige - Drottning i Belgien en deels in het Koninklijk Paleis te Brussel: Ogenblikken met Astrid. De tentoonstelling werd plechtig geopend door koning Albert, koningin Paola, koningin Fabiola, koning Harald, koningin Sonja, koning Karel Gustaaf, koningin Silvia, groothertog Jan, groothertog Hendrik en groothertogin Maria Teresa. Behalve door nog andere, hier niet genoemde familieleden, werd de opening ook bijgewoond door een keur aan ministers en politici.
Heerlijkheid:
| prinses van België, hertogin van Brabant, prinses van Zweden |
Notitie bij Leopold: Hij werd geboren te Brussel als eerste kind van prins Albert, de latere koning Albert I en prinses Elisabeth. De prins werd in 1934 koning als Leopold III. Ten gevolge van zijn compromitterende houding tijdens de Tweede Wereldoorlog ontstond er na de Duitse bezetting een koningskwestie waardoor hij uiteindelijk werd gedwongen tot troonsafstand in 1951.
Leopold werd op 23 februari 1934 staatshoofd nadat koning Albert I op 17 februari in Marche-les-Dames het leven liet bij het beklimmen van een rots. Op 29 augustus 1935 raakte hij als chauffeur gewond bij het verkeersongeval in het Zwitserse Küssnacht, waarbij zijn vrouw, koningin Astrid, omkwam.
Tweede Wereldoorlog
Prins Leopold en zijn vaderOnder invloed van de Duitse herbewapening liet België de bondgenootschappen uit de Eerste Wereldoorlog los en ging een neutrale koers volgen. Nazi-Duitsland erkende, na het opzeggen van het Verdrag van Locarno, de Belgische en Nederlandse neutraliteit. Leopold bracht ook snelle verbetering in de koele betrekkingen met de noorderbuur. Samen met Koningin Wilhelmina nam hij in 1938 en 1939 enkele initiatieven met de bedoeling de vrede in Europa te bewaren.
In mei 1940, bij de inval van België door nazi-Duitsland, stond Leopold erop om persoonlijk het opperbevel over het Belgische leger te voeren. Zijn functie als staatshoofd vond hij hieraan ondergeschikt. Omdat hij weigerde naar het buitenland te vluchten, kwam het tot een breuk met de regering van Hubert Pierlot. Dit gegeven vormde de kiem van de latere Koningskwestie. Het laatste en dramatische gesprek tussen de koning en zijn ministers vond plaats in Wijnendale op 25 mei. Na de capitulatie op 28 mei 1940 werd hij krijgsgevangengenomen door de Duitsers. Premier Hubert Pierlot ontnam hem op 31 mei zijn bevoegdheden.
Leopold bleef gedurende de Tweede Wereldoorlog in België. In november 1940 reisde hij naar Berchtesgaden voor een door zijn zuster Marie-José, op zijn verzoek, georganiseerd onderhoud met Adolf Hitler. Daarin bepleitte hij de belangen van het land zoals hij die zag.
In januari 1944 schreef hij een "politiek testament", dat gepubliceerd moest worden in het geval hij niet in België zou zijn als de geallieerde troepen het land zouden bevrijden. (Zelf schreef hij "bezetten".) In het testament eiste hij excuses van de regering in ballingschap voor de gebeurtenissen van 1940 en verwierp hij de verdragen die zij in Londen gesloten had. Dit zette hernieuwd kwaad bloed, zowel bij de regering als bij de geallieerden.
Leopold werd op 23 februari 1934 staatshoofd nadat koning Albert I op 17 februari in Marche-les-Dames het leven liet bij het beklimmen van een rots. Op 29 augustus 1935 raakte hij als chauffeur gewond bij het verkeersongeval in het Zwitserse Küssnacht, waarbij zijn vrouw, koningin Astrid, omkwam.
Tweede Wereldoorlog
Prins Leopold en zijn vaderOnder invloed van de Duitse herbewapening liet België de bondgenootschappen uit de Eerste Wereldoorlog los en ging een neutrale koers volgen. Nazi-Duitsland erkende, na het opzeggen van het Verdrag van Locarno, de Belgische en Nederlandse neutraliteit. Leopold bracht ook snelle verbetering in de koele betrekkingen met de noorderbuur. Samen met Koningin Wilhelmina nam hij in 1938 en 1939 enkele initiatieven met de bedoeling de vrede in Europa te bewaren.
In mei 1940, bij de inval van België door nazi-Duitsland, stond Leopold erop om persoonlijk het opperbevel over het Belgische leger te voeren. Zijn functie als staatshoofd vond hij hieraan ondergeschikt. Omdat hij weigerde naar het buitenland te vluchten, kwam het tot een breuk met de regering van Hubert Pierlot. Dit gegeven vormde de kiem van de latere Koningskwestie. Het laatste en dramatische gesprek tussen de koning en zijn ministers vond plaats in Wijnendale op 25 mei. Na de capitulatie op 28 mei 1940 werd hij krijgsgevangengenomen door de Duitsers. Premier Hubert Pierlot ontnam hem op 31 mei zijn bevoegdheden.
Leopold bleef gedurende de Tweede Wereldoorlog in België. In november 1940 reisde hij naar Berchtesgaden voor een door zijn zuster Marie-José, op zijn verzoek, georganiseerd onderhoud met Adolf Hitler. Daarin bepleitte hij de belangen van het land zoals hij die zag.
In januari 1944 schreef hij een "politiek testament", dat gepubliceerd moest worden in het geval hij niet in België zou zijn als de geallieerde troepen het land zouden bevrijden. (Zelf schreef hij "bezetten".) In het testament eiste hij excuses van de regering in ballingschap voor de gebeurtenissen van 1940 en verwierp hij de verdragen die zij in Londen gesloten had. Dit zette hernieuwd kwaad bloed, zowel bij de regering als bij de geallieerden.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant, Prins van België, was van 1934 tot 1951 Koning der Belgen. |
Kinderen van Astrid en Leopold:
1 Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie. Volgt 31.
2 Josephine Charlotte Ingeborg Elisabeth Marie José Marguerite Astrid van Belgie, geboren op dinsdag 11 oktober 1927 in Brussel. Volgt 35.
3 Boudewijn Albert Karel Leopold Axel Marie Gustaaf van Belgie, geboren op zondag 7 september 1930 in Brussel. Volgt 36.
31 Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie, zoon van Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel van Belgie en Astrid Sofia Lovisa Thyra Van Zweden (zie 30).
Albert trouwde in 1959 met Paola Margherita Ruffo di Calabria, 21 of 22 jaar oud. Paola is geboren op zaterdag 11 september 1937, dochter van Fulco Ruffo di Calabria en Luisa Gazelli di Rossana e di Sebastiano.
Notitie bij Albert: Jeugd
Tijdens de zwangerschap van prinses Astrid, de hertogin van Brabant, verongelukte op 17 februari 1934 haar schoonvader Koning Albert I. Astrid werd zo onverwacht Koningin der Belgen op 23 februari, terwijl ze zwanger was van haar derde kind. Als eerbetoon aan haar schoonvader kreeg de jongste prins Albert als voornaam. Op 6 juni 1934 schonk Koningin Astrid het leven aan haar laatste kind in het kasteel van Stuyvenberg. De nieuwe prins kreeg de dynastieke titel Prins van Luik. Ter gelegenheid van deze titelverlening bracht Albert samen met zijn moeder een bezoek aan deze stad. Als peter kreeg hij bij zijn doopsel prins Felix van Bourbon-Parma.
Op 29 augustus 1935 was het vorstenpaar, op vakantie in Zwitserland, betrokken bij een zwaar verkeersongeluk in Küssnacht am Rigi. De koningin kwam hierbij om het leven, prins Albert was slechts een jaar oud. Zijn opvoeding werd voltooid door zijn stiefmoeder prinses Liliane en zijn enige zus Josephine-Charlotte. Hij groeide op in woelige tijden, onder meer door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De koninklijke familie werd gedeporteerd naar Duitsland en op 7 mei 1945 door het Amerikaanse leger bevrijd. Zijn vader kwam daarna hevig onder vuur te liggen tijdens de koningskwestie en zijn broer Boudewijn besteeg de troon. Albert vervulde nadien zijn legerdienst bij de Marine, en is thans opperbevelhebber van het leger.
Huwelijk en kinderen
Op 2 juli 1959 trouwde Albert met de Italiaanse prinses Donna Paola Ruffo di Calabria. Het huwelijk van prins Albert kwam er voordat zijn broer koning Boudewijn trouwde. Het burgerlijk huwelijk vond in de Empirezaal van het Koninklijk Paleis plaats. Het paar nam vervolgens zijn intrek in het kasteel van het Belvédère. Ze kregen drie kinderen:
prins Filip, geboren 15 april 1960
prinses Astrid, geboren 5 juni 1962
prins Laurent, geboren 19 oktober 1963
Na enige tijd kwamen er echter barsten in hun huwelijk. De prins leerde barones Sybille de Selys-Longchamps kennen. Uit hun relatie werd een kind geboren: Delphine Boël. Koning Boudewijn zorgde samen met zijn neven en nicht dat Albert herenigd werd met zijn echtgenote. De prins hoopte zo deze zwarte bladzijde te vergeten, maar werd hier later opnieuw aan herinnerd door een boek van Mario Danneels. Na de commotie die hierrond in de media ontstond, alludeerde de koning in zijn kerstboodschap van 1999 op deze vroegere huwelijksproblemen. Velen concludeerden hieruit dat hij het bestaan van dit buitenechtelijk kind in bedekte termen toegaf. Ondanks alle problemen houdt het huwelijk van het prinsenpaar stand. In 2009 vierden ze hun gouden huwelijksjubileum.
Gezondheid
Albert staat bekend om zijn joviale levensstijl, dit in tegenstelling tot zijn broer Boudewijn, die een meer sober leven leidde. Zo heeft Albert II een passie voor motorfietsen die hem al een paar keren beenbreuken en kneuzingen opleverde. Hij kwam naar het huwelijk van dochter Astrid met een verband en verleende astronaut Frank De Winne een audiëntie in een rolstoel.
Net zoals zijn broer is Albert een hartpatiënt. De koning onderging urgente hartchirurgie in Aalst [2], waarvan hij genas. Daarnaast onderging de koning ook chirurgie naar aanleiding van een acute hernia, waardoor hij genoodzaakt was om regelmatig te rusten tijdens officiële recepties. Sinds enige jaren heeft Albert een hoorapparaat. Hij onderging oogchirurgie, en in 2007 brak de koning de hals van zijn dijbeen
Tijdens de zwangerschap van prinses Astrid, de hertogin van Brabant, verongelukte op 17 februari 1934 haar schoonvader Koning Albert I. Astrid werd zo onverwacht Koningin der Belgen op 23 februari, terwijl ze zwanger was van haar derde kind. Als eerbetoon aan haar schoonvader kreeg de jongste prins Albert als voornaam. Op 6 juni 1934 schonk Koningin Astrid het leven aan haar laatste kind in het kasteel van Stuyvenberg. De nieuwe prins kreeg de dynastieke titel Prins van Luik. Ter gelegenheid van deze titelverlening bracht Albert samen met zijn moeder een bezoek aan deze stad. Als peter kreeg hij bij zijn doopsel prins Felix van Bourbon-Parma.
Op 29 augustus 1935 was het vorstenpaar, op vakantie in Zwitserland, betrokken bij een zwaar verkeersongeluk in Küssnacht am Rigi. De koningin kwam hierbij om het leven, prins Albert was slechts een jaar oud. Zijn opvoeding werd voltooid door zijn stiefmoeder prinses Liliane en zijn enige zus Josephine-Charlotte. Hij groeide op in woelige tijden, onder meer door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De koninklijke familie werd gedeporteerd naar Duitsland en op 7 mei 1945 door het Amerikaanse leger bevrijd. Zijn vader kwam daarna hevig onder vuur te liggen tijdens de koningskwestie en zijn broer Boudewijn besteeg de troon. Albert vervulde nadien zijn legerdienst bij de Marine, en is thans opperbevelhebber van het leger.
Huwelijk en kinderen
Op 2 juli 1959 trouwde Albert met de Italiaanse prinses Donna Paola Ruffo di Calabria. Het huwelijk van prins Albert kwam er voordat zijn broer koning Boudewijn trouwde. Het burgerlijk huwelijk vond in de Empirezaal van het Koninklijk Paleis plaats. Het paar nam vervolgens zijn intrek in het kasteel van het Belvédère. Ze kregen drie kinderen:
prins Filip, geboren 15 april 1960
prinses Astrid, geboren 5 juni 1962
prins Laurent, geboren 19 oktober 1963
Na enige tijd kwamen er echter barsten in hun huwelijk. De prins leerde barones Sybille de Selys-Longchamps kennen. Uit hun relatie werd een kind geboren: Delphine Boël. Koning Boudewijn zorgde samen met zijn neven en nicht dat Albert herenigd werd met zijn echtgenote. De prins hoopte zo deze zwarte bladzijde te vergeten, maar werd hier later opnieuw aan herinnerd door een boek van Mario Danneels. Na de commotie die hierrond in de media ontstond, alludeerde de koning in zijn kerstboodschap van 1999 op deze vroegere huwelijksproblemen. Velen concludeerden hieruit dat hij het bestaan van dit buitenechtelijk kind in bedekte termen toegaf. Ondanks alle problemen houdt het huwelijk van het prinsenpaar stand. In 2009 vierden ze hun gouden huwelijksjubileum.
Gezondheid
Albert staat bekend om zijn joviale levensstijl, dit in tegenstelling tot zijn broer Boudewijn, die een meer sober leven leidde. Zo heeft Albert II een passie voor motorfietsen die hem al een paar keren beenbreuken en kneuzingen opleverde. Hij kwam naar het huwelijk van dochter Astrid met een verband en verleende astronaut Frank De Winne een audiëntie in een rolstoel.
Net zoals zijn broer is Albert een hartpatiënt. De koning onderging urgente hartchirurgie in Aalst [2], waarvan hij genas. Daarnaast onderging de koning ook chirurgie naar aanleiding van een acute hernia, waardoor hij genoodzaakt was om regelmatig te rusten tijdens officiële recepties. Sinds enige jaren heeft Albert een hoorapparaat. Hij onderging oogchirurgie, en in 2007 brak de koning de hals van zijn dijbeen
Heerlijkheid:
| koning der Belgen |
Notitie bij Paola: Paola is afkomstig uit het eeuwenoude Italiaanse adellijk geslacht Ruffo di Calabria en is de jongste van zeven kinderen. Haar vader was Fulco Ruffo di Calabria, dertiende hertog van Guardia-Lombardije, die een oud-strijder van de Eerste Wereldoorlog was en lid van Mussolini’s fascistische Senaat.[1] Diens moeder (en dus Paola’s grootmoeder) was een Belgische, Laura Mosselman du Chenoy. Paola’s moeder was Luisa, Gravin Gazelli di Rossana e di Sebastiano. Haar broer, Augusto, liet het leven in de zeeslag bij Pescara. Zijn lichaam werd nooit gevonden. De familie was royalistisch dus moest de prinses tijdens de Tweede Wereldoorlog onderduiken in een klooster van de Augustinessen. Daar waren de prinsessen veilig, aangezien het klooster onder hoge bescherming stond van de paus.
Haar vader overleed toen de prinses acht jaar oud was. Zijn weduwe moest vanaf toen alleen een kroost van vijf kinderen groot brengen. De Italiaanse prinses bracht haar jeugd, na de oorlog, grotendeels door in Rome, waar ze haar klassieke humaniora (afdeling Grieks/Latijnse) afrondde. Ze studeerde op internaat en bracht veel tijd door met haar moeder.
In 1958 leerde de 21-jarige Paola de 24-jarige Belgische prins Albert, broer van koning Boudewijn, kennen rondom de kroningsplechtigheid van paus Johannes XXIII. Het hof was bijzonder blij met de komst van de zuiderse prinses, maar de invloed van La Rethy was duidelijk nog aanwezig.
Op 20 april 1959 raakte bekend dat Johannes XXIII, op aandrang van het hof, persoonlijk het huwelijk zou inzegenen in Rome. Het hof had echter op eigen initiatief gehandeld, zonder medeweten van de bevoegde ministers. Daarop ontstond er een diplomatieke rel; terwijl prinses Lilian en koning Leopold vereerd waren met de pontificale zegen, drong Gaston Eyskens met aandrang aan op een civiele dienst in België. Paus Johannes verstond de kritiek en trok zich terug.
Opnieuw stuurde het hof echter ambassadeurs en diplomaten naar het Vaticaan, op vraag van koning Boudewijn, koning Leopold en prinses Lilian. Leopold had er connecties via zijn zus, koningin Marie-José. Ook de familie Ruffo di Calabria had connecties die naar het Vaticaan gingen om de zaak te bepleiten. Zelfs kardinaal Van Roey werd naar Rome gestuurd om te onderhandelen. De paus stuurde als antwoord de apostolische nuntius en een pontificaal gezant die nogmaals weigerden. Het nieuws was een ontgoocheling voor vele Italianen, die op een koninklijk huwelijk van een Italiaanse prinses hadden gehoopt. Dit was volgens sommigen het begin van de ondergang van Lilian, die weldra haar eerste plaats zou moeten afstaan.
Op 2 juli 1959 trouwde het paar in Brussel. De prinses droeg daarbij een sluier in naaldkant van haar Belgische grootmoeder; Laura Mosselman du Chenoy (1854-1925). Het burgerlijk huwelijk werd in de empirezaal voltrokken, het kerkelijk in de kathedraal. Op relatief korte tijd kreeg het paar drie kinderen: kroonprins Filip (15 april 1960), Astrid (5 juni 1962) en Laurent (19 oktober 1963).
Haar vader overleed toen de prinses acht jaar oud was. Zijn weduwe moest vanaf toen alleen een kroost van vijf kinderen groot brengen. De Italiaanse prinses bracht haar jeugd, na de oorlog, grotendeels door in Rome, waar ze haar klassieke humaniora (afdeling Grieks/Latijnse) afrondde. Ze studeerde op internaat en bracht veel tijd door met haar moeder.
In 1958 leerde de 21-jarige Paola de 24-jarige Belgische prins Albert, broer van koning Boudewijn, kennen rondom de kroningsplechtigheid van paus Johannes XXIII. Het hof was bijzonder blij met de komst van de zuiderse prinses, maar de invloed van La Rethy was duidelijk nog aanwezig.
Op 20 april 1959 raakte bekend dat Johannes XXIII, op aandrang van het hof, persoonlijk het huwelijk zou inzegenen in Rome. Het hof had echter op eigen initiatief gehandeld, zonder medeweten van de bevoegde ministers. Daarop ontstond er een diplomatieke rel; terwijl prinses Lilian en koning Leopold vereerd waren met de pontificale zegen, drong Gaston Eyskens met aandrang aan op een civiele dienst in België. Paus Johannes verstond de kritiek en trok zich terug.
Opnieuw stuurde het hof echter ambassadeurs en diplomaten naar het Vaticaan, op vraag van koning Boudewijn, koning Leopold en prinses Lilian. Leopold had er connecties via zijn zus, koningin Marie-José. Ook de familie Ruffo di Calabria had connecties die naar het Vaticaan gingen om de zaak te bepleiten. Zelfs kardinaal Van Roey werd naar Rome gestuurd om te onderhandelen. De paus stuurde als antwoord de apostolische nuntius en een pontificaal gezant die nogmaals weigerden. Het nieuws was een ontgoocheling voor vele Italianen, die op een koninklijk huwelijk van een Italiaanse prinses hadden gehoopt. Dit was volgens sommigen het begin van de ondergang van Lilian, die weldra haar eerste plaats zou moeten afstaan.
Op 2 juli 1959 trouwde het paar in Brussel. De prinses droeg daarbij een sluier in naaldkant van haar Belgische grootmoeder; Laura Mosselman du Chenoy (1854-1925). Het burgerlijk huwelijk werd in de empirezaal voltrokken, het kerkelijk in de kathedraal. Op relatief korte tijd kreeg het paar drie kinderen: kroonprins Filip (15 april 1960), Astrid (5 juni 1962) en Laurent (19 oktober 1963).
Heerlijkheid:
| Koningin van Belgie |
Kinderen van Albert en Paola:
1 Filip Leopold Lodewijk Maria van Belgie, geboren op vrijdag 15 april 1960 in Brussel. Volgt 32.
2 Astrid Josephine Charlotte Fabrizia Elisabeth Paola Marie van Belgie, geboren op dinsdag 5 juni 1962 in Brussel. Volgt 33.
3 Laurent Benoît Baudouin Marie van Belgie, geboren op zaterdag 19 oktober 1963 in Brussel. Volgt 34.
32 Filip Leopold Lodewijk Maria van Belgie is geboren op vrijdag 15 april 1960 in Brussel, zoon van Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie (zie 31) en Paola Margherita Ruffo di Calabria.
Filip trouwde met Mathilde d’Udekem d’Acoz. Mathilde is geboren op zaterdag 20 januari 1973 in Ukkel.
Notitie bij Filip: Biografie
Prins Filip werd geboren op 15 april 1960 als oudste zoon van prins Albert, prins van Luik (de latere koning Albert II) en donna Paola Ruffo di Calabria (de latere koningin). Aan het einde van de jaren 60, toen duidelijk werd dat het huwelijk van zijn oom koning Boudewijn kinderloos zou blijven, werd prins Filip steeds nadrukkelijker als troonopvolger naar voren geschoven.
Als eerste kroonprins van België kreeg de prins geen privé-onderwijs, maar volgde de humaniora in een gewone school. Tot zijn vijftiende ging hij naar het Franstalige Jezuïetencollege Saint-Michel in Brussel. Hierna ging hij naar de abdijschool van Zevenkerken in Sint-Andries (West-Vlaanderen).
Hij volgde hoger onderwijs op universitair niveau aan de Koninklijke Militaire School. Daar maakte hij deel uit van de 118e Promotie "Alle Wapens" van 1978 tot 1981.
Daarna had hij een korte carrière in het leger. De prins had inmiddels andere plannen. Hij bezocht Trinity College van de Universiteit van Oxford in het Verenigd Koninkrijk in 1988 en daarna ging hij naar de Stanford-universiteit in de Verenigde Staten waar hij de graad van ’Master of Arts in Political Science’ behaalde.
De prins, die al sinds lang een passie heeft voor techniek en vooral voor jachtvliegtuigen, begon een opleiding als gevechtspiloot. Hier vloog hij op Alpha Jet, Mirage V en F-16. In tegenstelling tot vele andere prinsen, maakte hij ook 30 solovluchten. Heden bezit hij een eigen helikopter.
Sinds 1992 beschikt prins Filip over een eigen huis en ontvangt hij een jaarlijkse dotatie. Tegenwoordig het ’Huis van de hertogen van Brabant’ genoemd. Na de dood van koning Boudewijn in 1993 en de eedaflegging van zijn vader, koning Albert II, ontving hij de titel ’Hertog van Brabant’, een titel die gewoonlijk aan de kroonprins gegeven wordt. Vanaf dan nam de prins veel meer officiële taken op zich.
Naar aanleiding van de 50e verjaardag van de kroonprins ontstond er een polemiek in de kranten over de aanpassing of herziening van het koninklijk statuut naar een meer ceremoniële of protocollaire invulling naar het voorbeeld van de Scandinavische landen.
Huwelijk en kinderen
Prins Filip verloofde zich op 10 september 1999[2] met jonkvrouw Mathilde d’Udekem d’Acoz (20 januari 1973). Op 4 december 1999 trouwden zij in Brussel. Zij hebben vier kinderen:
prinses Elisabeth (25 oktober 2001)
prins Gabriël (20 augustus 2003)
prins Emmanuel (4 oktober 2005)
prinses Eléonore (16 april 2008)
Prins Filip is erevoorzitter van de Belgische Dienst voor de Buitenlandse Handel en richtte in 1998 het Prins Filipfonds op. Zijn fonds heeft de bedoeling de gemeenschappen in België dichter bij elkaar te brengen. Zijn motto is "Hetgeen ons bindt is zoveel sterker dan wat ons scheidt, het is een troef die we in handen hebben". Ook wil hij graag een ’bruggenbouwer’ worden genoemd. In 2002 ontving hij een bij sommigen omstreden eredoctoraat van de Katholieke Universiteit Leuven.[3]
Prins Filip is erelid van de Club van Rome en was aanwezig op diverse meetings van de Bilderberggroep.
Prins Filip is een aantal keer in aanvaring gekomen met de politiek en pers: hij deed een uitval naar de partij Vlaams Belang, ondertekende een document van de werkgeversvereniging VBO en berispte begin 2007 de hoofdredacteuren van twee Vlaamse kranten. De prins werd wegens zijn gedrag door eerste minister Guy Verhofstadt terechtgewezen[4]. Men vreest immers dat prins Filip een actieve politieke rol wil spelen wanneer hij de troon bestijgt.
Prins Filip kwam ook in opspraak toen bleek dat de Vlaamse Gemeenschap al enkele jaren probeerde een collectie historische meubelen terug te vorderen. Volgens het Hof maakten deze meubels deel uit van de Koninklijke Collectie die ter beschikking staat van de Koninklijke familie om de residenties te bemeubelen. Op 3 september 2008 werd bekend gemaakt dat de Belgische kroonprins 23 historische stoelen en twee tafels zal teruggeven aan de Vlaamse overheid[5].
Mandaten:
Generaal-majoor (divisieadmiraal) van het Belgische leger
Senator van rechtswege sedert 21 juni 1994
Ereambten:
Erevoorzitter van het Agentschap voor Buitenlandse Handel sedert 1993
Voorzitter van de Nationale Raad voor Duurzame Ontwikkeling 1993-1997
Erevoorzitter van de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling sedert 1997
Stichter van het Prins Filipfonds in 1998
Erevoorzitter van de Belgische Investeringsmaatschappij voor Ontwikkelingslanden sedert 2001
Erevoorzitter van het Europese Afdeling van de Club van Rome sedert 2004
Erevoorzitter van de International Polar Foundation sedert 2004
Academische onderscheiding:
Doctor honoris causa van de Katholieke Universiteit Leuven sedert 4 februari 2002
nationale onderscheidingen:
Grootlint in de Leopoldsorde , na het overlijden van zijn vader wordt hij, als koning der Belgen, de grootmeester van deze Nationale Orde
onderscheidingen van andere staten:
Grootkruis in de Christusorde (Republiek Portugal) sedert oktober 2005
Grootkruis in de Orde van de Eer (Republiek Griekenland) sedert 1 februari 2005
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Poolse Republiek (Republiek Polen) sedert 18 oktober 2004
Grootkruis in de Orde van de Witte Roos (Republiek Finland) sedert 30 maart 2004
Grootkruis in de Orde van Sint-Olaf (Koninkrijk Noorwegen) sedert 20 mei 2003
Ridder in de Orde van de Olifant (Koninkrijk Denemarken) sedert 28 mei 2002
Ridder in de Orde van de Serafijnen (Koninkrijk Zweden) sedert 7 mei 2001
Grootkruis in de de Orde van Isabella de Katholieke (Koninkrijk Spanje) sedert 16 mei 2000
Ridder in de Orde van de Gouden Leeuw van Nassau (Groothertogdom Luxemburg) sedert 15 maart 1999
Grootkruis van Eer en Devotie in de Orde van Malta (Souvereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta) sedert 26 oktober 1998
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland (Bondsrepubliek Duitsland) sedert 13 juli 1998
Grootkruis in de Militaire Orde van Aviz (Republiek Portugal) sedert 7 oktober 1997
Grootkruis in de Orde van de Condor van de Andes (Republiek Bolivia) sedert 9 september 1996
Grootkruis Ridder in de Orde van het Heilig Graf van Jeruzalem sedert 19 oktober 1995
Grootlint in de Opperste Chrysanthemumorde (Keizerrijk Japan) sedert 26 mei 1994
Grootkruis in de Orde van de Bevrijder San Martin (Republiek Argentinië) sedert 6 mei 1994
Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau (Koninkrijk der Nederlanden) sedert 6 mei 1993
Ridder in de Orde van de Gulden Cydonia
Prins Filip werd geboren op 15 april 1960 als oudste zoon van prins Albert, prins van Luik (de latere koning Albert II) en donna Paola Ruffo di Calabria (de latere koningin). Aan het einde van de jaren 60, toen duidelijk werd dat het huwelijk van zijn oom koning Boudewijn kinderloos zou blijven, werd prins Filip steeds nadrukkelijker als troonopvolger naar voren geschoven.
Als eerste kroonprins van België kreeg de prins geen privé-onderwijs, maar volgde de humaniora in een gewone school. Tot zijn vijftiende ging hij naar het Franstalige Jezuïetencollege Saint-Michel in Brussel. Hierna ging hij naar de abdijschool van Zevenkerken in Sint-Andries (West-Vlaanderen).
Hij volgde hoger onderwijs op universitair niveau aan de Koninklijke Militaire School. Daar maakte hij deel uit van de 118e Promotie "Alle Wapens" van 1978 tot 1981.
Daarna had hij een korte carrière in het leger. De prins had inmiddels andere plannen. Hij bezocht Trinity College van de Universiteit van Oxford in het Verenigd Koninkrijk in 1988 en daarna ging hij naar de Stanford-universiteit in de Verenigde Staten waar hij de graad van ’Master of Arts in Political Science’ behaalde.
De prins, die al sinds lang een passie heeft voor techniek en vooral voor jachtvliegtuigen, begon een opleiding als gevechtspiloot. Hier vloog hij op Alpha Jet, Mirage V en F-16. In tegenstelling tot vele andere prinsen, maakte hij ook 30 solovluchten. Heden bezit hij een eigen helikopter.
Sinds 1992 beschikt prins Filip over een eigen huis en ontvangt hij een jaarlijkse dotatie. Tegenwoordig het ’Huis van de hertogen van Brabant’ genoemd. Na de dood van koning Boudewijn in 1993 en de eedaflegging van zijn vader, koning Albert II, ontving hij de titel ’Hertog van Brabant’, een titel die gewoonlijk aan de kroonprins gegeven wordt. Vanaf dan nam de prins veel meer officiële taken op zich.
Naar aanleiding van de 50e verjaardag van de kroonprins ontstond er een polemiek in de kranten over de aanpassing of herziening van het koninklijk statuut naar een meer ceremoniële of protocollaire invulling naar het voorbeeld van de Scandinavische landen.
Huwelijk en kinderen
Prins Filip verloofde zich op 10 september 1999[2] met jonkvrouw Mathilde d’Udekem d’Acoz (20 januari 1973). Op 4 december 1999 trouwden zij in Brussel. Zij hebben vier kinderen:
prinses Elisabeth (25 oktober 2001)
prins Gabriël (20 augustus 2003)
prins Emmanuel (4 oktober 2005)
prinses Eléonore (16 april 2008)
Prins Filip is erevoorzitter van de Belgische Dienst voor de Buitenlandse Handel en richtte in 1998 het Prins Filipfonds op. Zijn fonds heeft de bedoeling de gemeenschappen in België dichter bij elkaar te brengen. Zijn motto is "Hetgeen ons bindt is zoveel sterker dan wat ons scheidt, het is een troef die we in handen hebben". Ook wil hij graag een ’bruggenbouwer’ worden genoemd. In 2002 ontving hij een bij sommigen omstreden eredoctoraat van de Katholieke Universiteit Leuven.[3]
Prins Filip is erelid van de Club van Rome en was aanwezig op diverse meetings van de Bilderberggroep.
Prins Filip is een aantal keer in aanvaring gekomen met de politiek en pers: hij deed een uitval naar de partij Vlaams Belang, ondertekende een document van de werkgeversvereniging VBO en berispte begin 2007 de hoofdredacteuren van twee Vlaamse kranten. De prins werd wegens zijn gedrag door eerste minister Guy Verhofstadt terechtgewezen[4]. Men vreest immers dat prins Filip een actieve politieke rol wil spelen wanneer hij de troon bestijgt.
Prins Filip kwam ook in opspraak toen bleek dat de Vlaamse Gemeenschap al enkele jaren probeerde een collectie historische meubelen terug te vorderen. Volgens het Hof maakten deze meubels deel uit van de Koninklijke Collectie die ter beschikking staat van de Koninklijke familie om de residenties te bemeubelen. Op 3 september 2008 werd bekend gemaakt dat de Belgische kroonprins 23 historische stoelen en twee tafels zal teruggeven aan de Vlaamse overheid[5].
Mandaten:
Generaal-majoor (divisieadmiraal) van het Belgische leger
Senator van rechtswege sedert 21 juni 1994
Ereambten:
Erevoorzitter van het Agentschap voor Buitenlandse Handel sedert 1993
Voorzitter van de Nationale Raad voor Duurzame Ontwikkeling 1993-1997
Erevoorzitter van de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling sedert 1997
Stichter van het Prins Filipfonds in 1998
Erevoorzitter van de Belgische Investeringsmaatschappij voor Ontwikkelingslanden sedert 2001
Erevoorzitter van het Europese Afdeling van de Club van Rome sedert 2004
Erevoorzitter van de International Polar Foundation sedert 2004
Academische onderscheiding:
Doctor honoris causa van de Katholieke Universiteit Leuven sedert 4 februari 2002
nationale onderscheidingen:
Grootlint in de Leopoldsorde , na het overlijden van zijn vader wordt hij, als koning der Belgen, de grootmeester van deze Nationale Orde
onderscheidingen van andere staten:
Grootkruis in de Christusorde (Republiek Portugal) sedert oktober 2005
Grootkruis in de Orde van de Eer (Republiek Griekenland) sedert 1 februari 2005
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Poolse Republiek (Republiek Polen) sedert 18 oktober 2004
Grootkruis in de Orde van de Witte Roos (Republiek Finland) sedert 30 maart 2004
Grootkruis in de Orde van Sint-Olaf (Koninkrijk Noorwegen) sedert 20 mei 2003
Ridder in de Orde van de Olifant (Koninkrijk Denemarken) sedert 28 mei 2002
Ridder in de Orde van de Serafijnen (Koninkrijk Zweden) sedert 7 mei 2001
Grootkruis in de de Orde van Isabella de Katholieke (Koninkrijk Spanje) sedert 16 mei 2000
Ridder in de Orde van de Gouden Leeuw van Nassau (Groothertogdom Luxemburg) sedert 15 maart 1999
Grootkruis van Eer en Devotie in de Orde van Malta (Souvereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta) sedert 26 oktober 1998
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland (Bondsrepubliek Duitsland) sedert 13 juli 1998
Grootkruis in de Militaire Orde van Aviz (Republiek Portugal) sedert 7 oktober 1997
Grootkruis in de Orde van de Condor van de Andes (Republiek Bolivia) sedert 9 september 1996
Grootkruis Ridder in de Orde van het Heilig Graf van Jeruzalem sedert 19 oktober 1995
Grootlint in de Opperste Chrysanthemumorde (Keizerrijk Japan) sedert 26 mei 1994
Grootkruis in de Orde van de Bevrijder San Martin (Republiek Argentinië) sedert 6 mei 1994
Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau (Koninkrijk der Nederlanden) sedert 6 mei 1993
Ridder in de Orde van de Gulden Cydonia
Heerlijkheid:
| hertog van Brabant, prins van België, is de kroonprins van België en de oudste zoon van Albert II, koning der Belgen en koningin Paola. Hij voert de titel, met predicaat: Zijne Koninklijke Hoogheid de Hertog van Brabant. |
Notitie bij Mathilde: Mathilde werd in Ukkel geboren als jonkvrouw d’Udekem d’Acoz, ze is de oudste dochter van graaf Patrick d’Udekem d’Acoz (28 april 1936 - 25 september 2008) en gravin Anne Marie Komorowska (24 september 1946).
Ze is de oudste van een gezin van vijf kinderen: Mathilde, Elisabeth (17 januari 1977), Hélène (22 september 1979), Marie-Alix (16 september 1974- 1997) en Charles-Henri (13 mei 1985). In 1997 kwam Marie-Alix samen met hun grootmoeder om in een auto-ongeluk. Haar moeder, Anne Marie Komorowska is een Poolse edelvrouw die op 1 september 1971 trouwde met Patrick d’Udekem d’Acoz.
Mathilde groeide op in het Waalse dorpje Villers-la-Bonne-Eau nabij Bastenaken in het kasteel van Losange waar destijds ook de prinselijke verloving tussen kroonprins Umberto van Savoie en Marie José van België plaatsvond. Ze studeerde moderne talen aan het Institut Vierge Fidèle, te Brussel. Daarna studeerde ze met grote onderscheiding af aan het Institut Haute Ecole Léonard de Vinci als logopediste. Ze had in Brussel haar eigen praktijk en werkte ook deeltijds in een school voor lager onderwijs.
In 1998 begon ze (via een schakelprogramma) een academische opleiding in Louvain-la-Neuve en behaalde er met onderscheiding het diploma van licentiaat in de psychologie.
Op 13 september 1999 werd zij officieel voorgesteld als verloofde van prins Filip. Dit had plaats in de tuin van het kasteel van Laken. Daarna volgde een kennismaking met de bevolking via de Blijde Inkomsts in elke provincie.
Op 4 december 1999 trad zij in het huwelijk met Filip van België. Bij deze gelegenheid ontving zij de titel van prinses van België en kregen haar naaste aanverwanten de titel van graaf of gravin. Zij zal naar verwachting de eerste koningin der Belgen zijn die in België is geboren. De tweede echtgenote van Koning Leopold III was weliswaar ook een Belgische, maar Lilian Baels werd nooit aangeduid als koningin en werd ook niet geboren in België maar London waar haar familie verbleef tijdens WO I.
Van de hertogin van Brabant wordt verwacht dat ze de dynastie een troonopvolger schenkt. De prinses stichtte het Fonds Prinses Mathilde met geld dat ze ontving als huwelijksgift; jaarlijks wordt met dat geld de Prijs Prinses Mathilde uitgereikt.
De hertogin van Brabant besteedt aandacht aan de positie van de vrouw en kinderen in moeilijke situaties. Ze leidde al drie zendingen in Afrika; naar Niger,Mali en Senegal. Ook is ze vertegenwoordiger van UNAIDS en helpt ze op vraag van UNICEF via haar naambekendheid.
De hertogin van Brabant is de doopmeter van prinses Alexia der Nederlanden en prinses Isabella van Denemarken.
Ze is de oudste van een gezin van vijf kinderen: Mathilde, Elisabeth (17 januari 1977), Hélène (22 september 1979), Marie-Alix (16 september 1974- 1997) en Charles-Henri (13 mei 1985). In 1997 kwam Marie-Alix samen met hun grootmoeder om in een auto-ongeluk. Haar moeder, Anne Marie Komorowska is een Poolse edelvrouw die op 1 september 1971 trouwde met Patrick d’Udekem d’Acoz.
Mathilde groeide op in het Waalse dorpje Villers-la-Bonne-Eau nabij Bastenaken in het kasteel van Losange waar destijds ook de prinselijke verloving tussen kroonprins Umberto van Savoie en Marie José van België plaatsvond. Ze studeerde moderne talen aan het Institut Vierge Fidèle, te Brussel. Daarna studeerde ze met grote onderscheiding af aan het Institut Haute Ecole Léonard de Vinci als logopediste. Ze had in Brussel haar eigen praktijk en werkte ook deeltijds in een school voor lager onderwijs.
In 1998 begon ze (via een schakelprogramma) een academische opleiding in Louvain-la-Neuve en behaalde er met onderscheiding het diploma van licentiaat in de psychologie.
Op 13 september 1999 werd zij officieel voorgesteld als verloofde van prins Filip. Dit had plaats in de tuin van het kasteel van Laken. Daarna volgde een kennismaking met de bevolking via de Blijde Inkomsts in elke provincie.
Op 4 december 1999 trad zij in het huwelijk met Filip van België. Bij deze gelegenheid ontving zij de titel van prinses van België en kregen haar naaste aanverwanten de titel van graaf of gravin. Zij zal naar verwachting de eerste koningin der Belgen zijn die in België is geboren. De tweede echtgenote van Koning Leopold III was weliswaar ook een Belgische, maar Lilian Baels werd nooit aangeduid als koningin en werd ook niet geboren in België maar London waar haar familie verbleef tijdens WO I.
Van de hertogin van Brabant wordt verwacht dat ze de dynastie een troonopvolger schenkt. De prinses stichtte het Fonds Prinses Mathilde met geld dat ze ontving als huwelijksgift; jaarlijks wordt met dat geld de Prijs Prinses Mathilde uitgereikt.
De hertogin van Brabant besteedt aandacht aan de positie van de vrouw en kinderen in moeilijke situaties. Ze leidde al drie zendingen in Afrika; naar Niger,Mali en Senegal. Ook is ze vertegenwoordiger van UNAIDS en helpt ze op vraag van UNICEF via haar naambekendheid.
De hertogin van Brabant is de doopmeter van prinses Alexia der Nederlanden en prinses Isabella van Denemarken.
Heerlijkheid:
| Prinses, hertogin van Brabant |
Kinderen van Filip en Mathilde:
1 Elisabeth van Belgie, geboren op donderdag 25 oktober 2001 in Anderlecht.
Heerlijkheid:
| prinses van België |
2 Gabriel van Belgie, geboren op woensdag 20 augustus 2003 in Anderlecht.
Heerlijkheid:
| Prins van Belgie |
33 Astrid Josephine Charlotte Fabrizia Elisabeth Paola Marie van Belgie is geboren op dinsdag 5 juni 1962 in Brussel, dochter van Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie (zie 31) en Paola Margherita Ruffo di Calabria.
Astrid trouwde met Lorenz van Oostenrijk-Este. Lorenz is geboren op vrijdag 16 december 1955 in Boulogne-sur-Seine, zoon van Robert van Oostenrijk-Este en Margherita van Savoye-Aosta.
Notitie bij Astrid: De prinses volgde trouw haar dienstplicht en is thans lid van de Medische component en treedt daarmee in de voetsporen van haar overgrootmoeder. Als dochter van het staatshoofd is ze senator van Rechtswege, ze legde de eed af op 22 november 1996. Ze was, tot de geboorte van prinses Elisabeth, tweede in lijn voor de troonopvolging. De prinses woont op het domein van Stuyvenberg in Laken, dichtbij het gelijknamige Stuyvenberg waar haar tante, koningin Fabiola, woont.
Astrid treedt op als voorzitter van het Belgische Rode Kruis, een functie die ze in 1994 van haar vader overnam. In die functie kwam ze begin maart 2007 in opspraak toen het Rode Kruis Vlaanderen haar persoonlijke assistente ontsloeg en de afdeling bekend maakte dat de prinses en haar adviseurs zich verzetten tegen de vraag naar meer autonomie voor de regio’s. Guido Kerstens, voorzitter Rode Kruis Vlaanderen stelde zijn mandaat ter beschikking.
Eind 2007 raakte bekend dat zij zich geen kandidaat meer stelt voor een nieuwe ambtstermijn als voorzitter van het Belgische Rode Kruis. Daarmee loopt haar mandaat af op 31 december 2007.
Astrid is zeer gelovig, dit blijkt onder andere uit de namen van haar kinderen; haar dochters zijn allen vernoemd naar Maria en Amedeo heeft Marie als tweede naam.
Toen bleek dat haar oom Boudewijn geen kinderen kon krijgen, werd de Salische Wet afgeschaft, die bepaalt dat enkel mannen op de troon mogen zitten. Hierdoor zakte haar broer Laurent een plaats naar beneden ten gunste van haar.
Astrid treedt op als voorzitter van het Belgische Rode Kruis, een functie die ze in 1994 van haar vader overnam. In die functie kwam ze begin maart 2007 in opspraak toen het Rode Kruis Vlaanderen haar persoonlijke assistente ontsloeg en de afdeling bekend maakte dat de prinses en haar adviseurs zich verzetten tegen de vraag naar meer autonomie voor de regio’s. Guido Kerstens, voorzitter Rode Kruis Vlaanderen stelde zijn mandaat ter beschikking.
Eind 2007 raakte bekend dat zij zich geen kandidaat meer stelt voor een nieuwe ambtstermijn als voorzitter van het Belgische Rode Kruis. Daarmee loopt haar mandaat af op 31 december 2007.
Astrid is zeer gelovig, dit blijkt onder andere uit de namen van haar kinderen; haar dochters zijn allen vernoemd naar Maria en Amedeo heeft Marie als tweede naam.
Toen bleek dat haar oom Boudewijn geen kinderen kon krijgen, werd de Salische Wet afgeschaft, die bepaalt dat enkel mannen op de troon mogen zitten. Hierdoor zakte haar broer Laurent een plaats naar beneden ten gunste van haar.
Heerlijkheid:
| Prinses, Aartshertogin van Oostenrijk-Este (Prins(es) van België Dragers van de vorstelijke titel Prins(es) van België (Frans: Prince(sse) de Belgique; Duits: Prinz(essin) von Belgien) worden voor het eerst gedefinieerd in een koninklijk besluit van 14 maart 1891 (B.S. 15 maart) als zij die "voortspruiten uit de rechtstreekse en mannelijke afstamming van wijlen Zijne Majesteit Leopold I." Het besluit stipuleert dat de voornaam van de titularis de titel voorafgaat en dat prinsessen die door huwelijk lid worden van de koninklijke familie de titel op dezelfde wijze zullen voeren na hun eigen namen en titels. Nagenoeg honderd jaar later voorzag het koninklijk besluit van 2 december 1991 (B.S. 5 december, 2de uitgave) in een nieuwe regeling, zonder daarbij te raken aan het titelrecht van hen die onder de toepassing van het oude besluit vielen. Krachtens het nieuwe besluit komt de titel "Prins/Prinses van België" toe aan de rechtstreekse afstammelingen van Albert II, destijds Prins van Luik. Daarmee ontzegt het KB de titel aan andere rechtstreekse nakomelingen van Leopold I, maar heft het wel de kracht van de Salische wet op door "de titel van Prins of Prinses van België te verlenen [...] aan de zowel vrouwelijke als mannelijke afstamming in de rechte lijn van Z.K.H. prins Albert." Een tweede novum geldt de breuk deze titel niet langer automatisch te verlenen aan personen die door huwelijk lid worden van de Belgische koninklijke familie. Voortaan kan aan hen de titel enkel met toepassing van art. 113 van de Grondwet (m.n. het prerogatief adeldom te verlenen) en door een bijzonder koninklijk besluit verleend worden. Zulke KB’s werden inmiddels uitgevaardigd voor alle drie de schoonkinderen van Albert II. Afgezien van het prestige is aan de titel geen enkel voorrecht verbonden. Zijn dragers worden geacht namens het staatshoofd representatieve taken te vervullen en komen door lidmaatschap van de koninklijke familie nooit in aanmerking voor het ministerschap of ambt van staatssecretaris (art. 98 GW). Op dit moment telt het Belgische koningshuis officieel 22 Prinsen van België. [bewerken] Titeldragers Hieronder volgt een lijst met de personen die de titel prins of prinses van België dragen met achter elke naam het jaartal waarin ze de titel verkregen, voor velen onder hen is dit tevens hun geboortejaar. De cursieve namen zijn de namen van personen die de titel via hun huwelijk verwerfden. 1.Albert II van België (1934) 2.Marie Christine van België (1951) 3.Marie Esmeralda van België (1956) 4.Paola Ruffo di Calabria (1959) 5.Filip van België (1960) 6.Astrid van België (1962) 7.Laurent van België (1963) 8.Amedeo van België (1991) 9.Maria Laura van België (1991) 10.Joachim van België (1991) 11.Lorenz van Oostenrijk-Este (1995) 12.Luisa Maria van België (1995) 13.Mathilde d’Udekem d’Acoz (1999) 14.Elisabeth van België (2001) 15.Claire Coombs (2003) 16.Laetitia Maria van België (2003) 17.Gabriël van België (2003) 18.Louise van België (2004) 19.Emmanuel van België (2005) 20.Nicolas van België (2005) 21.Aymeric van België (2005) 22.Eléonore van België (2008)) |
Notitie bij Lorenz: Hij verkreeg in 1995 de titel Prins van België.
Hij is de zoon van aartshertog Robert - tweede zoon van keizer Karel I - en Margherita van Savoye-Aosta. Hij studeerde aan de universiteiten van Sankt Gallen en Innsbruck en behaalde een diploma in economische en sociale wetenschappen. Daar was hij lid van de monarchistische studentenvereniging K.Ö.L. Theresiana Inssbruck im K.Ö.L..
De aartshertog verleende permanent zijn hoge bescherming aan Europæ Thesauri, en is erevoorzitter van de Koninklijke Vereniging der Historische Woonsteden en Tuinen van België.
[bewerken] Stamboom
Hij is de zoon van aartshertog Robert - tweede zoon van keizer Karel I - en Margherita van Savoye-Aosta. Hij studeerde aan de universiteiten van Sankt Gallen en Innsbruck en behaalde een diploma in economische en sociale wetenschappen. Daar was hij lid van de monarchistische studentenvereniging K.Ö.L. Theresiana Inssbruck im K.Ö.L..
De aartshertog verleende permanent zijn hoge bescherming aan Europæ Thesauri, en is erevoorzitter van de Koninklijke Vereniging der Historische Woonsteden en Tuinen van België.
[bewerken] Stamboom
Heerlijkheid:
| Aartshertog van Oostenrijk-Este |
34 Laurent Benoît Baudouin Marie van Belgie is geboren op zaterdag 19 oktober 1963 in Brussel, zoon van Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie (zie 31) en Paola Margherita Ruffo di Calabria.
Laurent trouwde, 39 jaar oud, op zaterdag 12 april 2003 met Claire Louise COOMBS, 29 jaar oud. Claire is geboren op vrijdag 18 januari 1974 in Bath (GB).
Notitie bij Laurent: Prins Laurent was tot de jaren 1990 (ten tijde van koning Boudewijn) derde in rij om de troon te bestijgen maar door een wetswijziging, die ervoor zorgde dat ook vrouwen troonopvolger kunnen zijn, moet hij nu zijn zus en haar kinderen voor laten gaan.
Laurent werd opgeleid aan de Koninklijke Militaire School (1983-1985) en behoort tot de 123e Promotie “Alle Wapens”. Hij is houder van de brevetten helikopterpiloot en duiker van de Marine. Bij de Zeemacht heeft hij de graad van Kapitein-ter-Zee.
Sinds 1994 is hij voorzitter van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT). Sinds 1995 is hij voorzitter van de Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren. Sinds 1996 is hij erevoorzitter van het Nationaal Orkest van België. Sinds 31 mei 2000 is hij senator van rechtswege.
De prins werkte zich vooral in beeld als een menselijke prins met veel zin voor humor maar ook vatbaar voor depressies. Ook staat hij bekend voor zijn liefde voor dieren en snelle auto’s.
In het najaar van 2002 verloofde prins Laurent zich met Claire Coombs, met wie hij op 12 april 2003 in het huwelijk is getreden.
Op 6 februari 2004 beviel zijn vrouw van prinses Louise. Op 13 december 2005 kwamen daar twee prinsjes bij, een tweeling die de voornamen Nicolas en Aymeric dragen. Bij de persconferentie sprak hij de woorden: "Wij hebben nog geen peter, maar ik heb wel een meter" waarop hij een lintmeter uit zijn jasje haalde.
Volgens de Wet van 7 mei 2000, Art. 3bis. heeft prins Laurent vanaf 1 juli 2001 recht op een jaarlijkse dotatie van € 272.682,88; ten laste van de openbare schatkist. Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van juni 2001. Deze gelden dienen om de prins tegemoet te komen voor de Koninklijke Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren[1], en als voorzitter van de Raad van Bestuur van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT).[2]
Daarnaast legt de prins regelmatig bezoeken af bij initiatieven en actuele gebeurtenissen. Zo was hij op de herdenkingsdienst van Joe Van Holsbeeck in Waver samen met zijn vrouw
Prins Laurent staat algemeen bekend als een liefhebber van snelle wagens. De prins werd al meermaals betrapt op overdreven snelheid. Zo moest hij in 1987 zijn rijbewijs een tijdje inleveren wegens het begaan van snelheidsovertredingen. Eveneens werd hij voor het VTM-programma Royalty gefilmd terwijl hij zonder gordel achter het stuur zat. Een tijdlang voelde Prins Laurent zich door deze uitzending geviseerd en uitte hij openlijk kritiek op VTM-journalisten.
Er ontstond in juli 2006 opschudding toen de media meldden dat prins Laurent twee foto’s van zijn pasgeboren tweeling voor 15.000 euro wilde verkopen aan een roddelblad. Dit bericht werd later ontkend. Toch werd de prins op zijn vingers getikt door premier Verhofstadt.
Eind december 2006 ontwikkelde zich het Marineschandaal; de prins zou via aannemers onrechtstreeks geld hebben ontvangen van de aankoopdienst van de zeemacht om zijn woonst, de Villa Clémentine, in te richten en zijn dierenkliniek te voorzien van uitrusting. De in 1993 gebouwde villa te Tervuren is eigendom van de Koninklijke Schenking, die de villa ter beschikking stelt. Prins Laurent werd als getuige opgeroepen in de rechtszaal. Op 9 januari 2007 verklaarde hij in de rechtszaal dat hij wist dat het geld dat werd gebruikt om zijn villa te renoveren afkomstig was van de marine, maar zag geen enkele reden om fraude te vermoeden
In april 2007 riep de prins een boycot van persfotografen en een cameraploeg over zich af. Bij een bezoek aan een Antwerpse dierenkliniek bepaalde hij dat alleen opnames van zijn vertrek mochten worden gemaakt. Daarop stapte de pers demonstratief op
Laurent werd opgeleid aan de Koninklijke Militaire School (1983-1985) en behoort tot de 123e Promotie “Alle Wapens”. Hij is houder van de brevetten helikopterpiloot en duiker van de Marine. Bij de Zeemacht heeft hij de graad van Kapitein-ter-Zee.
Sinds 1994 is hij voorzitter van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT). Sinds 1995 is hij voorzitter van de Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren. Sinds 1996 is hij erevoorzitter van het Nationaal Orkest van België. Sinds 31 mei 2000 is hij senator van rechtswege.
De prins werkte zich vooral in beeld als een menselijke prins met veel zin voor humor maar ook vatbaar voor depressies. Ook staat hij bekend voor zijn liefde voor dieren en snelle auto’s.
In het najaar van 2002 verloofde prins Laurent zich met Claire Coombs, met wie hij op 12 april 2003 in het huwelijk is getreden.
Op 6 februari 2004 beviel zijn vrouw van prinses Louise. Op 13 december 2005 kwamen daar twee prinsjes bij, een tweeling die de voornamen Nicolas en Aymeric dragen. Bij de persconferentie sprak hij de woorden: "Wij hebben nog geen peter, maar ik heb wel een meter" waarop hij een lintmeter uit zijn jasje haalde.
Volgens de Wet van 7 mei 2000, Art. 3bis. heeft prins Laurent vanaf 1 juli 2001 recht op een jaarlijkse dotatie van € 272.682,88; ten laste van de openbare schatkist. Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van juni 2001. Deze gelden dienen om de prins tegemoet te komen voor de Koninklijke Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren[1], en als voorzitter van de Raad van Bestuur van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT).[2]
Daarnaast legt de prins regelmatig bezoeken af bij initiatieven en actuele gebeurtenissen. Zo was hij op de herdenkingsdienst van Joe Van Holsbeeck in Waver samen met zijn vrouw
Prins Laurent staat algemeen bekend als een liefhebber van snelle wagens. De prins werd al meermaals betrapt op overdreven snelheid. Zo moest hij in 1987 zijn rijbewijs een tijdje inleveren wegens het begaan van snelheidsovertredingen. Eveneens werd hij voor het VTM-programma Royalty gefilmd terwijl hij zonder gordel achter het stuur zat. Een tijdlang voelde Prins Laurent zich door deze uitzending geviseerd en uitte hij openlijk kritiek op VTM-journalisten.
Er ontstond in juli 2006 opschudding toen de media meldden dat prins Laurent twee foto’s van zijn pasgeboren tweeling voor 15.000 euro wilde verkopen aan een roddelblad. Dit bericht werd later ontkend. Toch werd de prins op zijn vingers getikt door premier Verhofstadt.
Eind december 2006 ontwikkelde zich het Marineschandaal; de prins zou via aannemers onrechtstreeks geld hebben ontvangen van de aankoopdienst van de zeemacht om zijn woonst, de Villa Clémentine, in te richten en zijn dierenkliniek te voorzien van uitrusting. De in 1993 gebouwde villa te Tervuren is eigendom van de Koninklijke Schenking, die de villa ter beschikking stelt. Prins Laurent werd als getuige opgeroepen in de rechtszaal. Op 9 januari 2007 verklaarde hij in de rechtszaal dat hij wist dat het geld dat werd gebruikt om zijn villa te renoveren afkomstig was van de marine, maar zag geen enkele reden om fraude te vermoeden
In april 2007 riep de prins een boycot van persfotografen en een cameraploeg over zich af. Bij een bezoek aan een Antwerpse dierenkliniek bepaalde hij dat alleen opnames van zijn vertrek mochten worden gemaakt. Daarop stapte de pers demonstratief op
Heerlijkheid:
| Prins van Belgie |
Notitie bij Claire: Coombs is de dochter van Nicholas Coombs (Wimbledon, 1938), een Brits zakenman, en zijn Belgische vrouw Nicole Mertens (Elsene, 1951). Ze woont sinds haar derde jaar in België.
Op 12 april 2003 trad Coombs in het huwelijk met prins Laurent en op 6 februari 2004 beviel zij van haar eerste kind, prinses Louise. Op 13 december 2005 schonk zij het leven aan een tweeling; twee zonen die de namen Nicolas en Aymeric dragen.
Ze spreekt vlotter Frans en Engels dan Nederlands waarvoor ze al meermaals bekritiseerd werd in de Vlaamse pers. Mede daardoor ging Coombs stage lopen bij een Antwerps bedrijf.[1][2] Ze werkte tot in 2003 als landmeter als vennote in het landmetersbureau Brône, Oldenhove & Coombs en beoefende professioneel de geodesie.
Op 12 april 2003 trad Coombs in het huwelijk met prins Laurent en op 6 februari 2004 beviel zij van haar eerste kind, prinses Louise. Op 13 december 2005 schonk zij het leven aan een tweeling; twee zonen die de namen Nicolas en Aymeric dragen.
Ze spreekt vlotter Frans en Engels dan Nederlands waarvoor ze al meermaals bekritiseerd werd in de Vlaamse pers. Mede daardoor ging Coombs stage lopen bij een Antwerps bedrijf.[1][2] Ze werkte tot in 2003 als landmeter als vennote in het landmetersbureau Brône, Oldenhove & Coombs en beoefende professioneel de geodesie.
35 Josephine Charlotte Ingeborg Elisabeth Marie José Marguerite Astrid van Belgie is geboren op dinsdag 11 oktober 1927 in Brussel, dochter van Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel van Belgie en Astrid Sofia Lovisa Thyra Van Zweden (zie 30). Josephine is overleden op maandag 10 januari 2005 in Château de Fischbach, 77 jaar oud.
Josephine trouwde met Jean (Jan) Benoît Guillaume Marie Robert Louis Antoine Adolphe Marc d’Aviano van LUXEMBURG. Jean is geboren op woensdag 5 januari 1921.
Notitie bij Josephine: Zij was het oudste kind van de Belgische koning Leopold III en koningin Astrid. Zij had twee jongere broers, de latere Belgische koningen Boudewijn en Albert II en ze was ook de halfzus van prins Alexander en de prinsessen Marie-Christine en Marie-Esméralda (uit het huwelijk van haar vader met Lilian Baels).
Zij groeide op in het even buiten Brussel gelegen kasteel van Stuyvenberg. In 1935 kwam haar, toen pas negenentwintigjarige moeder om bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi.
Ze kreeg voornamelijk privé-onderwijs. In 1944 werd ze samen met haar vader in Duitsland onder huisarrest geplaatst.
In 1953 trouwde ze met Jan van Luxemburg. In 1964 besteeg het paar de Luxemburgse troon. Zij hield zich voornamelijk bezig met sociale problematiek en de kunsten. Ze kregen samen vijf kinderen:
Op 7 oktober 2000 deed groothertog Jan troonsafstand ten voordele van hun oudste zoon, Hendrik. Josephine-Charlotte overleed op 10 januari 2005 in het kasteel Fischbach en werd op 15 januari begraven. Ze was de dochter, zus, moeder en vrouw van gekroonde hoofden van België en Luxemburg.
Zij groeide op in het even buiten Brussel gelegen kasteel van Stuyvenberg. In 1935 kwam haar, toen pas negenentwintigjarige moeder om bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi.
Ze kreeg voornamelijk privé-onderwijs. In 1944 werd ze samen met haar vader in Duitsland onder huisarrest geplaatst.
In 1953 trouwde ze met Jan van Luxemburg. In 1964 besteeg het paar de Luxemburgse troon. Zij hield zich voornamelijk bezig met sociale problematiek en de kunsten. Ze kregen samen vijf kinderen:
Op 7 oktober 2000 deed groothertog Jan troonsafstand ten voordele van hun oudste zoon, Hendrik. Josephine-Charlotte overleed op 10 januari 2005 in het kasteel Fischbach en werd op 15 januari begraven. Ze was de dochter, zus, moeder en vrouw van gekroonde hoofden van België en Luxemburg.
Heerlijkheid:
| prinses van België, hertogin van Nassau, prinses van Bourbon-Parma |
Notitie bij Jean: Jan werd geboren op 5 januari 1921 op het kasteel van Colmar Berg, als oudste zoon van groothertogin Charlotte en prins Felix van Bourbon-Parma. Bij de Duitse inval in 1940 verliet hij het land met zijn ouders. Tijdens de Tweede Wereldoorlog studeerde hij rechten en politieke wetenschappen aan de Universiteit van Québec en in oktober 1942 nam hij dienst bij het geallieerde leger, als officier bij de Irish Guards. In die hoedanigheid maakte hij begin september 1944 de bevrijding van Brussel mee, en overschreed hij enkele dagen later de Luxemburgse grens te Rodange. Hij kreeg verschillende militaire onderscheidingen en eretekens.
Van 1951 tot 4 mei 1961 was de prins lid van de Raad van State, daarna gedurende drie jaar ’luitenant-vertegenwoordiger’, dat wil zeggen regent, van het groothertogdom, tot hij op 12 november 1964 officieel zijn moeder opvolgde als groothertog van Luxemburg.
Op 7 oktober 2000 deed Jan troonsafstand ten voordele van zijn oudste zoon Hendrik.
Huwelijk en kinderen
Jan huwde op 9 april 1953 prinses Joséphine-Charlotte, dochter van koning Leopold III van België. Als kind al konden Joséphine-Charlotte en Jan goed met elkaar opschieten. Uit hun huwelijk werden vijf kinderen geboren:
Marie-Astrid (17 februari 1954), gehuwd met Carl Christian Habsburg-Lothringen
Hendrik (16 april 1955), groothertog, gehuwd met Maria Teresa Mestre
Jean (15 mei 1957), tweelingbroer van Margaretha, gehuwd met Hélène Suzanne Vestur / gescheiden, getrouwd met Diane de Guerre in 2009
Margaretha (15 mei 1957), tweelingzus van Jan, gehuwd met prins Nicolaas van Liechtenstein, zoon van vorst Frans Jozef II
Guillaume (1 mei 1963), gehuwd met Sibilla Sandra Weiller
Van 1951 tot 4 mei 1961 was de prins lid van de Raad van State, daarna gedurende drie jaar ’luitenant-vertegenwoordiger’, dat wil zeggen regent, van het groothertogdom, tot hij op 12 november 1964 officieel zijn moeder opvolgde als groothertog van Luxemburg.
Op 7 oktober 2000 deed Jan troonsafstand ten voordele van zijn oudste zoon Hendrik.
Huwelijk en kinderen
Jan huwde op 9 april 1953 prinses Joséphine-Charlotte, dochter van koning Leopold III van België. Als kind al konden Joséphine-Charlotte en Jan goed met elkaar opschieten. Uit hun huwelijk werden vijf kinderen geboren:
Marie-Astrid (17 februari 1954), gehuwd met Carl Christian Habsburg-Lothringen
Hendrik (16 april 1955), groothertog, gehuwd met Maria Teresa Mestre
Jean (15 mei 1957), tweelingbroer van Margaretha, gehuwd met Hélène Suzanne Vestur / gescheiden, getrouwd met Diane de Guerre in 2009
Margaretha (15 mei 1957), tweelingzus van Jan, gehuwd met prins Nicolaas van Liechtenstein, zoon van vorst Frans Jozef II
Guillaume (1 mei 1963), gehuwd met Sibilla Sandra Weiller
Heerlijkheid:
| was van 1964 tot 2000 groothertog van Luxemburg. |
36 Boudewijn Albert Karel Leopold Axel Marie Gustaaf van Belgie is geboren op zondag 7 september 1930 in Brussel, zoon van Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel van Belgie en Astrid Sofia Lovisa Thyra Van Zweden (zie 30). Boudewijn is overleden op zaterdag 31 juli 1993 in Playa Granada, Motril (E), 62 jaar oud.
Boudewijn trouwde, 30 jaar oud, op donderdag 15 december 1960 in Brussel (burgerlijk in de Troonzaal van het koninklijk paleis, kerkelijk in de Sint-Michielskathedraal) met Fabiola Fernanda María de las Victorias Antonia Adelaida de Mora y Aragón, 32 jaar oud. Fabiola is geboren op maandag 11 juni 1928 in Madrid (E), dochter van Gonzalo de Mora y Fernández Riera del Olmo en Blanca de Aragón y Carrillo de Albornóz Barroeta-Aldamar y Elio.
Notitie bij Boudewijn: Jeugd
Prins Boudewijn werd geboren in het Kasteel van Stuyvenberg, bij Brussel op 7 september 1930. Hij was het tweede kind van prins Leopold III, vanaf 1934 Koning der Belgen, en prinses Astrid, geboren Prinses van Zweden. Hij werd genoemd naar prins Boudewijn de oudste zoon van prins Filips, Graaf van Vlaanderen.
Boudewijn kwam als eerste in aanmerking voor de troonopvolging. Op vijfjarige leeftijd verloor Boudewijn zijn moeder door een auto-ongeval in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Hij groeide op onder de vleugels van zijn zus die hij Joe noemde. Ook bij zijn grootmoeder, Prinses Ingeborg, vond hij veel liefde. De kleine prins was lid van de scouts. Hij had zijn eigen kameraadjes die speciaal voor hem naar het Kasteel van Laken kwamen. Zijn totemnaam was Trouwe Eland.
De Koningskwestie
De grondwettelijke macht van de Belgische koning ging toen nog bij erfopvolging over op het natuurlijke en wettige nakomelingschap, in rechte lijn van man op man en volgens het eerstgeboorterecht, zoals vastgelegd door de Salische Wet. Sinds 1991 geldt die wet niet meer en wordt aan de eerstgeborene, ongeacht het geslacht, de erfopvolging toegekend. Bij de troonsbestijging van zijn vader op 23 februari 1934, nam de prins de titel Hertog van Brabant aan. Deze titel is traditioneel enkel weggelegd voor de oudste zoon van de koning (de erfgenaam).
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bracht Leopold III zijn kinderen eerst onder in Frankrijk en later in Spanje. Zelf bleef hij in België. De koning wilde in deze oorlog de rol spelen die zijn vader in de Eerste Wereldoorlog ook had. Deze omstandigheid werd echter gecompliceerd door de snelle capitulatie van België.
Ondanks aandringen van de regering bleef de koning in België. Hij liet ook zijn kinderen terugkomen. In eerste instantie was zijn beslissing vrij populair. De koning vluchtte niet, maar leefde mee met zijn volk, heette het. Toen Leopold hertrouwde, kwamen vele Belgen tot de conclusie dat de koning niet op dezelfde manier onder de bezetting gebukt ging als zij. Zijn voorstellen aan Adolf Hitler om hem zijn staatkundige rol terug te geven, zetten veel kwaad bloed.
Boudewijn en zijn familie vertrokken tegen het eind van de oorlog derhalve naar Oostenrijk. Na de val van de nazi’s verbleef de koninklijke familie in vrijwillige ballingschap in Zwitserland.
Na veel redetwisten leken de Belgen bereid hun koning weer te ontvangen. Om weerstand weg te nemen zou over de koningskwestie besloten worden door middel van een referendum. De koning won het pleit, vooral dankzij een meerderheid in Vlaanderen. Waalse arbeiders wilden zich echter niet onder het bewind van de eerste collaborateur neerleggen; stakingen en demonstraties werden georganiseerd. Er dreigde zelfs een burgeroorlog.
Prins Boudewijn studeerde inmiddels in Genève en verbreedde zijn horizon met een reis door Amerika. Na de hevige rellen in Angleur werd Leopold III tot aftreden gedwongen, en legde de prins op 11 augustus 1950 de eed af. Prins Karel zou tot de meerderjarigheid van Boudewijn als prins-regent het land blijven regeren. Op 16 juli 1951 tekende Leopold zijn troonsafstand, en een dag later droeg hij zijn macht over aan zijn zoon. De Belgen accepteerden de jonge Boudewijn als hun koning, en de spanning verdween.
Huwelijk
In 1960 trouwde Boudewijn met de Spaanse gravin Fabiola de Mora y Aragón. Hun huwelijk bleef kinderloos. Koningin Fabiola raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt in verband met zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Overlijden en mogelijke zaligverklaring
Zie De dood van koning Boudewijn voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Koning Boudewijn overleed op 31 juli 1993 in zijn buitenverblijf in Playa Granada, Motril in Spanje en werd, omdat zijn huwelijk kinderloos bleef, opgevolgd door zijn jongere broer Albert, die aldus koning Albert II der Belgen werd.
Zijn stoffelijk overschot werd te midden van zijn voorgangers bijgezet in de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken.
Tijdens de begrafenisplechtigheid besloot kardinaal Danneels zijn homilie met wat sommigen als een oproep tot zaligverklaring beschouwden van de overleden vorst[1].
De regering van Boudewijn
[bewerken] Politieke invloed
De rol van de koning in de Belgische parlementaire democratie is omschreven in de grondwet. Dit omvat onder meer het recht om te worden geïnformeerd, om te waarschuwen en het recht om te bemoedigen. Boudewijn kweet zich gedurende zijn langdurig koningschap plichtsbewust en kordaat van deze taak. Koning Boudewijn was de laatste Belgische koning die nog werkelijk politieke invloed deed gelden, onder meer bij de vorming van een nieuwe regering. Zo weigerde hij in 1977 VU- parlementariër Frans Baert, een over partij- én taalgrenzen heen gewaardeerd eminent jurist, te benoemen als federaal minister voor Justitie.[2] Ook berispte hij de Vlaamse minister-president Luc Van den Brande die vlak na de goedkeuring van het Sint-Michielsakkoord pleitte voor een volgende stap in het herschikken van het Belgisch staatsbestel: het confederalisme. Boudewijn dwong de toenmalige vice-premier Hugo Schiltz in 1988 tot een publieke verontschuldiging nadat deze zich had laten ontvallen dat België op een dag niet meer het probleem van de Vlamingen zou zijn. Boudewijn liet zijn persoonlijke opvattingen ook doorwegen bij benoemingen van staatssecretarissen bij de weigering om een staatssecretaris te benoemen zolang ze met haar vriend samenwoonde.
De staatshervorming
Tijdens de regering van Boudewijn laaiden de communautaire twisten tussen de Vlamingen en de Walen op. De problemen tussen de bevolkingsgroepen bedreigden het goed functioneren van het land. Volgens steeds meer Belgen was de omvorming van België tot een federale staat noodzakelijk en had de unitaire eenheidsstaat zijn langste tijd gehad.
Tegen de zin van de koning in ging het parlement in 1970 akkoord met een grondwetswijziging die enkele bevoegdheden decentraliseerde naar de nieuw opgerichte gemeenschappen en uitvoeringsorganen. In 1980 werden de gewesten en gemeenschappen opgericht en vastgelegd in artikel 104 quater. In 1988 en 1993 werden door grondwetswijzigingen meer bevoegdheden overgedragen aan deze gewesten. Deze laatste grondwetswijziging maakte van België een federale staat. Daar de spanningen afnamen tijdens de jaren 80 bekeerde de koning zich ook tot het federalistische gedachtegoed.
Op 21 juli 1993 sprak Boudewijn zijn lof uit over de federalisatie en spoorde hij de verschillende bevolkingsgroepen aan "in eenheid en verscheidenheid samen te leven". Deze toespraak zou zijn politieke testament worden.
Sociale bewogenheid en geloof
In het begin van zijn regering was de jonge koning zeer onzeker: de koningskwestie had Boudewijn niet onberoerd gelaten. Aanvankelijk stond hij nog onder invloed van zijn vader en stiefmoeder. Na zijn huwelijk met Fabiola, bloeide hij open.
Boudewijn en Fabiola werden zich ervan bewust dat ook sociale vraagstukken bijdroegen tot spanningen tussen de bevolkingsgroepen. In 1976 werd ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van zijn koningschap de Koning Boudewijnstichting opgericht, met als doel het oplossen van sociale problemen. In 2008 is de Stichting Europees georiënteerd met programma’s op de Balkan, meer bepaald voor ondersteuning van slachtoffers van de mensenhandel.
Later reisde Boudewijn vaker door het land dan voorheen en liet zijn belangstelling voor het wel en wee van de bevolking blijken bij plaatselijke rampen. Ook bracht de koning de problematiek van de mensenhandel en meer in het bijzonder de vrouwenhandel op het publieke forum door zijn bezoek in 1992 aan het Antwerpse Payoke, een vluchthuis voor prostituees en slachtoffers van mensenhandel. Naderhand onderhield de koning voortdurend contact met slachtofferorganisaties. Door Boudewijns bewogenheid op dit terrein kwam er meer gericht beleid en hulpverlening op gang.
Boudewijn en Fabiola stonden bekend als gelovige mensen. Het koningspaar werd sterk beïnvloed door de charismatische beweging op aansturen van kardinaal Suenens. Volgens CD&V senator Pol Van Den Driessche hield het koningspaar een rechtlijnige visie aan in verband met morele gedragsregels.
Abortuswet
In april 1990 weigerde Boudewijn, die zich beriep op gewetensproblemen, de abortuswet te bekrachtigen. Hij verzocht vervolgens de regering om een rechtsgeldige oplossing aan te brengen voor dit probleem. De Eerste Minister Wilfried Martens redeneerde vervolgens dat de Koning zich in de "feitelijke onmogelijkheid om te regeren" bevond, zodat de voltallige regering, conform de grondwet, de wet zelf kon ondertekenen. Hiervoor werd Koning Boudewijn voor 36 uur van zijn functie ontheven.[3]
Belgisch Congo
Koning Boudewijn kreeg in de eerste tien jaar van zijn bewind veel met Belgisch Congo te maken. Aanvankelijk leek alles goed te gaan, maar al spoedig ontstonden de eerste politieke bewegingen onder de bevolking. Patrice Lumumba was de voornaamste onder de politiek activisten. Hij stond een Congo voor als eenheidsstaat, waarin geen plaats zou zijn voor tegenstellingen tussen verschillende volkeren. Hij wist zo overtuigend deze boodschap te brengen dat zijn aanhang snel groeide. De kolonisten sloeg de schrik om het hart. Na rellen in Leopoldstad in 1959 besloot België Kongo snel te dekoloniseren. De toen zogenoemde tiende Belgische provincie Belgisch Kongo werd op 30 juni 1960 omgevormd tot het onafhankelijke Congo. De communistisch georiënteerde Lumumba en andere leiders werden in het tumult na de onafhankelijkheid gevangengenomen door muitende militairen en onder onduidelijke omstandigheden vermoord, waarschijnlijk met Westerse steun. De naam van Boudewijn wordt hier ook in genoemd en waarschijnlijk is de voor de vroegere kolonisator beledigende toespraak die Lumumba gaf bij de onafhankelijkheidsplechtigheid hier niet vreemd aan.
Kritiek
Boudewijn was volgens velen een geliefd vorst, maar bij velen ook omstreden. De eerste twijfels rezen bij zijn troonsbestijging in 1951, toen sommigen de jonge koning van nauwelijks twintig jaar oud niet in staat achtten om het land te regeren na zo’n intense crisis als de Belgische Koningskwestie. Ook de vruchtbaarheidsproblemen van het koppel zijn een bron van roddelpraatjes geweest. Omwille van zijn diepreligieuze levenshouding lanceerden sommigen het beeld van een strenge en preutse Boudewijn. Maar de ergste aantijgingen werden geuit omtrent de dood van Patrice Lumumba, de eerste -radicale- premier van het pas onafhankelijke Congo, die zou vermoord zijn met medeweten of zelfs in opdracht van de koning. Deze ernstige aantijgingen zijn nooit bewezen, maar evenmin ernstig onderzocht. De religieuze gevoelens van de vorst speelden hem ook postuum parten, toen hij in zijn testament bepaalde dat de kloosterorde van de Monialen van de Monastieke Familie van Betlehem, Maria Ten-Hemel-Opgenomen en de Heilige Bruno een gedeelte van het koninklijk domein in Opgrimbie mocht gebruiken om er een klooster te bouwen, hoewel dit niet kon volgens de bestemming die dit gebied gekregen had op het gewestplan. In 1994 lokte het verlenen van de bouwvergunning voor dit klooster door de hoogste magistraat van de Dienst Stedenbouw hevig protest uit vanuit groene, later ook uit vrijzinnige en Vlaams-nationalistische hoek. Openlijke politieke weerstand ondervond hij tijdens zijn leven enkel over de abortuskwestie.
Nalatenschap en politieke erfenis
Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van koning Boudewijn oogt zijn politieke erfenis eerder karig. De verdere desintegratie van België heeft hij niet kunnen verhinderen. De relatie met Zaïre die de koning van groot belang achtte, vertroebelde en het kwam tot een openlijke breuk met het regime van president Mobutu. De in geloofszaken zeer rechtlijnige en vasthoudende koning moest toezien dat het katholieke geloof aan publiek belang inboette en niet meer als moreel richtsnoer diende voor vele Belgen. Boudewijn vormde achteraf gezien de schakel tussen zijn autoritair optredende vader Leopold III en de meer protocollaire invulling van het koningschap door zijn broer-opvolger koning Albert II.
Wetenswaardigheden
Koning Boudewijn eindigde in 2005 op nr. 2 in de Waalse versie van de verkiezing van De Grootste Belg en in de Vlaamse versie op nr. 16.
In de vroege stripalbums van Urbanus had Boudewijn vaak een rolletje. Hij werd er steevast voorgesteld met brede grijnsglimlach en in militair uniform, korte broek en met een veel te grote generaalspet. In het album De geboorte van Urbanus wordt hij zelf dooppeter van Vlaanderens populairste komiek.
Ook in de stripalbums Het Lodderhoofd (1960-1961) en ’De Man van Europa (1990) van Nero door Marc Sleen heeft hij een klein optreden.
Tijdens de jaren 80 en 90 imiteerde Kurt Van Eeghem koning Boudewijn vaak in sketches op de BRT.
Koning Boudewijn werd ook opgevoerd in de satirische strip Pest in ’t Paleis (1983) door Guido van Meir en Jan Bosschaert als Boudewijn met de IJzeren Rug, een verwijzing naar de rugklachten van de vorst en de middeleeuwse graaf Boudewijn met de IJzeren Arm.
Het nationale voetbalstadion van België (voorheen het Heizelstadion) werd na een grondige renovatie in 1995 hernoemd tot het Koning Boudewijnstadion.
Midden jaren 90 kreeg hij postuum een wassen beeld te Madame Tussauds in Londen. Hij is de enige Belg die er een beeld heeft.
Boudewijn sprak de wereldberoemde woorden: Het duurt twintig jaar of meer om een man te maken; het duurt slechts twintig seconden om een man te breken.* Boudewijn kreeg de bijnaam aalmoezenier-generaal en ’vader overste.
De oude traditie wil dat de vorst peter is van de zevende jongen in een gezin; de vorst had verscheidene petekinderen maar zijn bekendste is ongetwijfeld auteur Bart Moeyaert.
Johan Anthierens, een overtuigd antimonarchist, schreef ooit een boek vol scherpe satirische essays en cartoons tegen koning Boudewijn en het Belgisch hof: Brief aan een postzegel: Kritisch Koningsboek (1990). Het werk omvatte onder meer bijdragen van Herman Brusselmans, Gal, Zak, Erik Meynen, Benoît en Jan Bosschaert. In 1993 schreef hij nog een boek rond de toen recent gestorven vorst: Tricolore Tranen: Boudewijn en het augustusverdriet.
Prins Boudewijn werd geboren in het Kasteel van Stuyvenberg, bij Brussel op 7 september 1930. Hij was het tweede kind van prins Leopold III, vanaf 1934 Koning der Belgen, en prinses Astrid, geboren Prinses van Zweden. Hij werd genoemd naar prins Boudewijn de oudste zoon van prins Filips, Graaf van Vlaanderen.
Boudewijn kwam als eerste in aanmerking voor de troonopvolging. Op vijfjarige leeftijd verloor Boudewijn zijn moeder door een auto-ongeval in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Hij groeide op onder de vleugels van zijn zus die hij Joe noemde. Ook bij zijn grootmoeder, Prinses Ingeborg, vond hij veel liefde. De kleine prins was lid van de scouts. Hij had zijn eigen kameraadjes die speciaal voor hem naar het Kasteel van Laken kwamen. Zijn totemnaam was Trouwe Eland.
De Koningskwestie
De grondwettelijke macht van de Belgische koning ging toen nog bij erfopvolging over op het natuurlijke en wettige nakomelingschap, in rechte lijn van man op man en volgens het eerstgeboorterecht, zoals vastgelegd door de Salische Wet. Sinds 1991 geldt die wet niet meer en wordt aan de eerstgeborene, ongeacht het geslacht, de erfopvolging toegekend. Bij de troonsbestijging van zijn vader op 23 februari 1934, nam de prins de titel Hertog van Brabant aan. Deze titel is traditioneel enkel weggelegd voor de oudste zoon van de koning (de erfgenaam).
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bracht Leopold III zijn kinderen eerst onder in Frankrijk en later in Spanje. Zelf bleef hij in België. De koning wilde in deze oorlog de rol spelen die zijn vader in de Eerste Wereldoorlog ook had. Deze omstandigheid werd echter gecompliceerd door de snelle capitulatie van België.
Ondanks aandringen van de regering bleef de koning in België. Hij liet ook zijn kinderen terugkomen. In eerste instantie was zijn beslissing vrij populair. De koning vluchtte niet, maar leefde mee met zijn volk, heette het. Toen Leopold hertrouwde, kwamen vele Belgen tot de conclusie dat de koning niet op dezelfde manier onder de bezetting gebukt ging als zij. Zijn voorstellen aan Adolf Hitler om hem zijn staatkundige rol terug te geven, zetten veel kwaad bloed.
Boudewijn en zijn familie vertrokken tegen het eind van de oorlog derhalve naar Oostenrijk. Na de val van de nazi’s verbleef de koninklijke familie in vrijwillige ballingschap in Zwitserland.
Na veel redetwisten leken de Belgen bereid hun koning weer te ontvangen. Om weerstand weg te nemen zou over de koningskwestie besloten worden door middel van een referendum. De koning won het pleit, vooral dankzij een meerderheid in Vlaanderen. Waalse arbeiders wilden zich echter niet onder het bewind van de eerste collaborateur neerleggen; stakingen en demonstraties werden georganiseerd. Er dreigde zelfs een burgeroorlog.
Prins Boudewijn studeerde inmiddels in Genève en verbreedde zijn horizon met een reis door Amerika. Na de hevige rellen in Angleur werd Leopold III tot aftreden gedwongen, en legde de prins op 11 augustus 1950 de eed af. Prins Karel zou tot de meerderjarigheid van Boudewijn als prins-regent het land blijven regeren. Op 16 juli 1951 tekende Leopold zijn troonsafstand, en een dag later droeg hij zijn macht over aan zijn zoon. De Belgen accepteerden de jonge Boudewijn als hun koning, en de spanning verdween.
Huwelijk
In 1960 trouwde Boudewijn met de Spaanse gravin Fabiola de Mora y Aragón. Hun huwelijk bleef kinderloos. Koningin Fabiola raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt in verband met zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Overlijden en mogelijke zaligverklaring
Zie De dood van koning Boudewijn voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Koning Boudewijn overleed op 31 juli 1993 in zijn buitenverblijf in Playa Granada, Motril in Spanje en werd, omdat zijn huwelijk kinderloos bleef, opgevolgd door zijn jongere broer Albert, die aldus koning Albert II der Belgen werd.
Zijn stoffelijk overschot werd te midden van zijn voorgangers bijgezet in de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken.
Tijdens de begrafenisplechtigheid besloot kardinaal Danneels zijn homilie met wat sommigen als een oproep tot zaligverklaring beschouwden van de overleden vorst[1].
De regering van Boudewijn
[bewerken] Politieke invloed
De rol van de koning in de Belgische parlementaire democratie is omschreven in de grondwet. Dit omvat onder meer het recht om te worden geïnformeerd, om te waarschuwen en het recht om te bemoedigen. Boudewijn kweet zich gedurende zijn langdurig koningschap plichtsbewust en kordaat van deze taak. Koning Boudewijn was de laatste Belgische koning die nog werkelijk politieke invloed deed gelden, onder meer bij de vorming van een nieuwe regering. Zo weigerde hij in 1977 VU- parlementariër Frans Baert, een over partij- én taalgrenzen heen gewaardeerd eminent jurist, te benoemen als federaal minister voor Justitie.[2] Ook berispte hij de Vlaamse minister-president Luc Van den Brande die vlak na de goedkeuring van het Sint-Michielsakkoord pleitte voor een volgende stap in het herschikken van het Belgisch staatsbestel: het confederalisme. Boudewijn dwong de toenmalige vice-premier Hugo Schiltz in 1988 tot een publieke verontschuldiging nadat deze zich had laten ontvallen dat België op een dag niet meer het probleem van de Vlamingen zou zijn. Boudewijn liet zijn persoonlijke opvattingen ook doorwegen bij benoemingen van staatssecretarissen bij de weigering om een staatssecretaris te benoemen zolang ze met haar vriend samenwoonde.
De staatshervorming
Tijdens de regering van Boudewijn laaiden de communautaire twisten tussen de Vlamingen en de Walen op. De problemen tussen de bevolkingsgroepen bedreigden het goed functioneren van het land. Volgens steeds meer Belgen was de omvorming van België tot een federale staat noodzakelijk en had de unitaire eenheidsstaat zijn langste tijd gehad.
Tegen de zin van de koning in ging het parlement in 1970 akkoord met een grondwetswijziging die enkele bevoegdheden decentraliseerde naar de nieuw opgerichte gemeenschappen en uitvoeringsorganen. In 1980 werden de gewesten en gemeenschappen opgericht en vastgelegd in artikel 104 quater. In 1988 en 1993 werden door grondwetswijzigingen meer bevoegdheden overgedragen aan deze gewesten. Deze laatste grondwetswijziging maakte van België een federale staat. Daar de spanningen afnamen tijdens de jaren 80 bekeerde de koning zich ook tot het federalistische gedachtegoed.
Op 21 juli 1993 sprak Boudewijn zijn lof uit over de federalisatie en spoorde hij de verschillende bevolkingsgroepen aan "in eenheid en verscheidenheid samen te leven". Deze toespraak zou zijn politieke testament worden.
Sociale bewogenheid en geloof
In het begin van zijn regering was de jonge koning zeer onzeker: de koningskwestie had Boudewijn niet onberoerd gelaten. Aanvankelijk stond hij nog onder invloed van zijn vader en stiefmoeder. Na zijn huwelijk met Fabiola, bloeide hij open.
Boudewijn en Fabiola werden zich ervan bewust dat ook sociale vraagstukken bijdroegen tot spanningen tussen de bevolkingsgroepen. In 1976 werd ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van zijn koningschap de Koning Boudewijnstichting opgericht, met als doel het oplossen van sociale problemen. In 2008 is de Stichting Europees georiënteerd met programma’s op de Balkan, meer bepaald voor ondersteuning van slachtoffers van de mensenhandel.
Later reisde Boudewijn vaker door het land dan voorheen en liet zijn belangstelling voor het wel en wee van de bevolking blijken bij plaatselijke rampen. Ook bracht de koning de problematiek van de mensenhandel en meer in het bijzonder de vrouwenhandel op het publieke forum door zijn bezoek in 1992 aan het Antwerpse Payoke, een vluchthuis voor prostituees en slachtoffers van mensenhandel. Naderhand onderhield de koning voortdurend contact met slachtofferorganisaties. Door Boudewijns bewogenheid op dit terrein kwam er meer gericht beleid en hulpverlening op gang.
Boudewijn en Fabiola stonden bekend als gelovige mensen. Het koningspaar werd sterk beïnvloed door de charismatische beweging op aansturen van kardinaal Suenens. Volgens CD&V senator Pol Van Den Driessche hield het koningspaar een rechtlijnige visie aan in verband met morele gedragsregels.
Abortuswet
In april 1990 weigerde Boudewijn, die zich beriep op gewetensproblemen, de abortuswet te bekrachtigen. Hij verzocht vervolgens de regering om een rechtsgeldige oplossing aan te brengen voor dit probleem. De Eerste Minister Wilfried Martens redeneerde vervolgens dat de Koning zich in de "feitelijke onmogelijkheid om te regeren" bevond, zodat de voltallige regering, conform de grondwet, de wet zelf kon ondertekenen. Hiervoor werd Koning Boudewijn voor 36 uur van zijn functie ontheven.[3]
Belgisch Congo
Koning Boudewijn kreeg in de eerste tien jaar van zijn bewind veel met Belgisch Congo te maken. Aanvankelijk leek alles goed te gaan, maar al spoedig ontstonden de eerste politieke bewegingen onder de bevolking. Patrice Lumumba was de voornaamste onder de politiek activisten. Hij stond een Congo voor als eenheidsstaat, waarin geen plaats zou zijn voor tegenstellingen tussen verschillende volkeren. Hij wist zo overtuigend deze boodschap te brengen dat zijn aanhang snel groeide. De kolonisten sloeg de schrik om het hart. Na rellen in Leopoldstad in 1959 besloot België Kongo snel te dekoloniseren. De toen zogenoemde tiende Belgische provincie Belgisch Kongo werd op 30 juni 1960 omgevormd tot het onafhankelijke Congo. De communistisch georiënteerde Lumumba en andere leiders werden in het tumult na de onafhankelijkheid gevangengenomen door muitende militairen en onder onduidelijke omstandigheden vermoord, waarschijnlijk met Westerse steun. De naam van Boudewijn wordt hier ook in genoemd en waarschijnlijk is de voor de vroegere kolonisator beledigende toespraak die Lumumba gaf bij de onafhankelijkheidsplechtigheid hier niet vreemd aan.
Kritiek
Boudewijn was volgens velen een geliefd vorst, maar bij velen ook omstreden. De eerste twijfels rezen bij zijn troonsbestijging in 1951, toen sommigen de jonge koning van nauwelijks twintig jaar oud niet in staat achtten om het land te regeren na zo’n intense crisis als de Belgische Koningskwestie. Ook de vruchtbaarheidsproblemen van het koppel zijn een bron van roddelpraatjes geweest. Omwille van zijn diepreligieuze levenshouding lanceerden sommigen het beeld van een strenge en preutse Boudewijn. Maar de ergste aantijgingen werden geuit omtrent de dood van Patrice Lumumba, de eerste -radicale- premier van het pas onafhankelijke Congo, die zou vermoord zijn met medeweten of zelfs in opdracht van de koning. Deze ernstige aantijgingen zijn nooit bewezen, maar evenmin ernstig onderzocht. De religieuze gevoelens van de vorst speelden hem ook postuum parten, toen hij in zijn testament bepaalde dat de kloosterorde van de Monialen van de Monastieke Familie van Betlehem, Maria Ten-Hemel-Opgenomen en de Heilige Bruno een gedeelte van het koninklijk domein in Opgrimbie mocht gebruiken om er een klooster te bouwen, hoewel dit niet kon volgens de bestemming die dit gebied gekregen had op het gewestplan. In 1994 lokte het verlenen van de bouwvergunning voor dit klooster door de hoogste magistraat van de Dienst Stedenbouw hevig protest uit vanuit groene, later ook uit vrijzinnige en Vlaams-nationalistische hoek. Openlijke politieke weerstand ondervond hij tijdens zijn leven enkel over de abortuskwestie.
Nalatenschap en politieke erfenis
Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van koning Boudewijn oogt zijn politieke erfenis eerder karig. De verdere desintegratie van België heeft hij niet kunnen verhinderen. De relatie met Zaïre die de koning van groot belang achtte, vertroebelde en het kwam tot een openlijke breuk met het regime van president Mobutu. De in geloofszaken zeer rechtlijnige en vasthoudende koning moest toezien dat het katholieke geloof aan publiek belang inboette en niet meer als moreel richtsnoer diende voor vele Belgen. Boudewijn vormde achteraf gezien de schakel tussen zijn autoritair optredende vader Leopold III en de meer protocollaire invulling van het koningschap door zijn broer-opvolger koning Albert II.
Wetenswaardigheden
Koning Boudewijn eindigde in 2005 op nr. 2 in de Waalse versie van de verkiezing van De Grootste Belg en in de Vlaamse versie op nr. 16.
In de vroege stripalbums van Urbanus had Boudewijn vaak een rolletje. Hij werd er steevast voorgesteld met brede grijnsglimlach en in militair uniform, korte broek en met een veel te grote generaalspet. In het album De geboorte van Urbanus wordt hij zelf dooppeter van Vlaanderens populairste komiek.
Ook in de stripalbums Het Lodderhoofd (1960-1961) en ’De Man van Europa (1990) van Nero door Marc Sleen heeft hij een klein optreden.
Tijdens de jaren 80 en 90 imiteerde Kurt Van Eeghem koning Boudewijn vaak in sketches op de BRT.
Koning Boudewijn werd ook opgevoerd in de satirische strip Pest in ’t Paleis (1983) door Guido van Meir en Jan Bosschaert als Boudewijn met de IJzeren Rug, een verwijzing naar de rugklachten van de vorst en de middeleeuwse graaf Boudewijn met de IJzeren Arm.
Het nationale voetbalstadion van België (voorheen het Heizelstadion) werd na een grondige renovatie in 1995 hernoemd tot het Koning Boudewijnstadion.
Midden jaren 90 kreeg hij postuum een wassen beeld te Madame Tussauds in Londen. Hij is de enige Belg die er een beeld heeft.
Boudewijn sprak de wereldberoemde woorden: Het duurt twintig jaar of meer om een man te maken; het duurt slechts twintig seconden om een man te breken.* Boudewijn kreeg de bijnaam aalmoezenier-generaal en ’vader overste.
De oude traditie wil dat de vorst peter is van de zevende jongen in een gezin; de vorst had verscheidene petekinderen maar zijn bekendste is ongetwijfeld auteur Bart Moeyaert.
Johan Anthierens, een overtuigd antimonarchist, schreef ooit een boek vol scherpe satirische essays en cartoons tegen koning Boudewijn en het Belgisch hof: Brief aan een postzegel: Kritisch Koningsboek (1990). Het werk omvatte onder meer bijdragen van Herman Brusselmans, Gal, Zak, Erik Meynen, Benoît en Jan Bosschaert. In 1993 schreef hij nog een boek rond de toen recent gestorven vorst: Tricolore Tranen: Boudewijn en het augustusverdriet.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant (1934-1950), Graaf van Henegouwen (1930-1934), Prins van België, regeerde in de periode 1950-1951 als koninklijk prins en van 1951 tot 1993 als Koning der Belgen |
Notitie bij Fabiola: is een Spaanse edelvrouw, kinderboekenschrijfster en verpleegkundige. Ze stond na haar huwelijk in 1960 bekend als Fabiola, Koningin der Belgen. De titel koningin behield ze na het overlijden van haar man koning Boudewijn I in 1993. Om een onderscheid te maken met haar schoonzus, de Koningin der Belgen, wordt ze sindsdien als Fabiola, Koningin van België aangeduid.
Afkomst
Fabiola werd geboren in de Spaanse hoofdstad Madrid in 1928, minder dan drie jaar voordat de Tweede Spaanse Republiek werd uitgeroepen. Ze was de derde dochter van de in totaal zeven kinderen van Don Gonzalo de Mora y Fernández Riera del Olmo, markies van Casa Riera en graaf van Mora (1887-1957) en zijn vrouw Doña Blanca de Aragón y Carrillo de Albornóz Barroeta-Aldamar y Elio (1892-1981). Via haar moeder stamt ze af van de graven van Elio, Johan II van Aragón en Beatrice van Portugal; daarmee behoort ze tot de Spaanse bloedadel. Haar doopmeter was koningin Victoria Eugenia. Haar familie onderhield goede banden met de toenmalige Spaanse dictator Franco, aan wie ze later als koningin met Boudewijn verschillende keren controversiële bezoeken bracht.
Haar broer Jaime de Mora y Aragón was bekend als Spaans acteur en playboy - een schrille tegenstelling met zijn vroom katholieke zuster. Fabiola heeft geprobeerd om in het klooster te gaan, maar veranderde van mening na haar ontmoeting met Boudewijn, die haar meenam naar België. Van mevrouw Franco kreeg ze het fameuze kroondiadeem als huwelijksgeschenk. Als koningin verborg ze haar Spaanse herkomst niet. Zo verscheen ze met een witte mantilla op een pauselijke audiëntie. Fabiola bezat samen met haar echtgenoot de villa Astrida (genoemd naar haar schoonmoeder Koningin Astrid) te Motril in Spanje, waar ze jaarlijks verbleven. Tijdens een van die vakanties overleed koning Boudewijn.
[bewerken] Sprookjes
Fabiola was verpleegster en schrijfster van kinderverhalen. Ze staat bekend om haar sociale betrokkenheid. De ontdekkingsreiziger Guido Derom noemde in 1961 een net ontdekte Antarctische bergketen naar haar. Ter gelegenheid van de vijftiende verjaardag van attractiepark De Efteling werd de attractie De Indische Waterlelies gebouwd, een uitbeelding van een van de twaalf sprookjes uit de bundel Los doce Cuentos maravillosos (vertaald als De twaalf wonderlijke sprookjes van Koningin Fabiola en uitgegeven bij Desclée de Brouwer met illustraties van Lia Timmermans in 1961), die Fabiola in het Spaans schreef in 1955, vijf jaar voor ze huwde met de Belgische koning Boudewijn.
[bewerken] Koningin der Belgen
[bewerken] Huwelijk
Fabiola tijdens een staatsbezoek aan Duitsland 1971, hier in KeulenZe leert Boudewijn kennen na bemiddeling van hulpbisschop Suenens. Beiden zijn diepgelovig en hun eerste ontmoeting vindt plaats in Lourdes. Het hof kondigt op 16 september 1960 officieel de verloving van gravin Fabiola met Koning Boudewijn. Fabiola en Boudewijn trouwden in Brussel (burgerlijk in de Troonzaal van het koninklijk paleis, kerkelijk in de Sint-Michielskathedraal) op 15 december 1960. Haar getuigen waren : de Markies van Casa Riera (broer), Graaf Alejandro de Mora en de Graaf van Barcelona. Johannes XXIII stuurt Kardinaal Siri als pontificaal gezant die de persoonlijke gelukwensen en een bijzondere apostolische zegen overmaakt aan het vorstenpaar, Mgr. Forni leest een boodschap voor. Kardinaal Van Roey zegent het huwelijk in.
Tijdens de huwelijksplechtigheid droeg Fabiola de diadeem der Tien Provinciën die haar schoonmoeder Koningin Astrid na haar huwelijk met de toekomstige koning Leopold III op 25 februari 1927 ontvangen had als geschenk van het Belgische volk (door nationale intekening). Haar witte huwelijksjapon werd ontworpen door Cristobal Balenciaga.
Gravin Fabiola de Mora y Aragón kreeg door haar huwelijk de titel Koningin der Belgen. Ze is nooit hertogin van Brabant of Prinses van België geweest.
Fabiola ging al gauw met een grove borstel door de koninklijke huishouding in Laken. Ook in het Belvédère wilde ze eens huis houden, maar stootte ze op haar schoonzus. Koningin Fabiola en koning Boudewijn bleven kinderloos. Ze raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt met betrekking tot zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Koningin-weduwe
Na het overlijden van haar echtgenoot in 1993 trok ze zich vrijwel terug uit het publieke leven. Fabiola woont sindsdien op het Kasteel van Stuyvenberg. Ze blijft wel trouw bezig met een aantal zaken: ze is nog steeds actief in de Koning Boudewijnstichting en volgt de Koningin Elisabethwedstrijd actief. Jaarlijks wordt er de eerste prijs, die haar naam draagt, uitgereikt. Ook haar fonds is nog steeds actief, en is ze altijd bij grote officiële activiteiten aanwezig. Ook heeft ze nog steeds andere activiteiten, soms in het buitenland; zo verscheen ze op het Festival Internacional de Música Sacra Rey Balduino en verleende ze haar bescherming aan het EMF[1].
Doodsbedreiging
Op 16 mei 2009 werd er bij de Belgische krant La Dernière Heure een brief afgeleverd waarin door een onbekende groep gedreigd werd een aanslag te plegen op het leven van de koningin. De koningin zou volgens deze brief gedood worden met een kruisboog op 21 juli, de Belgische nationale feestdag, tijdens het defilé.[2][3] Een aanslag werd niet gepleegd; wel waren er maatregelen genomen die haar veiligheid moesten garanderen.[4] Op het einde zwaaide de vorstin naar het publiek met een appel, waarmee ze naar Willem Tell verwees.
Begin 2010 werd er opnieuw een dreigbrief ontvangen.[5][6] Op de Belgische nationale feestdag, 21 juli, zou de koningin wederom slachtoffer kunnen worden van een aanslag op haar leven. De veiligheidsdiensten hebben Fabiola gevraagd niet te provoceren en geen grapjes meer uit te halen (zoals vorig jaar, toen ze met een appel zwaaide).[7]
Gezondheid
Medio januari 2009 werd de koningin enige tijd in het ziekenhuis opgenomen voor een longaandoening en een infectie van de luchtwegen nadat zij enkele dagen eerder een schildklieroperatie had ondergaan. Haar gezondheidstoestand was ernstig, [8] en daarbij leed zij zichtbaar aan artrose en reuma.[9] Ze kon na enige tijd evenwel het ziekenhuis weer verlaten.
Er zijn verschillende ziekenhuizen naar Fabiola vernoemd, onder meer een kinderziekenhuis en een privékliniek in Spanje.
Afkomst
Fabiola werd geboren in de Spaanse hoofdstad Madrid in 1928, minder dan drie jaar voordat de Tweede Spaanse Republiek werd uitgeroepen. Ze was de derde dochter van de in totaal zeven kinderen van Don Gonzalo de Mora y Fernández Riera del Olmo, markies van Casa Riera en graaf van Mora (1887-1957) en zijn vrouw Doña Blanca de Aragón y Carrillo de Albornóz Barroeta-Aldamar y Elio (1892-1981). Via haar moeder stamt ze af van de graven van Elio, Johan II van Aragón en Beatrice van Portugal; daarmee behoort ze tot de Spaanse bloedadel. Haar doopmeter was koningin Victoria Eugenia. Haar familie onderhield goede banden met de toenmalige Spaanse dictator Franco, aan wie ze later als koningin met Boudewijn verschillende keren controversiële bezoeken bracht.
Haar broer Jaime de Mora y Aragón was bekend als Spaans acteur en playboy - een schrille tegenstelling met zijn vroom katholieke zuster. Fabiola heeft geprobeerd om in het klooster te gaan, maar veranderde van mening na haar ontmoeting met Boudewijn, die haar meenam naar België. Van mevrouw Franco kreeg ze het fameuze kroondiadeem als huwelijksgeschenk. Als koningin verborg ze haar Spaanse herkomst niet. Zo verscheen ze met een witte mantilla op een pauselijke audiëntie. Fabiola bezat samen met haar echtgenoot de villa Astrida (genoemd naar haar schoonmoeder Koningin Astrid) te Motril in Spanje, waar ze jaarlijks verbleven. Tijdens een van die vakanties overleed koning Boudewijn.
[bewerken] Sprookjes
Fabiola was verpleegster en schrijfster van kinderverhalen. Ze staat bekend om haar sociale betrokkenheid. De ontdekkingsreiziger Guido Derom noemde in 1961 een net ontdekte Antarctische bergketen naar haar. Ter gelegenheid van de vijftiende verjaardag van attractiepark De Efteling werd de attractie De Indische Waterlelies gebouwd, een uitbeelding van een van de twaalf sprookjes uit de bundel Los doce Cuentos maravillosos (vertaald als De twaalf wonderlijke sprookjes van Koningin Fabiola en uitgegeven bij Desclée de Brouwer met illustraties van Lia Timmermans in 1961), die Fabiola in het Spaans schreef in 1955, vijf jaar voor ze huwde met de Belgische koning Boudewijn.
[bewerken] Koningin der Belgen
[bewerken] Huwelijk
Fabiola tijdens een staatsbezoek aan Duitsland 1971, hier in KeulenZe leert Boudewijn kennen na bemiddeling van hulpbisschop Suenens. Beiden zijn diepgelovig en hun eerste ontmoeting vindt plaats in Lourdes. Het hof kondigt op 16 september 1960 officieel de verloving van gravin Fabiola met Koning Boudewijn. Fabiola en Boudewijn trouwden in Brussel (burgerlijk in de Troonzaal van het koninklijk paleis, kerkelijk in de Sint-Michielskathedraal) op 15 december 1960. Haar getuigen waren : de Markies van Casa Riera (broer), Graaf Alejandro de Mora en de Graaf van Barcelona. Johannes XXIII stuurt Kardinaal Siri als pontificaal gezant die de persoonlijke gelukwensen en een bijzondere apostolische zegen overmaakt aan het vorstenpaar, Mgr. Forni leest een boodschap voor. Kardinaal Van Roey zegent het huwelijk in.
Tijdens de huwelijksplechtigheid droeg Fabiola de diadeem der Tien Provinciën die haar schoonmoeder Koningin Astrid na haar huwelijk met de toekomstige koning Leopold III op 25 februari 1927 ontvangen had als geschenk van het Belgische volk (door nationale intekening). Haar witte huwelijksjapon werd ontworpen door Cristobal Balenciaga.
Gravin Fabiola de Mora y Aragón kreeg door haar huwelijk de titel Koningin der Belgen. Ze is nooit hertogin van Brabant of Prinses van België geweest.
Fabiola ging al gauw met een grove borstel door de koninklijke huishouding in Laken. Ook in het Belvédère wilde ze eens huis houden, maar stootte ze op haar schoonzus. Koningin Fabiola en koning Boudewijn bleven kinderloos. Ze raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt met betrekking tot zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Koningin-weduwe
Na het overlijden van haar echtgenoot in 1993 trok ze zich vrijwel terug uit het publieke leven. Fabiola woont sindsdien op het Kasteel van Stuyvenberg. Ze blijft wel trouw bezig met een aantal zaken: ze is nog steeds actief in de Koning Boudewijnstichting en volgt de Koningin Elisabethwedstrijd actief. Jaarlijks wordt er de eerste prijs, die haar naam draagt, uitgereikt. Ook haar fonds is nog steeds actief, en is ze altijd bij grote officiële activiteiten aanwezig. Ook heeft ze nog steeds andere activiteiten, soms in het buitenland; zo verscheen ze op het Festival Internacional de Música Sacra Rey Balduino en verleende ze haar bescherming aan het EMF[1].
Doodsbedreiging
Op 16 mei 2009 werd er bij de Belgische krant La Dernière Heure een brief afgeleverd waarin door een onbekende groep gedreigd werd een aanslag te plegen op het leven van de koningin. De koningin zou volgens deze brief gedood worden met een kruisboog op 21 juli, de Belgische nationale feestdag, tijdens het defilé.[2][3] Een aanslag werd niet gepleegd; wel waren er maatregelen genomen die haar veiligheid moesten garanderen.[4] Op het einde zwaaide de vorstin naar het publiek met een appel, waarmee ze naar Willem Tell verwees.
Begin 2010 werd er opnieuw een dreigbrief ontvangen.[5][6] Op de Belgische nationale feestdag, 21 juli, zou de koningin wederom slachtoffer kunnen worden van een aanslag op haar leven. De veiligheidsdiensten hebben Fabiola gevraagd niet te provoceren en geen grapjes meer uit te halen (zoals vorig jaar, toen ze met een appel zwaaide).[7]
Gezondheid
Medio januari 2009 werd de koningin enige tijd in het ziekenhuis opgenomen voor een longaandoening en een infectie van de luchtwegen nadat zij enkele dagen eerder een schildklieroperatie had ondergaan. Haar gezondheidstoestand was ernstig, [8] en daarbij leed zij zichtbaar aan artrose en reuma.[9] Ze kon na enige tijd evenwel het ziekenhuis weer verlaten.
Er zijn verschillende ziekenhuizen naar Fabiola vernoemd, onder meer een kinderziekenhuis en een privékliniek in Spanje.
Heerlijkheid:
| gravin de Mora y Aragón, Koningin der Belgen tot 1993 |
37 Dagmar van Denemarken is geboren op vrijdag 23 mei 1890, dochter van Frederik VIII van Denemarken (zie 1) en Louise Van Zweden. Dagmar is overleden op woensdag 11 oktober 1961, 71 jaar oud. Dagmar trouwde, 32 jaar oud, op donderdag 23 november 1922 met Jørgen Castenskiold, 28 jaar oud.
Notitie bij het huwelijk van Dagmar en Jørgen: Ze werd genoemd naar haar tante prinses Dagmar, die na haar huwelijk met tsaar Alexander III de naam Maria Fjodorovna had aangenomen
Jørgen is geboren op donderdag 30 november 1893. Jørgen is overleden op dinsdag 21 november 1978, 84 jaar oud. Kinderen van Dagmar en Jørgen:
Gegenereerd met Aldfaer versie 4.2 op 08-05-2011 09:13 door Burssens Guido
Geen opmerkingen:
Een reactie posten